Terug

Tot ziens!

Een zelfstandig te lezen vervolg op Taxi! en Rondje! waarin zeven vriendinnen tien dagen naar Kreta gaan. Niki legt meteen contact met de mooiste adonis van het Griekse eiland. Maud wordt verliefd op een Nederlandse man, maar als blijkt dat de liefde niet beantwoord wordt, gooit ze zich van ellende in de armen van een Griek. Die onbezonnen actie lijkt niet zonder gevolgen te blijven, maar geen nood. Hij wil wel met haar trouwen! Zij vindt hem echter niet eens leuk …

De andere meiden genieten voornamelijk van zon, zee en strand, gaan uit eten en 's avonds naar een club of bar. Een dagje parasailen en een bustocht over het eiland. Het is pure vakantie en best moeilijk om weer terug naar Nederland te gaan. Zo moeilijk zelfs dat Sonja een zeer onverwachte beslissing neemt.

Hoofdstuk 1

'Waar is Niki gebleven? Je kunt haar ook geen seconde uit het oog verliezen!' Celina keek speurend de aankomsthal in Heraklion rond. 'Ze is het vliegtuig toch wel uitgekomen?'

'Echt wel,' zei Maaike, die ook zoekend rondkeek. 'Ze zat naast me in de bus hier naartoe.'

'De koffers zijn er,' riep Sonja opgetogen. 'Kom, joh!'

'Oké, maar waar is Niki?'

Sonja schoot in de lach. 'Die staat daarginds.' Ze wees in de verte, waar Celina haar inderdaad zag staan.

'Het zal niet waar wezen,' verzuchtte Maaike. 'Is ze nou echt zo wanhopig dat ze zich meteen op de eerste de beste Griek moet werpen?'

'De eerste is-iewel, maar of-ieook de beste is?' Sonja schaterde. 'Niki!' riep ze door de grote ruimte heen. 'De koffers zijn er!'

Niki hoorde het, maar maakte een beweging met haar hand dat ze niet gestoord wilde worden.

'Poeh,' zei Celina, 'als ze maar niet denkt dat wij met haar tas gaan lopen sjouwen.'

'Kom nou,' maande Sonja hen ongeduldig aan. 'Ik wil naar ons appartement.'

Celina en Maaike liepen achter Sonja aan naar de band waarop de tassen en koffers al ronddraaiden. Hun vriendinnen Femke, Maud en Inge stonden al vooraan. 'Nog niets gezien,' zei Maud, terwijl ze de koffers zorgvuldig in de gaten hield. 'Spannend, hè? Ik ben zo benieuwd hoe onze kamers eruitzien.'

'Je hebt ze toch op internet al gezien?' zei Inge verbaasd.

'Ja, op internet, maar in het echt is het altijd anders.'

'We moeten zeker nog een uur rijden voor we er zijn,' zei Celina. 'Malia is nog een heel eind.'

'Dat weet ik ook, maar ik vind het toch spannend,' zei Maud met haar ogen gericht op de bagage. 'Kijk, dat is mijn tas!' Opgetogen liep ze een eindje om de band heen, haar tas tegemoet. Ze zwaaide hem eraf en stak haar hand op. 'Ik ben vast buiten. Kreta! Here I come!'

De anderen keken haar lachend na. Celina voelde een por in haar zij. 'Dat is jouw tas toch?' vroeg Femke.

'Je hebt gelijk. Naast de jouwe!'

De twee jonge vrouwen grepen hun tassen en liepen samen naar de uitgang. Ze hadden duidelijk zin in deze tiendaagse vakantie op Kreta, maar toch hadden ze moeite gehad zich van thuis los te rukken. Ze waren zo druk met hun eigen beautysalon die over een maand open zou gaan, dat ze haast niet weg hadden gewild. Maar toen ze het gebouw uitkwamen en de hete, stralende zon op hun huid voelden, keken ze elkaar lachend aan. 'Heerlijk,' vond Femke. 'Goed dat we toch gegaan zijn.'

'Hierheen!' riep Maud zwaaiend met haar hand. 'We moeten hier zijn!'

Celina en Femke liepen op haar af. Ze stond naast een vrouw in uniform. 'Naar Malia?' vroeg die.

'Yep,' zei Celina.

Ze keek op de lijst en tekende hen af. 'Zet de tassen maar bij die bus. De chauffeur doet ze er zo wel in. Komt de rest al?'

'Daar zijn ze,' zei Maud, toen ze Maaike, Inge en Sonja aan zag komen.

'Maar waar blijft Niki?' vroeg Celina hoofdschuddend.

'Die staat nog bij die Griek. Ik heb haar geroepen, maar ze glimlachte alleen maar naar me.'

'En wij maar wachten!'

'Kom,' drong Maud aan, 'wij stappen vast in. Kunnen we mooi de achterste bank in beslag nemen.'

Dat leek een goed idee en de zes meiden drongen zich haast tegelijk door de smalle ingang naar binnen. Ze renden door de bus, waar al een paar passagiers zaten en lieten zich lachend op de achterste bank vallen. 'Oeps, dat is wat krap,' vond Maaike. Ze ging een bank ervoor zitten. 'Kan Niki hier wel,' zei ze, terwijl ze op de lege plaats naast zich sloeg.

'Als ze nog komt. Wat een rare meid!' vond Sonja.

'Moet jij zeggen. Alsof jij nooit flirt.'

Sonja kleurde, maar moest toegeven dat ze daar ook goed in was. 'Alleen doe ik het niet op zulke onmogelijke momenten.'

De bus stroomde vol met vakantiegangers.

'Moeten die allemaal naar Malia?' vroeg Maud verbaasd.

'Welnee, de helft stapt ergens anders uit. Net als toen, in Spanje,' zei Maaike.

De reisleidster stapte in, telde de koppen en keek geërgerd naar buiten.

'Ze mist Niki,' fluisterde Sonja giechelend.

'Daar komt ze!' riep Maud, die meteen op het raampje begon te tikken.

Niki hoorde het en rende naar de bus. 'Net op tijd, toch?' zei ze met een onschuldige glimlach.

'Als jij Niki bent?'

'Helemaal!'

'Zet je je koffer even ...'

'Mijn koffer? Die is toch zeker allang ingeladen,' zei Niki terwijl ze haar blik door de bus liet gaan. Maar ze zag alleen maar hoofdschuddende meiden achterin.

'Super!' riep ze uit. 'Zit ik gratis kaartjes voor de discotheek te versieren, moet ik zelf mijn koffer nog ophalen.' Ze sprong de bus uit en rende het gebouw in, waar ze werd tegengehouden door iemand in uniform. 'My bag,' zei ze, 'I forgot my bag.' Maar zo gemakkelijk ging dat niet. Ze moest haar paspoort laten zien en vertellen hoe haar tas eruitzag. Nog een geluk dat ze haar naam en de plaats van bestemming aan de tas gehangen had. Zo geloofden ze tenminste dat het echt haar tas was.

'Efgariesto!' zei ze stralend, bedankt. Ze was blij dat ze thuis een paar woordjes Grieks had geleerd. Ze greep het handvat van haar tas beet en rende met de tas rijdend achter zich aan het gebouw weer uit. De buschauffeur wierp haar een geïrriteerde blik toe, maar Niki bleef stralen. Het was immers vakantie en de zon scheen volop. Niets of niemand kon haar bui verpesten. Ze sprong de bus in, negeerde de boze blik van de reisleidster en de andere passagiers en liet zich naast Maaike op de bank vallen. 'We kunnen,' zei ze lachend.

'Eindelijk,' zei Maud.

'Meid, als je ziet naar wat voor discotheek we vanavond gaan, zul je me eeuwig dankbaar blijven. Zagen jullie die Griek met wie ik in gesprek was? Kostas heet hij en hij is de eigenaar van de grootste discotheek van Malia en omgeving en wij mogen er vanavond gratis in. Heb ik dat niet prachtig voor elkaar gebokst?'

'Wie zegt dat we vanavond naar een discotheek willen?' vroeg Inge.

'Ik!' jubelde Niki. 'Vonden jullie 'm geen lekker ding dan? Precies zo'n Griekse adonis waar ik al jaren van droom.'

'Ik dacht dat je met ons uit was, geen mannen, toch? Anders had ik Luc wel meegenomen!' zei Maaike.

'Joh, aan Luc zit je de rest van je leven vast als je over anderhalve maand getrouwd bent. Dit is ongeveer je laatste kans om nog eens goed om je heen te kijken en zeg nou zelf: Grieken zijn mooi,' vond Niki.

Maaike schoot in de lach. 'Toch is er niet een zo lief en geweldig als Luc!'

'Boeh!' riepen de andere meiden in koor.

Maaike kleurde en draaide snel haar hoofd af. Het was nu eenmaal zo. Ze ging nu al zo lang met Luc dat ze het gevoel had hem vanbinnen en vanbuiten te kennen en hij was gewoon de heerlijkste man voor haar! Ze was echter de eerste van hun groep die ging trouwen en zich echt vast ging leggen. Soms hadden de anderen het daar nog wat moeilijk mee. Maar Maaike was er gewoon aan toe. Niet omdat ze al bijna zesentwintig was, maar omdat ze ongelooflijk veel van Luc hield.

'Heb ik wat verkeerds gezegd?' vroeg Niki. 'Je zegt helemaal niets meer.'

Maaike glimlachte. 'Ik kijk naar de zee. Wat is die weer mooi. Zo schitterend blauw met die zon erop.'

Niki vergat even waar ze het over gehad hadden en keek ook naar buiten. 'Je hebt gelijk. Echt prachtig. En wat rijden we hoog! Ik wist niet dat Kreta zo heuvelachtig was. Moet je die schitterende baai daar zien!'

Ze vielen allemaal stil vanwege het prachtige uitzicht, maar Maud verbrak de stilte. 'Ik kan gewoon niet wachten tot ik het water in kan. Ik heb een nieuwe bikini, die wil ik showen! O!' Geschrokken sloeg ze een hand voor haar mond.

'Wat is er?' vroeg Sonja.

'Vergeten!' Ze greep haar mobiele telefoon en toetste snel een sms'je in. 'Even de family op de hoogte brengen dat ik veilig geland ben. Mijn moeder is altijd in alle staten als er iemand van ons vliegt. Dat had ik meteen moeten doen. Nu is ze natuurlijk over de rooie.'

'Je vliegt toch zeker niet in zeven wolken tegelijk,' grapte Niki.

'Hè, hè, daar gaat het niet om,' bromde Maud. 'Ze heeft gewoon angst voor vliegen en denkt dat elk toestel de wolken uit dendert. Zo, dat is voor elkaar. Die belofte heb ik dan toch nog ingelost.' Lachend stak ze haar mobiele telefoon weer in haar rugtasje. 'Moet jij niet even berichten dat je er bent?' vroeg ze aan Maaike.

'Dat kan straks wel. Ik wil nu van het uitzicht genieten.'

De bus remde af en hield stil voor een groot hotel. De reisleidster riep de naam van het hotel om en de eerste passagiers verlieten de bus.

'Ik ben zo benieuwd hoe onze appartementen eruitzi... Wat nou dan?' Met een groot vraagteken op haar gezicht haalde Maud haar telefoontje weer tevoorschijn. 'Een sms'je van mijn moeder?' Terwijl ze de tekst las, sloeg ze haar hand voor haar mond. 'Nee!' riep ze uit. 'Dat kan niet waar zijn! Dat is niet mogelijk!' Haar ogen keken paniekerig van de een naar de ander, maar toen las ze de tekst opnieuw. 'Wat een ramp!' riep ze uit. 'Wat moet ik nou?' Met een hulpeloos gebaar liet ze de telefoon op haar schoot vallen en keek ze verward naar haar vriendinnen.

'Wat is er?' vroeg Sonja geschrokken. 'Wat is er gebeurd?'

'Ja, wie ligt er in het ziekenhuis?' vroeg Niki.

'Of is het nog erger?' vroeg Inge. 'Maud, zeg eens wat!'

'Nou ...' begon ze aarzelend, maar stampte vervolgens van boosheid met haar ene voet op de vloer. 'Sjampie! Ik heb mijn nieuwe bikini thuis laten liggen, sms't m'n moeder me. Ik was net zo blij met dat ding. Ik dacht dat ik het helemaal ging maken op het strand. Hij stond me zo goed, zo sexy en uitdagend. Bah, bah, bah. Hoe kon ik zo stom zijn.'

De anderen schoten opgelucht in de lach.

'Meid, wat kan jij je aanstellen!' riep Inge uit. 'Ik dacht minstens dat je moeder overleden was.'

'Ja, en dat ze je nog sms'te van gene zijde!' juichte Niki.

'Gene zijde?' Maud fronste haar wenkbrauwen. 'Daar moet je zeker juf voor zijn om zulke rare woorden te gebruiken. Leer je die ook aan de kids in je klas?' Ze wierp Niki een geërgerde blik toe. 'Jullie lachen maar, maar ik vertoon me dus deze dagen níét op het strand, als jullie dat maar weten.'

'Zal inderdaad ook moeilijk worden,' hinnikte Femke, 'ik geloof namelijk niet dat ze een naaktstrand in Malia hebben!'

'Je neemt er gewoon een van mij,' stelde Sonja geruststellend voor. 'Ik heb er vier bij me.'

'Poeh! Zeker allemaal van die overjarige modellen.' Mauds gezicht stond op onweer.

'Er zijn ergere dingen, ja?' vond Celina. 'Heb je trouwens die mooie blonde jongen daar voorin al gezien?'

Dat was een afleidingstactiek die werkte. Maud kwam overeind en wierp een blik door de bus. 'Hm, de achterkant kan er in elk geval mee door.'

De anderen grinnikten en concentreerden zich nu weer op het uitzicht. De zee lag er echt schitterend bij en aan de andere kant, rechts van hen zagen ze de bergen.

'Ligt daar echt nog sneeuw bovenop?' vroeg Niki verbaasd.

'Het lijkt erop,' was Femke het met haar eens. 'Echt geweldig om eens ergens anders te gaan kijken. Elk jaar Spanje was best leuk, maar dit is leuker!' Haar gezicht straalde. 'Niki, dat heb je prima uitgezocht!'

'Hij zit er nog steeds,' siste Maud, nadat ze al diverse keren bij een hotel of appartementencomplex waren gestopt om passagiers uit de laten.

'Wie?'

'Die blonde man. Van opzij ziet-ieer ook tof uit. Ik wou dat hij zich eens omdraaide.'

'Dan roep je hem toch,' zei Sonja lachend.

'Dat doe je zelf maar. Zo gek krijg je mij niet.'

'Hé, jij daar,' riep Sonja door de bus. 'Jij, met die blonde haren!'

De ongeveer tien mensen die nu nog voor hen zaten keken allemaal om. Maud kreeg een hoofd als een boei en stootte Sonja geïrriteerd aan. 'Doe niet zo stom,' siste ze.

Maar Sonja trok zich nergens wat van aan. 'Ga je ook naar Malia?' riep ze naar de blonde jongen.

'Heb je het tegen mij?' vroeg hij.

'Yep!' zei ze schaterend. Ze boog zich naar Maud. 'Heb je hem nu goed genoeg gezien?'

'Hou je kop!'

De jongeman stond op en kwam door de bus op hen aflopen. Maud moest meteen toegeven dat hij er echt fantastisch uitzag. Dat had Celina goed gezien. Lang, slank en sportief. Het mouwloze shirt deed zijn schouders extra goed uitkomen, de grijns in zijn blauwe ogen gaven Maud een kick. Wat zou het geweldig zijn als hij inderdaad ook naar Malia ging!

Hij kwam voor hen staan en keek lachend van de een naar de ander. Toen bleef zijn blik op Sonja rusten, die er, zoals meestal, heel sexy uitzag in haar diep uitgesneden shirtje, waardoor de rondingen van haar borsten goed zichtbaar waren. 'Ja,' zei hij. 'Golden Bay.'

'Dat meen je niet!' riep Sonja uit. 'Wij ook!'

'Nou, dat begint dan goed,' zei hij lachend. 'Ik ben Mick.' Hij stak zijn hand uit.

'Sonja,' zei ze en schudde zijn hand. 'En dit is Maud.'

Ook haar gaf hij een hand, maar voor ze verder iets konden zeggen, kwamen er nog drie jongens op hen af.

'Mijn vrienden,' zei hij. 'We zijn met ons vieren en jullie?'

'Zeven,' zei Sonja. 'Celina, Femke, Maaike, Niki, Inge, Maud en ik.'

'Dus keus genoeg,' zei een van de vrienden.

Mick grijnsde en keek van Sonja naar Maud en weer terug. 'Ik heb mijn keus al gemaakt.'

Ik ook, dacht Maud. Wat een ongelooflijke ramp dat ik mijn bikini niet bij me heb. Ze haalde haar hand door haar lange haren, in de hoop dat hij op bruine krullen viel en keek hem aan. Ondertussen pijnigde ze haar hersens af om iets leuks of opvallends te kunnen zeggen, maar het was alsof alles geblokkeerd was. Heette dat nou liefde op het eerste gezicht? Ze kreeg er geen woord uit, terwijl ze anders echt niet op haar mondje gevallen was.

'Malia, Golden Bay!' onderbrak de reisleidster gelukkig haar gedachten.

'We zijn er!' riepen Niki, Maaike en Femke in koor. Haastig kwamen ze allemaal overeind. De jongemannen liepen snel weer naar voren, de zeven meiden kwamen achter hen aan. De chauffeur was al bezig de laatste koffers en tassen tevoorschijn te halen. Opgewekt greep Niki haar tas. 'Efgariesto!' zei ze nogmaals tegen de chauffeur, maar die zat duidelijk niet op een bedankje van haar te wachten. Bij hem had ze het verbruid. Ze wierp hem haar stralendste lach toe. Wat kon haar de buschauffeur schelen? Zij had een ontmoeting met dé Griekse adonis van Kreta in het vooruitzicht. Lachend keek ze om zich heen. 'Waar is ons complex?' vroeg ze verward. 'Moeten we hier echt wel zijn?'

'De appartementen zijn daarginds,' zei Celina. 'We moeten dat hek door. Kom, achter de reisleidster aan.'

Niki drong zich tussen het groepje mensen door naar voren. Blijkbaar voelde ze zich opeens verantwoordelijk. Zij was immers degene die deze reis geboekt had. Ze zag nog net hoe de reisleidster door een deur verdween. Ze stevende erachteraan. Het bleek de receptie te zijn, maar meer dan drie mensen tegelijk konden er amper binnen zijn. 'Waar zijn onze apparteme...?' begon ze tegen de reisleidster, maar stopte abrupt toen ze de donkere Griekse man achter de kleine balie zag. 'Kaliemera!' zei ze enthousiast. Goedemorgen.

De man bromde zonder op te kijken iets onverstaanbaars, draaide zich om, greep een aantal sleutels van de haakjes en stak ze de reisleidster toe. Hij vertelde haar iets in het Grieks, sloeg vervolgens demonstratief het gastenboek dicht waarin hij had zitten kijken en gaf daarmee aan dat de conversatie afgelopen was.

'Poeh, zeg,' mopperde Niki verontwaardigd, nadat ze samen met de reisleidster weer naar buiten was gelopen. 'Vriendelijkheid is ook een vak! Nou ja, hij was toch al minstens tachtig.'

De reisleidster schoot in de lach. 'Jij hebt er duidelijk kijk op, maar ze kunnen niet allemaal voor jouw charme vallen.'

Niki keek haar verbouwereerd aan, maar begreep toen dat het haar nog steeds kwalijk genomen werd dat ze te laat bij de bus was. Ze haalde haar schouders op en hield haar hand op. 'Onze sleutels, alsjeblieft.'

De reisleidster draaide zich om naar de vier mannen. 'Jullie hebben de kamers 3 en 4.' Ze gaf ze twee sleutels. 'Het is dertig meter die kant op lopen, aan je rechterhand. En jullie,' nu draaide ze zich naar de meiden, 'hebben appartementen 131 en 132. Dat is ook die kant op, het trapje op, rechtdoor en voorbij het zwembad is het de tweede flat links. Veel plezier en o ja!' riep ze de mannen nog achterna. 'Vanavond om vijf uur verzamelen in de bar bij het zwembad voor een korte inlichtingenbijeenkomst!'

Ze pakten hun tassen en liepen de jongemannen achterna, het smalle pad op. Rechts stonden lage witte eenkamerappartementen met elk een klein terrasje voor de deur. Rood bloeiende bougainvillea's sierden hier en daar de muren en daken. Kleine palmbomen in bloempotten gaven het geheel een tropische indruk. Links een keurig gemaaid grasveldje met hier en daar bomen die in Nederland niet groeiden. Daarachter een hoge witte muur, vermoedelijk die van het volgende appartementencomplex.

'Is dat een vijgenboom?' vroeg Maaike verrast.

'Dat vind ik zulke vieze vruchten,' zei Inge met opgetrokken neus. 'Net als dadels. Bah.'

'Wonen jullie hier?' vroeg Sonja nieuwsgierig aan de vier mannen die op het smalle pad stil waren blijven staan en de anderen daardoor ophielden. Ze waren inderdaad bij hun kamers aangekomen. Nieuwsgierig keken Celina en Femke naar binnen toen ze de eerste deur opengooiden. 'Netjes en schoon,' zei Celina waarderend.

'Knus,' vond Femke. 'Kom, laten we doorlopen. Ik wil m'n tas kwijt, omkleden en van de zon genieten!'

Ze wurmde zich langs de vier mannen en andere meiden heen en liep de route die de reisleidster aangegeven had. Ook Niki, Maaike, Celina en Inge passeerden het groepje. 'Tot ziens!' zei Maaike opgewekt. Ze beklommen de paar treden van het stenen trapje en zagen plotseling het zwembad voor zich liggen. Het wateroppervlak lag er spiegelend en rimpelloos bij.

'Oef!' verzuchtte Maaike. 'Wat heb ik opeens zin in een duik.'

'Anders ik wel,' lachte Femke. 'Ik zweet me al een ongeluk alleen maar van het sjouwen met mijn tas door deze hitte. Hoe moeten we verder?'

'Nog voorbij het zwembad, toch?'

'Gelukkig maar,' vond Femke. 'Het ziet er natuurlijk prachtig uit om het zwembad voor je deur te hebben, zoals die kamers daar, maar dat geplons en die herrie van al die mensen hoef ik niet de hele dag voor mijn deur.'

'Hé, dat is de bar waar we vanavond moeten verzamelen.'

'Zouden ze ouzo hebben?' vroeg Niki met een stem alsof ze van de dorst verging.

'Wat was jij van plan?' lachte Celina.

'Ik ben nog nooit in Griekenland geweest, dus ik wil álles proberen.'

'Alles?' Inge schaterde het uit. ‘Je weet niet waar je aan begint ...’

‘Hoezo?’

'Niki,' gierde ze het uit. 'Het is wat met jou! Als lerares moet juist jíj het goede voorbeeld geven.'

'Maar wat is er fout aan dat ik alles wil proberen?'

Inge keek lachend van de een naar de ander, maar die hadden duidelijk niet dezelfde fantasie als zij. Ze lachte nog wat na en haalde haar schouders op. 'Nou ja, ik zag je in gedachten al met je Griekse adonis van het vliegveld in bed de sirtaki dansen met in je ene hand een glaasje ouzo, in je andere een bordje moussaka, op het nachtkastje een schaaltje tzatziki, en dat allemaal terwijl jullie de Griekse god Eros aanbidden.' Ze grimaste nog wat en wilde verder lopen.

'Wacht,' zei Niki. 'Jouw voorstelling komt aardig overeen met de mijne, ik ga alleen natuurlijk geen Griekse god aanbidden. En verder heb ik vakantie en mag ik doen wat ik wil, juf of niet.’

‘Dat is duidelijk dat je vakantie hebt. Je hebt zelfs je hersens thuis gelaten,’ vond Inge. ‘Eros is de god van de liefde, joh. Dat zou jij toch moeten weten!’

‘Ik zei toch dat ik vakantie heb,’ protesteerde Niki met verontwaardiging in haar ogen.

De andere meiden grijnsden wat, maar liepen door. Het werd de hoogste tijd dat ze hun appartementen vonden. De reis had lang genoeg geduurd.

Bij het tweede gebouw gingen ze naar binnen. 'Ah, mooi,' zei Niki, 'een lift.' Ze stapte naar binnen en wachtte niet op de anderen. Ze kon het niet uitstaan dat ze vergeten was dat Eros de god van de liefde was. Een juf hoorde alles te weten. Zelfs juffen van een basisschool en ook als ze vakantie hadden. Althans, die mening was ze zelf altijd toegedaan en ze kon ook best uit de hoogte overkomen als iemand anders iets niet wist. Het zat haar dus erg dwars dat iedereen haar blunder had gehoord. Maar voorzichtig verscheen er een grijns op haar gezicht. Inge kon haar dan nog zo pesten, zíj had de sleutels van hun kamers. Ha!

Toen ze op de eerste verdieping aankwam en de liftdeur openging, hoorde ze stemmen en voetstappen naar boven komen. Ze grinnikte en drukte weer op het knopje voor naar beneden. Ze zou net zo lang op en neer liften tot ze er genoeg van hadden!

Dat duurde niet lang, want toen de deur weer openging op de eerste verdieping stonden vier boze meiden voor haar neus. 'Hier met die sleutels,' riepen ze in koor.

Niki lachte en stapte de lift uit. Ze hield ze dreigend voor Inges gezicht: 'Eureka!'

'Wat?' zei Inge beduusd.

Niki begon te lachen. ‘Kijk, dat weet jij dus weer niet, maar dat zei Archimedes toen hij iets had gevonden en ik heb de sleutels gevonden.’

‘En je hersens,’ constateerde Inge met een grijns.

Thuis in Nederland hadden ze geloot wie bij wie zou slapen. Dat scheelde nu een boel tijd en gepraat. Niki deed de deur van 131 open en Maaike die van 132. Ze drongen zich naar binnen.

'Wow! Prachtig.!' riep Femke uit. 'Ruim en schoon en opgemaakte bedden.' Ze keek de huiskamer rond, waar een tafel met vier stoelen stond, een aanrecht met een kleine kookgelegenheid, een koelkast, een luie stoel en tegen twee muren stond elk een eenpersoonsbed. Ze liep door en gooide een andere deur open. 'Sjonge, luxe slaapkamer!' riep ze uit. Twee heerlijk fris opgemaakte eenpersoonsbedden dicht tegen elkaar aan. Nachtkastjes, grote kast, opbergmeubel.

'En de doucheruimte,' zei Maaike. 'Ook fris en schoon. Kijk.'

'Hm, dat wel, maar we kunnen er haast niet met zijn tweeën tegelijk in.'

'Ach,' lachte Maaike, 'als er een onder de douche staat, kan de ander bij de wastafel. Dat moet lukken.'

'Even bij Celina en Niki kijken.' En weg was Femke.

'Hebben jullie ook zo'n heerlijk balkon in de zon?' vroeg Celina.

Femke lachte. 'Dat heb ik nog helemaal niet gezien.' Ze liep door de huiskamer die hetzelfde was als de hare en door de geopende deur het balkon op. 'Leuk, hoor, alles wit. De muren, het balkon. Kan je vanaf hier het zwembad zien?' Ze boog zich over de stenen rand en kreeg opeens twee jonge vrouwen in het oog. 'Waren Sonja en Maud er nog niet? Hallo! Hier zijn we,' riep ze, terwijl ze driftig zwaaide met haar armen.

'O, gelukkig,' zei Sonja opgelucht. Ze zwaaide enthousiast terug. 'Ik wist echt niet meer welk nummer we hadden en hoe we lopen moesten.'

Maud glimlachte alleen maar, al was ze net zo blij als Sonja dat Femke hen ontdekt had. Ook zij was alles vergeten wat de reisleidster gezegd had. En hoe benieuwd ze ook de hele reis al naar hun appartementen was geweest, ze kon nu nog maar aan een ding denken – of nee: een iemand. Ze vond Mick namelijk zo ontzettend leuk, dat ze het gevoel had dat ze tot over haar oren verliefd op hem was. Ze had dan ook maar een grote wens – dat het wederzijds zou zijn. Ze had al maanden geen vriendje meer gehad. Ze was er echt aan toe en Mick was het gewoon he-le-maal!

Terug