Terug

Ik wil!

Dit is het vierde en laatste deel over de groep vriendinnen die om de veertien dagen een weekend gaan stappen. Celina en Femke openen hun beautysalon en moeten daardoor op zaterdag werken, wat betekent dat hun stapplannen aangepast moeten worden. Maaike beleeft de dag van haar dromen: ze trouwt. Het wordt een schitterend en emotioneel feest. Ze is een prachtige, witte bruid. Maar er verandert meer. Want ook Celina en Dennis maken plannen, Maud wil zelfs voorgoed naar Kreta vertrekken, terwijl Sonja weer terugkomt en zich in de armen van Cas stort. Femke staat er wat verloren bij. Zij is single, maar dat wil ze diep van binnen helemaal niet. Lindy wil samenwonen, maar wil haar vriend dat ook? En dan is Niki er nog. De vrouw die elke man versiert, de vrouw van de korte relaties. Toch is ze niet gelukkig. Ze is zelfs jaloers op de anderen, die wel gelukkig zijn met hun vaste relaties. Dan gaan eindelijk haar ogen open ...

Hoofdstuk 1

Zijn ogen kwamen steeds dichterbij. De warme blik was zo intens en indringend, dat Maaike voelde dat haar lichaam erop reageerde. Gespannen wachtte ze op wat er komen ging, maar ze merkte dat ze ongeduldig werd en haar lippen vast tuitte om dichter bij zijn mond te komen. Haar lippen waren droog. Langzaam maakte ze ze vochtig met het puntje van haar tong. In zijn ogen zag ze dat hij het een opwindend gebaar vond. Hij keek haar vol verlangen aan. Maaike glimlachte, wilde haar hand naar hem uitsteken, maar ze leek verlamd. Merkte wel dat zijn hand langs haar hals gleed, over haar schouder, haar blote arm. Ze lag op haar rug in bed. Hij zat op de rand en boog zich naar haar toe, kwam steeds dichter- en dichterbij.

Kom! wilde ze zeggen, maar haar hele mond was droog. Ze kreeg geen woord over haar lippen. Ze moest het met haar ogen doen en voelde dat de blik erin hem aanmoedigde door te gaan met waarmee hij bezig was.

Ook zijn andere hand kwam haar richting uit, raakte haar naakte schouder zo zacht aan dat het leek alsof er een vlinder op haar huid ging zitten. Ze rilde van de spanning en het verbaasde haar dat ze wel kon rillen, maar niet haar armen op kon tillen om hem ook aan te raken. Haar lichaam reageerde op hem, maar haar spieren lieten het afweten.

Tergend langzaam kwam zijn mond op de hare af. Ze hield haar adem in, alsof ze wist dat het een aanraking zou worden zoals ze die nog nooit eerder had meegemaakt. Hij was zo intens aanwezig, keek haar zo warm aan.

Onhoorbaar liet ze haar adem eindelijk toch ontsnappen. Het was alsof de lucht uit haar tenen kwam, alsof haar hele lichaam leegliep. Maar tegelijk voelde ze hoe haar lichaam gevuld werd met energie, spanning, sensatie. De haartjes op haar armen en benen gingen overeind staan en ze werd steeds ongeduldiger. Het waren zulke mooie seconden die het liefst eeuwig moesten duren, toch ging het haar te langzaam. Ze wilde haar hoofd een eindje optillen om zijn mond tegemoet te komen, maar ze had er de kracht niet voor. Waarom voelde ze zich zo krachteloos, terwijl ze tegelijk voelde hoe haar hele lichaam gespannen stond? Met elke vezel, elke cel in haar lijf voelde ze hoe hij de spanning opvoerde, dé aanraking uitstelde om er zo voor te zorgen dat het een van de mooiste momenten uit haar leven zou zijn.

Toen zijn mond nog maar drie centimeter van de hare af was, sloot ze haar ogen. Ze kon de warmte in zijn blik niet langer aanzien zonder zijn lippen te voelen. Ze móést hem voelen en opnieuw probeerde ze haar hoofd op te tillen om hem nader te komen. Opnieuw zonder resultaat.

Ze zuchtte zacht en liet het gebeuren. Nu ze haar ogen dicht had en hem niet meer kon zien, merkte ze dat zijn handen op haar huid brandden. Ze voelde alles veel intenser nog dan net, nu ze niet meer afgeleid werd door zijn ogen, zijn gezicht, zijn lippen. Zijn lange, slanke en krachtige vingers maakten brandplekjes op haar schouders en armen. Ze opende haar ogen weer en zag de vonken in de zijne.

‘Kom,’ zei ze onhoorbaar. ‘Kus me!’

Zijn ogen glinsterden en hij deed wat ze zei. Het was alsof er iets explodeerde. Zijn lippen waren heet en vochtig, ze raakten de hare en zette haar hele lichaam in vuur en vlam. Het voelde als een fles champagne die ontkurkt werd, waarna de belletjes het glas intinkelden, bevrijd van de glazen fles waar ze jaren in opgesloten hadden gezeten. De belletjes ketsten alle kanten op, verspreidden zich, werden er meer en meer. Maaikes huid tintelde van haar tenen tot haar kruin, terwijl hij amper haar lippen raakte. Het was een vederlichte ontmoeting, zijn lippen en die van haar. Het was een vlaagje warme wind uit het hete zuiden. Het was een dwarrelende vlinder op zoek naar vers stuifmeel. Het was ...

Wild geschrokken opende ze haar ogen. Welke idioot stond er op dit moment voor haar deur en belde het hele dorp bij elkaar. Wie was er zo gek om midden in de nacht aan te bellen en de vinger niet meer van de bel te halen. Woest gooide ze het dekbed opzij, keek verward om zich heen. Waar was ze? Wat was er gebeurd? En ... waar was hij ...?

Ze liet zich met een diepe zucht weer achterover vallen, terwijl de bel niet ophield met herrie maken. Wat was er toch gebeurd? Ze begreep dat ze thuis was en dat ze gewoon in haar eigen bed lag, maar die man dan? Die man met die bruine ogen en die warme, intense blik? Waar kwam hij vandaan en ... waar was hij gebleven?

‘Hou op!’ gilde ze in de richting van haar slaapkamerraam. ‘Ik ben niet doof!’

Ze voelde dat haar haren nat waren. Nat van zweet. Ook haar gezicht voelde vochtig aan. Ze sloot haar ogen en daar was hij weer, de man die haar een paar seconden geleden nog zo intens wilde gaan kussen. Ze waren net begonnen en ... Het was de wekker! Er stond helemaal niemand bij haar voordeur te bellen. Hoe was het mogelijk dat de wekker midden in de nacht afging? Ze sloeg met haar hand in de richting van de wekker en voelde dat ze het hele ding van haar nachtkastje sloeg. Zuchtend en kreunend kwam ze overeind en graaide ze over de vloer om de wekker te pakken en hem stil te zetten.

Ze slaakte een zucht van opluchting toen de stilte weer hoorbaar was. Zes uur. Wie had er aan haar wekker gezeten? Ze hoefde nooit om zes uur op te staan. Ja, ze was verpleegkundige en had allerlei verschillende diensten, maar als ze pas om twee uur in bed was gekomen, hoefde ze nooit om zes uur op te staan. Zo wakker was ze inmiddels wel dat ze dat wist.

Maaike ging weer liggen en sloot haar ogen. Meteen zag ze de zijne weer. Op dat moment besefte ze eindelijk dat het een droom was geweest. Er was helemaal niemand bij haar op de kamer. Ze was alleen, maar droomde van ... Ja, van wie eigenlijk? Ze kwam geschrokken overeind. Wat was er toch met haar? Ze kende de hele man niet. Waarom droomde ze van iemand die ze niet kende? En dan nog wel zo intens? Geërgerd trok ze het dekbed over zich heen om opnieuw in slaap te vallen. Maar ze was opeens te rusteloos. De droom was zo ontzettend echt geweest, dat ze bijna zeker wist dat ze hem gezien en gevoeld had en dat haar lichaam op hem gereageerd had. Het was bijna niet te geloven dat het een droom was en niet echt gebeurd. Ze begreep er alleen niets van. Wat moest ze met die wildvreemde man? Opeens schaamde ze zich. Dat ze naar hem verlangd had, dat ze ongeduldig was geweest, dat ze wilde dat hij haar kuste. Hoe kon ze dat soort dingen dromen? Ze ging al jaren met Luc. Luc was haar vriend en de man met wie ze binnenkort ging trouwen. Heel binnenkort! En hij was de enige die haar gelukkig kon maken. Ze opende haar ogen weer, keek nog eens op de wekker en toen wist ze het. Ook dat nog. Ze werd om kwart voor zeven bij Celina en Femke in hun beautysalon verwacht. Vandaag was de dag van de opening. Daarom stond haar wekker zo vroeg!

Ze haastte zich het bed uit, de douchecel in en draaide de hete kraan open. Ze stapte eronder en liet de stralen stromen. Ze sloot haar ogen, maar meteen waren daar die van hem weer. Bah! Ze sperde haar ogen wijd open. ‘Ga weg!’ siste ze. ‘Ik hou van Luc. Ik wil jou niet.’ Maar het was zo echt, de droom was zo levensecht geweest, dat ze hem niet zomaar aan de kant kon zetten. Het was alsof ze zijn ogen en vingers nog voelde branden. En het ergste was ...

Ze schudde met haar hoofd en pakte de shampoo. Misschien onhandig om haar lange haren juist nu te wassen, maar ze had zo liggen transpireren dat ze zich niet bij haar vriendinnen durfde te vertonen met ongewassen haren. Ze waste ook zichzelf, droogde zich af en borstelde haar lichtbruine haren strak naar achteren. Daar draaide ze alles in een wrong. Zo duurde het langer voor haar haren droog zouden zijn, maar het zag er stukken beter uit dan een vochtig en daardoor sliertig kapsel. Ze kleedde zich volgens voorschrift aan. Een strakke lange broek, een zwart T-shirt. Waar dat precies voor nodig was, was haar een beetje ontgaan. Ze was zo druk om samen met Luc de laatste dingen in hun nieuwe huis af te maken en de laatste voorbereidingen voor hun huwelijk te treffen, dat ze haar aandacht er niet helemaal bij gehad had. Maar dat ze in het zwart moest komen, dat had ze gelukkig wel onthouden.

In haar kleine keuken maakte ze snel een kop thee en werkte een boterham met kaas naar binnen, terwijl ze twee krentenbollen in een zakje deed voor onderweg. De beautysalon stond in Lossum, het dorp waar Celina en Femke woonden. Dat was vier kilometer bij Veldhuizen vandaan, waar Maaike woonde. Precies genoeg tijd dus om de rest van haar ontbijt in de auto op te eten. Nog snel een slok thee voor ze naar buiten rende, achter het stuur van haar auto ging zitten en de motor startte.

Door het raam keek hij haar aan. Zijn intensbruine ogen, die warm keken en vol verlangen, verlangen naar haar. ‘Ga weg!’ siste ze. Nog voelde ze zijn vingers op haar schouders en armen, nog voelde ze hoe haar huid brandde. Kon een mens echt zo diep dromen dat het moeilijk was om te geloven dat het niet echt gebeurd was? Gelukkig trouwens, dat het maar een droom was ... Ze zuchtte en reed de weg op om tien minuten later de Noordweg in Lossum in te rijden.

Voor de salon liepen al mensen en pal voor het pand stond een grote trekker klaar. Maaike fronste haar wenkbrauwen, maar parkeerde een eindje verderop en liep naar de salon.

‘Maaike! Je bent er,’ riep Celina enthousiast uit vanuit de ruime salon op de benedenverdieping waar ze haar klanten zou kappen en knippen. ‘Wat heb je je haar leuk gedaan. Komt supergoed uit. Ga maar gauw naar boven.’

Maaike keek verward van om zich heen. ‘Waarom? Hoezo?’

‘Eerst je gezicht, dan de kleding,’ verduidelijkte Celina, maar Maaike begreep het nog niet.

‘Is er iets?’ Celina keek haar onderzoekend aan.

‘Eh, nee, ik ben nog niet wakker.’

‘Maar je ogen ... Er ís iets,’ hield Celina aan.

Maaike haalde haar schouders op. ‘Wat wil je? Ik heb tot een uur gewerkt vannacht, lag er pas om twee uur in.’

Celina bleef onderzoekend kijken, maar greep ondertussen de thermoskan. ‘Koffie?’

‘Graag. Heerlijk.’

‘Maar er zit je iets dwars.’

‘Ach,’ zei Maaike. ‘Ik heb raar gedroomd. Dat is alles.’

‘Gedroomd?’

Ze waren al jaren vriendinnen. Al sinds de basisschool. Toch vond Maaike het moeilijk om te vertellen wat ze gedroomd had. Wat zou Celina wel niet denken? Ze stond op het punt te gaan trouwen en droomde van een ander? Dat was toch niet normaal? ‘Bedankt voor de koffie.’ Maaike draaide zich om en liep naar boven, naar de verdieping die Femke ingericht had als schoonheidssalon. Daar bleef ze overrompeld op de drempel staan, toen schoot ze in de lach. ‘Prachtig,’ zei ze. ‘Echt gaaf!’

‘Vind je wel?’ vroeg Femke gespannen.

‘Echt wel!’ zei Maaike opgewekt. ‘Ik weet alleen niet meer wie wie is?’

‘Dat was de bedoeling ook,’ zei een van de meiden lachend.

‘Maud! Ik herken je stem. En als ik goed kijk je ogen ook.’

‘En ik?’

‘Wie ben ik?’

Maaike keek lachend van de een naar de ander, maar ging toen zitten op de stoel die Femke haar aanwees. ‘Jouw beurt. Alleen Niki moet nog komen, maar die is zelden op tijd.’

‘Nou ja, je kunt ons toch niet allemaal tegelijk doen.’

Femke pakte een basiscrème en begon Maaikes gezicht in te smeren. ‘Eerst een stevige foundation,’ zei ze glimlachend. ‘Ik wil niet dat de zwarte verf je huid indringt.’

Maaike mompelde wat. Ze wilde haar gezicht niet bewegen om Femke de gelegenheid te geven haar werk zo snel mogelijk te doen. Ze wilde ook niet dat Femke aan haar ogen kon zien dat ze nog onder invloed was van de droom. Ze deed ze dicht en liet zich insmeren. De anderen verdwenen naar beneden.

‘Miauw!’ gilde Niki onverwachts. ‘Super zeg. Wat zien ze er gaaf uit, Femke. Dat heb je schitterend gedaan.’

‘Dank je en jij bent precies op tijd. Ga maar zitten.’

Ook Niki was al jaren hun vriendin. Ze liet ook nooit verstek gaan als ze gingen stappen, wat ze om de veertien dagen deden. Eerst verzamelen op het voetbalveld, “hun” mannen aanmoedigen. Daarna wat drinken in de voetbalkantine en dan door naar een van hen thuis. Opmaken, eten, omkleden kletsen en stappen. Ze deden dat al jaren en ze genoten er nog steeds van. Het was hun weekend. Een weekend zonder mannen. Voor zover ze die hadden, want Niki en Femke waren op dit moment single. Celina ging met Dennis, de taxichauffeur die hen vaak naar de discotheek had gebracht om te stappen. En Maaike had haar Luc met wie ze al heel wat jaren omging.

Femke werkte hard door. Al was iedereen vroeg gekomen, ze moesten ook nog aangekleed worden en daarna moesten hun gezichten opnieuw bekeken worden of er niets beschadigd was. Celina hielp ze beneden met aankleden en Femke was nieuwsgierig hoe het eindresultaat zou zijn. Ze had de kledingstukken wel gezien, maar ze had toch geen idee hoe het in het echt zou staan.

‘Jij bent klaar, Maaike. Je mag naar beneden.’

’Oké, maar eerst kijken.’ Ze zag zichzelf in de spiegel en haar mond viel open. ‘Ik herken mezelf echt niet, zeg. Ik lijk sprekend op die kat die we vroeger hadden. Femke, wat heb je dat schitterend gedaan!’

Beneden was het een herrie van je welste, maar Maaike keek haar ogen uit toen ze de anderen zag. ‘Echt gaaf!’ riep ze uit en haastte zich naar Celina, die haar naar een stoel verwees.

Om kwart over negen was zelfs Niki opgemaakt, gekapt en aangekleed. Over hun zwarte kleren droegen ze stukjes bont. Op hun hoofd hadden ze oortjes en achterop hun billen een staart. Ze leken echte poezen en het was een geweldig gezicht zoals Maaike, Niki, Inge, Lindy, Maud, Loes en Malin eruitzagen. De moeder van Sonja had al deze kledingstukken gemaakt in de hoop dat ze Sonja deze dag niet zo zouden missen.

‘Toch is het jammer dat Sonja er niet bij is,’ zei Celina met een zucht. ‘Het is super voor haar dat ze op Kreta zit, maar ik mis haar.’

‘Wacht!’ riep Femke uit. ‘Even op de foto voor Sonja!’

‘Dat hoeft niet,’ zei Lindy. ‘Kijk maar, daar is Tim, onze fotograaf.’

‘Die man van jouw werk?’

‘Ja, hij komt een foto maken voor de krant.’ Lindy straalde. ‘Maar hij maakt er ook een stel voor ons. Dat heb ik geregeld. Hij doet het gratis.’

‘Je bent een schat,’ zei Celina ontroerd. Even vergat ze de buikpijn die ze ’s morgens al had bij het wakker worden. Het was ook zo spannend allemaal. Eindelijk ging hun eigen zaak open, de zaak van Femke en haar. Het was haast niet te geloven dat het echt gebeurde. En hun beautysalon zag er prachtig uit. Voor een groot deel was dat te danken aan de collega’s van Luc van Maaike. Bouwvakkers, die wisten hoe je de handen uit de mouwen stak. Maar ook al hun vriendinnen hadden geholpen en voor hen klaar gestaan. ‘Jullie zijn allemaal schatten,’ zei Celina en keek stralend van de een naar de ander, al waren haar ogen vochtig. ‘Ik heb trouwens nog koffie voor jullie.’ Snel draaide ze zich om, zodat ze niet zagen dat ze bijna begon te huilen. Ze schonk met een thermoskan zeven plastic bekertjes vol.

‘We hebben trouwens iets voor jullie,’ riep Niki vrolijk. ‘Wacht even.’ Ze rende naar buiten, naar haar auto en kwam al snel weer terug met een tas in haar handen. Op straat werd geroepen en geschreeuwd. Niki proestte. ‘Ik viel wel op, zeg. Ik was even vergeten dat ik er als kat uitzie.’

‘Hoezo val je op dan? Zo zie je er toch altijd uit?’ zei Loes grinnikend.

Niki wierp haar een hooghartige grijns toe, maar knipoogde toen. Ze opende haar tas, gaf iedereen een pakje en keek vervolgens met een ernstig gezicht naar Celina en Femke. ‘Lieve vriendinnen,’ zei ze plechtig, ‘dit is van ons, ter ere van jullie eigen zaak. We wensen jullie veel succes en veel geluk!’

Iedereen klapte in de handen, voor zover dat mogelijk was met het pakje dat ze allemaal vasthielden. De een na de ander kwam op Celina en Femke af en stak hen het pakje toe. Alleen Malin had niets. Die wilde nooit ergens aan meedoen wat geld kostte omdat ze overal te zuinig voor was.

‘Kijk nou dan!’ riep Celina toen ze het papier eraf had. ‘De zon van Kreta! Femke, zie je dat? Nog zo’n mooie zon.’ Ze keek naar de muur waar haar souvenir van Kreta hing, het eiland waar ze onlangs met haar vriendinnen op vakantie was geweest en waar ze deze aardewerken zonnen in de winkels hadden zien hangen. Het liefst hadden ze er minstens tien gekocht, maar dat kon financieel niet uit. Dus hadden Femke en Celina er ieder een gekocht. Nu bleek in elk pakje een zon te zitten en kregen ze er die ochtend zomaar zes zonnen bij.

‘Dank je wel,’ zei Femke. Ook zij was ontroerd. ‘Waar hebben jullie die gekocht?’

‘Op Kreta natuurlijk. Lekker achter jullie rug om,’ zei Niki stralend, ‘en kijk, deze is van Sonja. Zij wilde ook graag een eigen plekje bij jullie aan de muur.’

Celina voelde de waterlanders komen. Sonja, die na hun vakantie niet mee teruggereisd was, maar een baan in een bar had genomen en op Kreta gebleven was. Nu hadden ze ook van haar een souvenir. ‘Dit is gewoon te veel van het goede. Jullie gaan zo ook al het dorp ...’

‘Niet sentimenteel worden, hè,’ zei Maaike. ‘Daar kan ik niet tegen.’

Buiten werd getoeterd.

‘We moeten,’ zei Inge. ‘Kom om.’

Zeven poezen liepen naar buiten waar ze met gejuich ontvangen werden. De hele Noordweg stond vol mensen. Blijkbaar was het gerucht dat ze verkleed rond zouden rijden als een lopend vuurtje door het dorp gegaan. Voor de stoep stond een trekker en achter de trekker de grote boerenkar, die normaal alleen gebruikt werd als “hun” mannen voetbalkampioen werden. Nu had Lindy’s vader ervoor gezorgd dat zij hem mochten gebruiken.

Ze klommen op de kar, die aan alle kanten versierd was met slingers. In de kar stonden dozen met pamfletten. Die zouden ze uitdelen aan de mensen die ze tegenkwamen. Nadat ze allemaal een plekje gevonden hadden, klom er een onbekende jongeman de kar in. Hij had een vioolkist bij zich en ging in het midden van de kar staan.

Niki’s hart sloeg even een tel over. Wat een man! Maar dat hoefde hij niet te weten. ‘Wat kom jij doen?’ vroeg Niki tamelijk kattig.

‘Jij doet je naam eer aan,’ zei hij lachend. ‘Ik ben ingehuurd. Ik heet trouwens Niels.’

‘Ingehuurd?’

Hij knikte.

Niki fronste haar wenkbrauwen en keek vragend om zich heen, maar niemand wist er blijkbaar vanaf.

Niki wilde zich echter niet laten kennen en zei met haar liefste glimlach: ‘En ik heet Niki.’

‘Hoi, Niki,’ zei hij.

‘En dat zijn Maaike, Inge, Loes, Maud, Lindy en Malin.’

‘Eh ... Sorry, hoor, maar eh ... dat kon ik zo snel niet volgen.’ Hij grinnikte en terwijl de trekker optrok en de meiden zich stevig vasthielden aan de rand van de kar, haalde Niels een viool uit de kist. ‘Bovendien,’ zei hij terwijl hij de viool onder zijn kin legde, ‘kan ik jullie toch niet uit elkaar houden. Ik noem jullie gewoon allemaal Poes.’

‘Mauw!’ zei Niki fel.

‘Je houdt je klauwtjes wel in, hè? vroeg Niels.

'Daar is Dennis,' riep Lindy zwaaiend.

'Leuk voor Celina dat hij er al zo vroeg is,' vond Loes.

Lindy knikte. 'Het is een prima stel. Ze passen geweldig bij elkaar.'

'Daar staat Cas,' gilde Maud boven het lawaai van de startende tractor uit.

Iedereen keek in de richting waarin ze wees. Ze zwaaiden naar hem en voelden dat ze blij waren dat hij er stond. Cas was de vriend van Sonja, die dus op Kreta zat. Het deed hen goed dat hij er was, net of Sonja er toch bij was. Niels stak lachend zijn vioolstok naar hem op, waarop Niki besloot Niels niet leuk te vinden ondanks zijn aantrekkelijke figuur en gezicht. Ze hield niet van mannen die populair deden om erbij te horen en de manier waarop hij naar Cas "gezwaaid", alsof ze de beste vrienden waren, schoot haar in het verkeerde keelgat. Cas en Sonja waren van hen, daar stond Niels helemaal buiten.

Langzaam reed de trekker van de Noordweg naar het centrum van het dorp. Steeds meer mensen kwamen de straat op om te kijken wat er langs kwam. Het was ook een ontzettend grappig gezicht. Zeven poezen op de kar en in het een midden een man die op de viool kraste zoals alleen katten dat kunnen. Jankend, schreeuwend, klaaglijk. Al had hij moeite om boven de herrie van de trekker uit te komen. Of misschien klonk het juist daardoor wel nog afschuwelijker dan oorspronkelijk de bedoeling was geweest. Dit moest wel publiek trekken!

In het kleine winkelcentrum hield de trekker stil en sprongen de zeven poezen van de kar. Niels bleef erop staan en liet horen dat hij ook nog wat meer kon dan alleen maar janken. Hij speelde een schitterend stukje vioolmuziek en kreeg na afloop een groot applaus van de vele mensen die rond de kar waren blijven staan.

De meiden liepen langs de toeschouwers en gingen zelfs hier en daar een winkel in. Overal deelden ze de pamfletten uit. Op de ene kant stond een uitnodiging om naar de open dag te komen. Die dag zouden de eerste twintig klanten gratis opgemaakt of geknipt worden. Op de andere kant stond de prijslijst van beautysalon “Nooit weg”, zoals ze hem genoemd hadden, omdat dat leuk klonk ten opzichte van het adres: Noordweg. En tenslotte was het ook zo dat een behandeling van Celina of Femke nooit weg was, hadden de vriendinnen lachend gezegd, toen ze het pandje gekocht hadden..

‘Als we maar geen kat in de zak kopen bij die salon van jullie,’ zei een toehoorder, nadat hij het briefje gelezen had.

‘Grappig,’ zei Maud met een grimas, ‘maar aan jou valt toch geen eer meer te behalen.’

‘Pardon?’ De man keek haar kwaad aan. ‘Dat vind ik een belediging.’

‘Zo was het ook bedoeld,’ zei Maud serieus.

‘Maar dat pik ik niet,’ riep hij. ‘Dat hoef ik niet te pikken!’

‘Och, jij pikt elke dag, dus dan pik je dit ook maar.’

Zijn mond viel open, zijn ogen werden spleetjes, hij tuurde naar de ogen van Maud om te zien of hij haar kende.

Toen schoot ze in de lach. ‘Ik ben Maud, je buurvrouw en jij pikt elke dag takjes en blaadjes van onze struiken voor jouw bloemstukjes.’

‘Rotgriet,’ zei hij lachend, ‘maar je ziet er fantastisch uit. Ik had je echt niet herkend.’

Maud lachte ook en liep op de volgende mensen af om haar pamfletten uit te delen.

‘Ik wil een snoepje!’ riep een kind.

Maud keek om en zag hoe een kind aan de staart van een van hen trok. ‘Een snoepje!’ herhaalde hij dwingend. Maud was nieuwsgierig hoe dit afliep. Blijkbaar was er nergens een moeder in de buurt om het kind tot stilte te manen.

‘Een snoepje?’ Ze herkende Niki’s stem en grijnsde. Niki was lerares op de basisschool en gewend om met kinderen om te gaan. ‘Dat kan. Ik heb speciaal voor jou een poezensnoepje meegebracht.’ Niki graaide in haar zak en haalde een paar bruine brokjes tevoorschijn. ‘Alsjeblieft. Mijn lievelingsbrokjes. Andere lust ik niet.’

De jongen keek ernaar, trok een vies gezicht, sloeg ze uit Niki’s hand en begon te schreeuwen.

‘Wou je een aai met mijn poot?’ Ze liet hem haar lange nagels zien. De jongen was op slag stil.

‘Hier, een briefje voor je moeder,’ zei ze en stak hem een pamflet toe.

‘Vandaag gratis opmaken en knippen!’ riep ze naar de mensen om zich heen. ‘Vanaf elf uur bent u van harte welkom bij “Nooit weg” aan de Noordweg!’

-2-

Terwijl de trekker met de boerenwagen met zeven poezen en een jankende viool verder reed om later met een grote omweg weer bij de beautysalon terug te komen, waren Celina en Femke druk aan het werk. De zeven meiden hadden nogal wat rotzooi achtergelaten en de zaak moest er natuurlijk piekfijn uitzien als de eerste klanten zouden komen. Op de pamfletten stond weliswaar dat het vanaf elf uur gratis was, maar het was goed mogelijk dat er al eerder klanten zouden komen. Er liepen immers nu telkens al mensen voor hun pandje heen en weer om naar binnen te kijken.

'Waar laten we al die tassen?' vroeg Femke met haar armen vol handtasjes en rugzakjes van hun vriendinnen.

'Lindy zei dat we haar kamer op zolder wel mochten gebruiken,' antwoordde Celina. Heel even trok er een schaduw over haar gezicht en zag ze in gedachten Sonja voor zich. Toen Femke en Celina dit pandje huurden, was Sonja op de zolderverdieping gaan wonen. Omdat Sonja onverwachts op Kreta was gebleven, had Lindy haar plaats ingenomen. Lindy was een prima meid en er was niets op haar tegen, toch was ze Sonja niet en opnieuw merkte Celina dat ze haar vriendin miste. 'Ik loop wel even mee,' zei ze terwijl ze wat jasjes en truitjes van de stoelen plukte.

'Ik ben zo benieuwd of er klanten komen,' zei Femke vanaf de trap.

'Ja, spannend, hè. Ik heb er haast niet van geslapen,' vertelde Celina, 'en ik had buikpijn toen ik vanochtend wakker werd.'

'Vertel mij wat,' bromde Femke. 'Onze eigen zaak. Baantjes opgezegd, geen vast inkomen meer, haha. Maar het moet lukken. Ik heb er zo'n goed gevoel over. Wij kunnen het gewoon. We zijn allebei vakmensen.'

Celina was het daar wel mee eens. Ze had nog nooit klachten gehad in de kapsalon waar ze eerst werkte, maar een eigen zaak was toch anders en vooral zij had het eng gevonden haar vaste baan op te zeggen.

'Wat vond je trouwens van Maaike?' vroeg Celina. 'Ik vond haar ogen niet goed staan.'

'Dat is me niet opgevallen,' zei Femke.

'Ze zei dat ze raar gedroomd had, maar voor mijn gevoel was er meer aan de hand.'

'Als er dan maar niets tussen haar en Luc is.' Femkes stem klonk ongerust. 'Ze droomt al jaren van een schitterende trouwdag en ze is er zo druk mee geweest.'

'Joh,' zei Celina geschrokken, 'je maakt me bang. Dat overleeft Maaike niet. Nee, dat zal het toch niet zijn ...'

Nadat de beide verdiepingen er weer keurig uitzagen, gingen ze naar het keukentje, waar ze koffie en thee zetten en de chocolaatjes uit de koelkast haalden en op twee platte schalen uitstalden.

'Waar zijn de spekkies gebleven?' vroeg Femke zoekend in de keukenkastjes.

'Bovenin,' zei Celina lachend.

'Goed verstopt dus.'

'Juist, we kennen jou inmiddels.'

Femke lachte ook, rukte de grote zakken open en gooide de roze-gele spekjes in grote schalen, terwijl ze er snel twee tegelijk in haar mond propte.

Celina's moeder had een paar cakes gebakken, waarvan ze de eerste nu aansneden en in plakjes op een bord drapeerden. Ze brachten alle lekkernijen en thermoskannen met koffie en thee naar de beide verdiepingen en keken daarna tevreden rond.

'De klanten kunnen komen,' stelde Celina vast. 'Hé, telefoon.' Ze pakte haar mobieltje uit haar broekzak. 'Dennis,' zei ze met een blos. Ze luisterde en verbrak lachend de verbinding. 'Het werkt!' riep ze blij uit. 'Dennis heeft al drie ritjes.' Op de pamfletten had namelijk ook gestaan dat er die dag gratis vervoer was, maar alleen voor mensen die echt zelf niet naar de beautysalon konden komen. Dennis had van zijn baas een taxi te leen gekregen om de eventuele klanten op te halen en weer thuis te brengen.

'Drie?'

'Ja, drie oude dames op drie adressen. Hartstikke tof dat Dennis dat doet. Zo komen ze tenminste een kijkje nemen en worden ze misschien wel vaste klant als ze eenmaal de weg weten.'

'Precies, we boffen maar met onze vrienden en vriendinnen. Te gek zoals iedereen voor ons klaarstaat,' vond Femke. Er klonk ontroering door in haar stem. Ze schraapte glimlachend haar keel. 'Vandaag vind ik het wel jammer dat ik de bovenverdieping heb. Ik zou maar wat graag zien wie er allemaal langslopen en binnenkomen.'

'Voorlopig kan je nog wel beneden blijven. Nog geen klant te zien.'

'Ik zou anders best graag geknipt willen worden,' hoorden ze een mannenstem van beneden komen.

Ze haastten zich de trap af. 'Cas!' riepen ze tegelijk uit. 'Wat leuk dat jij er ook bent!'

Hij lachte. 'Ik was hier al. Ik heb de poezen zien vertrekken, maar ik wilde jullie niet storen. Ik ben een eindje achter hen aangelopen. Ze hebben veel bekijks.'

'Dat klinkt goed,' zei Celina opgetogen, 'maar ga zitten. Dan knip ik je.'

'Wil je koffie?' vroeg Femke. 'Hoe is het met Sonja? We willen alles van haar weten. Wanneer komt ze terug? Trouwens hartstikke tof dat je die Niels voor ons geregeld hebt. Dat maakte het helemaal af! Ken je hem al lang?'

'Hoe wil je het hebben?' vroeg Celina terwijl ze hem met een deskundige blik bekeek.

Cas lachte. 'Zo veel vragen kan ik niet tegelijk beantwoorden. Gewoon een stukje korter, zelfde model en Sonja komt over een week even hierheen voor de bruiloft van Maaike en Luc. Daarna vliegt ze terug. Ze maakt haar vier maanden in de bar van Dimitris vol en komt dan weer naar Nederland, heeft ze beloofd.'

'Zal ik je straks opmaken als Celina klaar is met knippen?' stelde Femke voor. 'Gezichtsmaskertje misschien tegen een vette huid?'

Cas schoot in de lach. 'Nee, dank je, ik ben zo al mooi genoeg. Gaan jullie vanavond nog stappen? Ik sta weer achter de bar in "Crosspoint".'

'Dat ligt eraan,' mompelde Celina, 'maar ik denk het niet. Ik denk dat ik uitgeteld ben en niet meer op mijn voeten kan staan vanavond.'

'Wanneer ben je eigenlijk klaar met je studie?' vroeg Femke.

'Nog twee jaar.'

'En dan? Ga je je dan als tandarts vestigen?' vroeg Femke belangstellend.

'Dat is wel de bedoeling, ja.'

'Dus ook een eigen bedrijfje, net als wij,' zei Celina, terwijl ze Cas' nek uitschoor.

Ze moesten hun gesprek staken omdat er vreemde mensen door de voordeur naar binnen kwamen. Hun pandje was altijd een woonhuis geweest en via de voordeur kwam je in de gang. Vanuit de gang kon je naar Celina's kapsalon en naar de keuken lopen of via de trap naar Femkes salon boven. Femke liep de gang in om de klanten te verwelkomen, maar ze schrok van het flitslicht dat haar een moment verblindde.

'Waar is dat voor?' vroeg ze minder vriendelijk dan de bedoeling was.

'Voor TV Noord,' zei de man.

Achter hem liep een dame. 'En ik kom wat vragen stellen. Voor dezelfde zender.'

'We zijn getipt door Tim,' vertelde de fotograaf. 'En het was zeker de moeite waard. We hebben erg genoten van die kar vol poezen. Prachtig filmpje gemaakt!' Hij hiel zijn digitale camera voor Femkes gezicht en toonde haar een stukje van de film die hij in het centrum van het dorp opgenomen had.

'Dus nu nog wat achtergrondinformatie graag,' zei de dame.

Femke en Celina keken elkaar verbaasd aan, maar ze lachten ook. Dit was onverwachte gratis reclame en dat konden ze natuurlijk heel goed gebruiken.

Celina knipte ondertussen door, Femke bood het stel koffie en cake aan, maar van een fatsoenlijk interview kwam weinig, want plotseling werd het druk. De eerste echte klanten kwamen binnen. Het grootste gezin uit het dorp, vader, moeder en zes kinderen.

De moeder grijnsde. 'Gratis knippen,' zei ze. 'Dat moeten we uitbuiten.'

Celina knikte begrijpend, maar voelde de buikpijn weer opkomen. Acht klanten tegelijk. Zo hield ze geen tijd over voor andere klanten. Ze kreeg een idee, want al was het haar vandaag te druk zo'n heel gezin, ze wilde ze natuurlijk wel graag als vaste klant krijgen. 'Wie is eerst?' vroeg ze.

'Ik,' zei de vader en hij ging op de stoel zitten waar Cas net gezeten had. 'Graag lekker kort.'

'Oké, dan kunnen de kinderen wel naar boven gaan. Als ze het leuk vinden, maakt Femke ze op als dieren en u krijgt zometeen bonnen van mij voor een keer gratis knippen. Acht mensen tegelijk is iets te veel. Ik wil jullie graag de tijd geven die jullie verdienen en dat lukt me vandaag niet. Er komen vast nog veel meer mensen.'

'Geweldig!' riep de moeder uit. 'Wat een service!'

Celina knipte de vader en daarna nog het jongste kind, dat amper stil wilde zitten, schreef vervolgens zes bonnen uit en zag een tevreden gezin, waarvan er vier als tijgers waren opgemaakt, de beautysalon verlaten. Ze was blij dat ze op het idee van die bonnen gekomen was, want ze voelde zich te gestrest om twintig mensen op één dag te knippen, zoals op de uitgedeelde flyers stond. Ze bleek zenuwachtiger dan ze verwacht had, maar dat was niet gek natuurlijk. De fotograaf die elke beweging vastlegde, de interviewster die telkens een vraag stelde en zes kinderen die de trappen op en af renden. Het was haar even te veel geworden.

'Jammer dat ik je niet kan helpen,' zei Femke, die weer beneden was gekomen, 'maar van knippen heb ik echt geen kaas gegeten.'

'Van de spekkies wel,' zei Celina. Ze schoot in de lach. 'Je hebt suiker op je kin zitten.'

'Nee, toch!' Geschrokken poetste Femke haar kin schoon.

Van buiten kwam rumoer, wat duidelijk te horen was omdat de voordeur wijd openstond.

'De meiden,' zei Femke. 'Ze zijn weer terug.'

Binnen de kortste keren leek de beautysalon te klein. Overal liepen volwassen poezen vol enthousiaste verhalen over hun rit door het dorp en Niels en Cas stonden grinnikend in een hoekje naar de drukte te kijken.

Niki trok haar neus op, toen ze Niels zag. Wel ja, dacht ze, ook nog interessant doen. Kent hier niemand maar doet meteen al of ie dikke maatjes is met iedereen. Ze keerde zich om en keek Celina vragend aan. 'Wat moet ik doen?'

Femke gaf antwoord: 'Jij, Inge en Loes gaan naar boven om me te helpen als er kinderen opgemaakt moeten worden. Maud en Lindy gaan weg om voor hapjes te zorgen. Maaike blijft beneden om Celina te helpen en eventueel koffie bij te zetten en Malin had de rest van de dag geen tijd als ik het goed begrepen heb.'

'Oké en we blijven er zo bij lopen?' vroeg Niki die een blik in de spiegel wierp. Van haar grote bos rode krullen was niets te zien onder het strakke mutsje en de oortjes van bont. Het enige waar ze zichzelf aan herkende waren haar ogen. Ze lachte. Best grappig, want zo wist Niels ook niet hoe ze er in het echt uitzag. Ze keek nog eens naar hem. Hij zag er zeker aantrekkelijk uit, maar zelfs zonder naar haar te kijken of ook maar iets tegen haar te zeggen, lukte het hem haar stekels overeind te krijgen. Ze haalde haar schouders op en keek om, omdat er mensen binnenkwamen.

Urenlang werkten ze met zijn allen door. Celina knipte de een na de ander en gaf af en toe een tegoedbon weg als het te druk werd. Femke maakte van veel kinderen prachtige kunstwerkjes, maar ook van een paar vrouwen die ze zorgvuldig opmaakte alsof ze op het punt stonden naar een galafeest te gaan. Niki, Inge en Loes hielpen Femke bij het opmaken van de kinderen of schonken koffie in voor de wachtende gasten. Maud en Lindy waren bij Mauds moeder thuis druk met het maken van hapjes en Seb, de vriend van Lindy bracht die dag meerdere keren grote schalen met hartige snackjes waar dankbaar door de vriendinnen en de klanten van gegeten werd. Maaike heette iedereen welkom, wees ze de weg en bood ze koffie of fris aan en zette die dag meer koffie en thee dan ze thuis in een half jaar zette.

Celina keek af en toe ongerust naar haar, maar tijd om een woord te wisselen kregen ze niet en Maaike deed alsof er niets aan de hand was. Zou ze zich vergist hebben? Celina hoopte het van harte. Ondertussen schoot het haar wel te binnen dat ze Luc de hele dag nog niet gezien had en dat was opvallend, want al hun vrienden en kennissen waren langs geweest.

Pas om half zes kon die zaterdag de deur dichtgedraaid worden. Eigenlijk zouden ze om vijf uur sluiten, maar dat lukte die eerste dag van hun eigen zaak niet.

Uitgeput verzamelden ze zich bij Celina in de kapsalon. Femke sjouwde een paar stoelen van haar verdieping naar beneden en Lindy haalde zelfs twee klapstoelen van de zolderverdieping op, zodat iedereen een plekje had om te zitten. Alleen Dennis was er nog niet, want die bracht de laatste klant met de taxi naar huis. En Luc, die was er ook nog steeds niet ...

Niki haalde haar wenkbrauwen hoog op toen ze zag dat Niels er nog was en zelfs vriendschappelijk Cas een klapje op de schouder gaf. Nou, die waren echt bevriend geraakt in een dag. Poeh! 'Je hebt mooi gejankt vanmorgen,' zei ze stekelig tegen hem. Ze wist niet wat het was, maar ze moest hem treiteren. Hij vroeg erom met zijn houding en zijn manier van doen.

Zo gemakkelijk liet Niels zich echter niet op de kast jagen. 'Ik heb me aardig aangepast, ja, dat vind ik zelf ook wel.' Hij grijnsde.

'Je kunt wel eens een ochtendje langskomen om mijn kids te vermaken. Kunnen ze ook eens lachen.'

'Je kids?' Nu was het Niels die zijn wenkbrauwen hoog optrok. 'In het meervoud nog wel.' Hij lachte, maar gleed onderzoekend met zijn blik over het nog steeds opgemaakte gezicht van Niki. Haar ogen fonkelden en dat mocht hij wel. Hij kon echter met geen mogelijkheid inschatten hoe ze eruitzag en hoe oud ze was.

'Ik hou van educatief vermaak, dus heel af en toe nodig ik iets of iemand uit en ze hebben vast nog nooit een viool van dichtbij gezien.'

'Weet je nog, die vogelspin,' viel Loes haar in de reden. 'Ik kan er nog van rillen als ik eraan denk. Dat je het goed vond dat die mocht komen. Afschuwelijk. En een stomme naam had ie ook nog. Boemibol of zo, toch?'

Niki schoot in de lach. 'Tuurlijk niet. Bhumibol is de koning van Thailand en dat zou je best kunnen weten, want hij is de koning die het langst van alle koningen in de wereld op de troon zit.'

'Nou en? Elvis is ook vernoemd, dus waarom hij niet?'

'Elvis?' Niki keek Loes met grote ogen aan.

'Dat is ook een koning, hoor,' verdedigde Loes zich, 'de koning van de rock.'

'Oké,' zei Niki gierend, 'je hebt gelijk, maar de vogelspin heette Boehmei, naar zijn Latijnse naam.' Ze wierp een blik in de richting van Niels. 'En dat bezoekje vonden de kinderen superspannend. Zie daar maar eens overheen te komen met dat rare instrument van jou.'

'Nou, dame, je zou zelf wel wat educatieve afleiding kunnen gebruiken. Je weet duidelijk niets van violen af.'

'Heus wel. Ik heb ze elke zomer in de bloembakken op mijn balkon staan.' Maar ze moest toegeven dat hij gelijk had. Ze wist echt niets van violen of vioolmuziek en had dan ook aangenaam verrast staan luisteren toen hij in het winkelcentrum een klein concert gaf. Dat had zeker niet als gejank geklonken.

'Komt Luc nog?' vroeg Celina aan Maaike om de gespannen sfeer tussen Niels en Niki te verbreken, maar het was duidelijk een verkeerde opmerking, want Maaikes blik versomberde. 'Ik snap niet waar hij blijft. Hij moest vanmiddag voetballen, een uitwedstrijd. Natuurlijk drinken ze na die tijd een biertje, maar hij had hier allang kunnen zijn. Zo'n wedstrijd is om kwart voor vier afgelopen.'

Even zweeg iedereen en in die stilte begon er opeens een telefoon te spelen. Maaike vloog overeind. 'Dat is de mijne. Waar heb ik dat ding gelaten?'

Lindy vond hem als eerste tussen de tassen, jassen en andere spullen, die ze alvast naar beneden had gebracht. Ze stak hem Maaike toe die verbaasd naar het beeldschermpje keek. 'Robbin?' zei ze verward. 'Wat is er?' vroeg ze onaardig in de telefoon. Ze luisterde en verbrak de verbinding zonder iets tegen hem te zeggen. 'Luc komt voorlopig nog niet, hij heeft andere bezigheden,' zei ze met een geërgerde blik op haar gezicht tegen haar vriendinnen.

Celina en Femke wisselden een veelbetekenende blik.

Terug