Voorbij de einder

-1-

Ja, dit is 'm! dacht Ankie. Dit is de pagina die ik zocht. Ze wipte van enthousiasme met haar stoel op en neer en keek vol belangstelling naar de letters die op het beeldscherm verschenen. Een hele internetpagina met informatie over baby's in hun eerste levensjaar.

Ze was zo geconcentreerd aan het lezen, dat ze niet eens merkte dat de leraar achter haar kwam staan en over haar schouder mee gluurde naar wat ze eigenlijk op de computer aan het uitspoken was.

"Juffrouw Ter Velde," zei de man luid. "Waar ben jij mee bezig?"

Ankie schrok van de voor haar onverwachte stem en keek op. Ze zag zijn boze gezicht en voelde dat ze kleurde. "Ik… ik…" stamelde ze.

"Ja? Wat?"

Ankie wist zo gauw niet wat ze zeggen moest. Ze keek weer voor zich en merkte dat de andere leerlingen in de klas allemaal naar haar keken.

"Nou? Kan ik nog antwoord krijgen?"

"Ik wilde even kijken wanneer een baby de eerste tandjes krijgt," zei ze zacht.

"Wanneer een baby de eerste tandjes krijgt?" herhaalde de leraar hardop. "Wat is dat voor belachelijks? Wat heeft dat met je werkstuk te maken?"

"Niets," zei ze timide. Ze voelde zich zo betrapt, dat ze met zichzelf geen raad wist. Bovendien was deze leraar een volkomen onbekende voor haar. Voor de hele klas trouwens. Het was de eerste schooldag in het nieuwe jaar. Ze hadden kerstvakantie gehad, oud en nieuw gevierd en waren vandaag vol frisse moed weer begonnen. Ankie was vijftien en zat in de derde van het VMBO. Bij de opening die ochtend had de rector verteld dat hun leraar economie behoorlijk ziek was en dat er daarom een vervanger was, meneer De Koning. Ze wist niets van hem. Hij zag er bepaald niet jong meer uit en hij kwam ook niet vriendelijk over. Ze had geen zin in straf en van nablijven kon al helemaal geen sprake zijn in haar geval. Dus hoe moest ze reageren om de boze bui van de man niet volledig over zich heen te krijgen?

"Niets?" herhaalde hij. "Dus jij zit je tijd te verspillen met onzinnige dingen?"

"Nee, onzinnig is het niet," wierp ze hem tegen. "Ik was nieuwsgierig, ik bedoel, ik wilde graag weten…"

"Wanneer een baby de eerste tandjes krijgt. Nou, daarvoor zit je hier niet op school. Daar heb je voorlopig nog niets mee te maken. Jij bent nog veel en veel te jong om je voor baby's te interesseren. Ben ik duidelijk?"

Ankie keek hem met grote ogen aan en begreep dat hij net zo weinig van haar wist als zij van hem. Ze wilde haar mond open doen om hem een verklaring te geven, maar hij gaf haar de kans niet.

"We zitten hier voor economie. Je moet een werkstuk maken over de gevolgen van de invoering van de euro. Als ik nog één keer zie dat je iets anders opzoekt op internet, sluit ik je computer af en dan zie je maar hoe je je werkstuk voor elkaar krijgt." De leraar draaide zich om en keek de klas rond. "Dat geldt natuurlijk voor iedereen in deze klas. We mogen dit computerlokaal gebruiken voor onze werkstukken en niet voor dingen waar we geen barst mee te maken hebben."

Met boze stappen liep de man de klas door en ging achter zijn tafel zitten.

Ankie boog haar hoofd, maar ze hoorde gegiechel achter zich. Ze wist dat het Inge was, een meisje dat graag stoer deed en ervan hield om op te vallen.

Meneer De Koning had het echter ook gehoord. "Wat valt er te giechelen?"

Inge haalde nonchalant haar schouders op.

"Nou?" De leraar stond op en keek haar boos aan. "Ik geloof dat jullie niet geïnteresseerd zijn in economie. Ik heb medelijden met mijn voorganger. Ik begrijp nu waarom hij zo ziek is geworden."

"Nou ja, zeg!" ontschoot het Inge.

"Had je wat?" vroeg de man.

"Ja," zei Inge brutaal. "Dit slaat echt nergens op. Belachelijk. Hoe kunt u ons er de schuld van geven dat meneer Dijkstra kanker heeft?"

"Oké!" Meneer De Koning sloeg met zijn vlakke hand op de tafel. "De computers gaan nu uit. Ik heb het wel gezien voor vandaag. Jullie zijn een stelletje pubers dat geen zin in werken heeft. Jullie zitten te surfen op internet en leugens te vertellen. Uit met die dingen en snel een beetje!"

De kinderen keken elkaar verbaasd aan.

"Alleen omdat Ankie wat opzoekt over baby's en omdat Inge iets zegt over meneer Dijkstra, moeten wij allemaal de computer uitdoen? Gaat u niet een beetje te ver?" vroeg Sander opstandig.

"Nog zo'n brutaaltje?" zei de leraar. "Dit gaan dus een paar moeilijke maanden worden. Voor jullie, bedoel ik dan. Jullie hebben allemaal economie in je pakket gekozen. Dat is een vrijwillige keuze geweest. Nou zorg je ook maar dat je een goed cijfer haalt. Dat lukt dus niet als jullie brutaal zijn of dingen doen die niet door de beugel kunnen." Hij ging weer zitten en keek de klas rond met een blik alsof hij alle kinderen het liefst een pak rammel verkocht. "Ik zie nog een paar computers aanstaan," zei hij.

De leerlingen haastten zich te gehoorzamen. Niemand was zo'n harde hand gewend op deze school. Natuurlijk waren er strenge leerkrachten bij, maar om een hele klas te straffen als er een iets had gedaan wat niet kon, dat waren ze niet gewend. Ze voelden de gespannen sfeer in de klas en wisten dat de leraar gelijk had. Dit zouden een paar moeilijke maanden worden.

Sander zuchtte hardop.

"Je kunt nou wel zuchten," ging de leraar onverstoorbaar door, "maar het helpt je niet. Je kunt Ankie en Inge bedanken voor het feit dat jullie allemaal een 1 voor jullie werkstuk krijgen, want ik neem niet aan dat iemand van jullie het al af heeft en meer gelegenheid om het af te maken krijgen jullie niet van mij."

"Bent u gek?" gilde Liesbeth. "Ik heb minstens een 5,4 nodig!"

"Tja, dat is dan pech, juffrouw," zei de leraar koud. "En laat ik jullie ook nog even duidelijk maken dat dit een milde straf is. Had ik Ankie - of wie dan ook - betrapt op het bekijken van schunnige pagina's, dan had ik jullie voor al jullie toekomstige werkstukken alvast een 1 gegeven. Ben ik duidelijk?"

Hij keek de klas rond en zag tot zijn voldoening dat iedereen behoorlijk onder de indruk was. Hij grijnsde tevreden. Hij wist wel hoe je een klas klein moest krijgen. Dat meneer Dijkstra kanker had, was volgens hem niet waar, maar dat hij zwaar overspannen was wel en hij zou ervoor zorgen dat deze klas hem niet ziek naar huis kreeg.

"Nou, ik vroeg jullie wat. Ben ik duidelijk?"

"Nee," zei Sander eerlijk. "Ik begrijp wel dat we de computer niet voor privé-zaken kunnen gebruiken tijdens een les al had meneer Dijkstra daar nooit veel bezwaar tegen, maar ik begrijp niet waarom de hele klas daar de dupe van moet zijn."
"Privé-zaken? Privé-zaken?" brulde de leraar. "Ik kan me voorstellen wanneer je binnenkort zestien wordt en een brommer wilt kopen, dat je even op internet snuffelt naar de nieuwste brommers, maar seks en baby's, daar hebben jullie niets mee te maken. Daar zijn jullie veel te jong voor en nog lang niet aan toe. Ben ik nu duidelijk?"

Inge schoot spontaan in de lach.

Meneer De Koning vloog overeind en kwam dreigend op haar af. "Ja?" vroeg hij woest.

"Dus wij zijn nog te jong om te zoenen en zo?" zei Inge. Ze keek hem recht in de ogen. Ze rechtte haar rug en stak haar borsten vooruit.

Meneer De Koning begreep dat ze toch zo jong niet meer was als hij dacht. Hij zag een mooie, trotse vrouw voor zich zitten en slikte. "Zoenen is heel wat anders dan seks en nu wil ik er geen woord meer over horen."

"Gefrustreerd, heet dat geloof ik," mompelde Siebren, maar toch zo luid dat de leraar het verstond.

De anderen in de klas grinnikten en dat maakte meneer De Koning nog woester. "Ik herhaal: jullie zijn te jong voor seks en baby's en nu wil ik er geen woord meer over horen."

Ankie aarzelde en haalde eens diep adem. Alles was door haar gekomen. Zij was er nu de schuld van dat iedereen een 1 voor het werkstuk zou krijgen. Ze voelde zich enorm rot. Ze wist natuurlijk best dat ze fout geweest was. Aan de andere kant: als meneer er begrip voor op kon brengen dat je naar een brommer zocht, waarom mocht zij dan niet even op internet opzoeken wanneer een baby de eerste tandjes hoorde te krijgen? Ze stak haar vinger op.

"Juffrouw Ter Velde? Had u nog iets van waarde toe te voegen?" snerpte hij door de klas.

Iedereen keek haar aan.

Ankie haalde nog een keer diep adem. "Meneer," zei ze zacht. "U bent een nieuwe leraar. Wij kennen u niet. Wij wisten van tevoren niet dat u zo kwaad zou worden. Als ik dat geweten had, was ik nooit gaan zoeken op internet."

"Jullie weten het nu," zei hij bruut.

"Dat klopt. En omdat het mijn schuld is dat iedereen nu een 1 heeft, vind ik ook dat ik moet proberen dat weer recht te zetten. U kent ons namelijk ook niet. U kent mij niet."

"Daar ben ik al aardig achter, jongedame. Jij zit met je hersens bij hele andere dingen, smerige dingen, daar ben je nog lang niet aan toe."

"Er is niets smerigs aan een baby," protesteerde Ankie. Ze begon nu ook boos te worden. Wat dacht deze leraar wel. "Bijna alle meisjes hopen ooit een baby te krijgen. Dat is heel normaal."

"Ooit ja, als het tijd is, eerder niet," zei de leraar.

"Sommige meisjes krijgen een baby al voordat het hun tijd is."

"Dat zijn stomme, asociale meiden," was de leraar van mening.

Ankie keek hem met open mond aan. Ze voelde zich met stomheid geslagen. Net had ze zich nog zo dapper gevoeld, nu voelde ze zich de grond ingetrapt. Stomme, asociale meiden. De woorden echoden door de klas. Ze weerkaatsten tegen de muren en kwamen weer terug. Ze hoorde ze keer op keer en merkte dat haar ogen vochtig werden en ook haar wangen. Wat een rotopmerking! Ze was niet meer in staat nog iets terug te zeggen.

Dat deed Sietske. Tot Ankie's grote verrassing stond Sietske op, een klasgenootje en vriendinnetje, dat ze al kende vanaf de basisschool, maar meestal een wat bedeesd meisje. "Meneer," zei Sietske, "het lijkt me beter dat u eerst even met onze mentor gaat praten, zodat u weet wat voor leerlingen u in de klas hebt. U zegt dingen waar u spijt van gaat krijgen."

Meneer De Koning wilde opnieuw kwaad uitvallen, maar alle kinderen begonnen luid te applaudisseren en enthousiast riepen ze: "Sietske! Sietske!"

Als Sietske durfde, durfden zij ook en bovendien, ze waren het allemaal roerend met haar eens.

Toen ze uitgejoeld waren, keek de leraar de klas rond. "Wat moet ik dan weten wat ik niet weet?"

Ankie zweeg. Ze was echt niet meer in staat het hem te vertellen. Ze voelde zich zo vernederd. Ook Sietske zweeg, want het was wel een moeilijk verhaal na de lelijke woorden van meneer De Koning. Nu was het de beurt van Liesbeth om haar mond te openen. "Als iemand met te veel alcohol in zijn bloed rijdt en hij wordt aangehouden, dan raakt hij zijn rijbewijs kwijt. De politie noemt dat crimineel gedrag. Dan ben je dus een misdadiger. Zoals Ankie al zei, wij kennen u niet, maar ik weet wel dat er heel veel mensen zijn die gaan rijden met te veel alcohol in hun bloed. Als ze niet worden aangehouden en geen ongeluk veroorzaken, hebben ze geluk gehad. Worden ze wel aangehouden hebben ze pech. Toch is het in beide gevallen crimineel gedrag. Ook u heeft misschien wel eens met te veel alcohol op achter het stuur gezeten, maar u wilt vast geen misdadiger genoemd worden." Liesbeth haalde diep adem. Ze was niet gewend zulke lange toespraken te houden.

Meneer De Koning gaf geen rechtstreeks antwoord. "Waar wil je heen met dit onzinnige verhaal?"

"Het is niet onzinnig en dat weet u. Iedereen doet wel eens iets wat eigenlijk niet hoort. Soms omdat hij of zij geen nee durft te zeggen, soms omdat ie stoer wil doen. Soms heb je geluk als niemand er achter komt, soms heb je pech. Maar daarom ben je nog niet een echte misdadiger en ook geen stomme, asociale meid. Je blijft een gewoon mens. In Ankie's geval zelfs een hele leuke, lieve meid. Toch is Ankie al moeder. Veel te jong, dat weet ze zelf ook wel, maar ik wil niet dat u haar uitscheldt, want ze is nog steeds een schat van een meid."

Nu was het de beurt aan de leraar om zich ongemakkelijk te voelen. Hij opende zijn mond, maar sloot hem weer. Goeie genade, waarom had niemand hem geïnformeerd? Waarom wist hij dit niet? Lieve help, wat had hij tegen het kind gezegd? Waarom had hij trouwens zo fel gereageerd? Nee, dat was geen vraag. Daarop wist hij zelf het antwoord.

"Ik laat jullie even alleen," zei hij. "Ik ben zo terug." Met grote passen beende hij het lokaal uit en deed de deur achter zich dicht.

Ankie kon zich niet langer goed houden en begon te huilen. Liesbeth en Sietske kwamen op haar af. "Hé, laat die kerel toch kletsen," zeiden ze troostend.

"Wat een schoft," zei Inge. "Die gaan we mooi eens de school af pesten!"

"Een 1 voor ons werkstuk. Ik ga straks naar de rector," zei Sander verbolgen.

"Hoe gaat het trouwens met Fleur?" riep Margje.

Ankie's gezicht kreeg weer wat kleur. "Ik geloof dat ze tandjes gaat krijgen!" zei ze blij. Ze schoot in een voorzichtige lach. "Ik wilde dus even op internet opzoeken of dat normaal is als je een half jaar bent."
"Tandjes?" riep Siebren grijnzend uit. "Geef je nog borstvoeding?"

De andere jongens schoten in de lach en gelukkig kon Ankie ook mee lachen. "Nee, ik ben er nu helemaal mee gestopt. Zelfs 's morgens en 's avonds geef ik niks meer. Ze krijgt het flesje en ze krijgt ook al een geprakte aardappel of een banaan en groente uit een potje. Maar ze is wat koortsig nu en ze huilt en mijn moeder dacht dat ze last had van tandjes die door moesten komen."

"En? Kreeg je nog de kans om op internet te vinden wat je zocht?" zei Liesbeth.

"Ja, ik zag nog net dat het normaal is dat bij zes maanden de eerste onderste tandjes doorkomen. Dus ze zit prima op schema."

Op dat moment ging de deur weer open. De leraar die die ochtend met veerkrachtige, grote passen gelopen had, liep nu met hangende schouders. Hij ging achter de tafel zitten en keek op zijn horloge. "We hebben nog een kwartiertje voordat de bel gaat. Ankie had gelijk. Ik ken jullie niet, jullie kennen mij niet. Ik moet mijn excuses aanbieden. Dat doe ik bij deze. Ik zal jullie maar eerlijk opbiechten wat mij zo ongelooflijk dwars zit. Tja, natuurlijk ben ik een strenge leraar. Dat ben ik altijd geweest. Rechtvaardig, dat wel, dacht ik, al leek het daar vanmorgen niet op. Ik ben nog van de oude stempel en dat botst zeker wel eens met jongelui als jullie, toch vind ik dat ik jullie bepaalde waarden en respect mee moet geven. Maar zelf moet ik natuurlijk ook respect tonen." Hij zuchtte diep. "Ik heb gisteren te horen gekregen dat mijn vrouw van mij wil scheiden, omdat ze een andere man gevonden heeft. Ik ben volkomen de kluts kwijt en wilde deze baan helemaal niet aannemen, maar je mag tegenwoordig niets meer weigeren of je bent je uitkering kwijt of je wordt gekort. Ik zag die babyplaatjes en ik werd gek. Ik dacht meteen aan seks en was dus niet meer voor rede vatbaar. Dat hoort echt niet. Ik bied jullie mijn excuses aan. Tijdens de volgende les gaan we opnieuw beginnen met het werkstuk en krijgen jullie een nieuwe kans. Ankie, wil jij misschien nog iets over de baby vertellen?"

Ankie keek de leraar verrast aan. Het was trouwens doodstil in de klas. Ze waren het niet gewend dat een leraar zo eerlijk was over privé-aangelegenheden.

"Je hebt nog precies zes minuten," zei hij moeizaam glimlachend.

"Goed," zei ze. Ze stond op, zodat iedereen haar beter kon zien. "Ik heb een half jaar geleden een dochtertje gekregen. Ze heet Fleur. Ze is per ongeluk ontstaan, maar ze is zo mooi en zo lief, dat ik het nog nooit erg gevonden heb, dat ze gekomen is. Haar vader, Erwin, zit hier ook op school, maar in een andere klas. Hij is net zo oud als ik. Iedereen op school weet het. Erwin en ik zijn geen stel meer, maar om de andere week woont Fleur een lang weekend bij hem en zijn ouders. Dan zorgen zij voor haar. Thuis zorg ik samen met mijn ouders voor haar. Ook mijn oma en opa passen op. We hebben het prima geregeld, al is het wel eens een ingewikkeld schema, maar het gaat geweldig. Ze is ook vreselijk lief. Ze kan al zoiets als mamma zeggen, ze kan al met de rammelaar spelen, ze kan lachen en naar me kijken. Ze is een echte schat."

"Net als haar moeder," lachte Sander.

Ankie kleurde, maar werd verlost door de bel.

"Jullie kunnen gaan," zei meneer De Koning. "Tot over drie dagen."

De kinderen grepen hun tassen en drongen zich de deur door en de gang op.

"Poeh hé," riep Siebren uit. "Dat was op het nippertje. Stel je voor - allemaal een 1."

"Ja, hij is niet goed bij zijn hoofd."

"Nou ja, hij heeft het ook niet gemakkelijk."

"Hij niet? Wij niet, zal je bedoelen. Met zo'n leraar? Ik heb medelijden met ons zelf."

"Ik kan me die vrouw van hem wel voorstellen."

"Ssssst," riep Ankie, die zag dat hij achter hen aankwam.

Giechelend en opgelucht liepen ze naar het volgende leslokaal.

"Ankie!" werd er vanuit de verte gegild.

Ankie herkende de stem meteen en ze keek vragend om. Meestal liet haar zusje haar links liggen. Dus het was vreemd dat ze haar nu riep. "Hoi Esther! Is er wat?" Esther, die volgende week dertien zou worden, zat sinds een half jaar bij Ankie op school. "Word je weer uitgescholden voor brugpieper?"

"Nou ja, ik mag dan een brugpieper zijn, ik leer in elk geval meer dan jij!" zei Esther uit de hoogte.

"Dat weet ik nou wel. Jij hebt een knappere kop dan ik. Bofkont," zei Ankie. Ze probeerde te lachen, maar dat ging niet goed. Esther vond het leuk om Ankie ermee te pesten, dat zij  HAVO deed en Ankie 'slechts'  VMBO en dat was niet altijd leuk om aan te horen. Ze wilde doorlopen.

"Hé, suffie," hield Esther haar tegen. Ze lachte geheimzinnig en liet haar stem dalen tot een fluistering. "Ik heb goed nieuws voor je. Daarom riep ik je."

"Goed nieuws? Wat is er dan?"

"Ankie! Doorlopen. Je komt te laat," riep Liesbeth, maar Ankie bleef staan. "Wat is er nou? toe, schiet op, ik heb haast. Jij trouwens ook."

"Fleur heeft een tandje," zei Esther triomfantelijk grijnzend.

"Niet waar!" riep Ankie verontwaardigd.

"Wel waar. Ik had toch zeker de eerste twee uur vrij, dus ik heb haar vanmorgen langer gezien dan jij. Ze heeft een tandje. Het is er door gekomen. Dat wist jij nog niet, hè?"

"Ik geloof je niet," zei Ankie zacht.

"Haha, je bent jaloers. Je bent gewoon stikjaloers dat ik het eerder gezien heb dan jij!" Esther draaide zich lachend om en verdween tussen de tientallen andere leerlingen die nog snel naar hun leslokalen renden.

Ankie keek haar verslagen en zwijgend na. Esther had gelijk. Ze was stikjaloers. Bovendien vond ze het gemeen. Fleur was haar dochter! Zij hoorde als eerste te weten dat ze een tandje had. Zij was de moeder. Verdraaid. Ze merkte dat ze dit verschrikkelijk vond en dat ze echt boos begon te worden. Het was gewoon stijlloos.

"Ankie!" Liesbeth gilde van grote afstand. Het drong tot haar door en traag liep ze door de nu bijna verlaten gang. Ik wil naar huis, dacht ze. Ik wil Fleurs tandje zien. Het is mijn meisje! Bijna was ze bij de deur van het lokaal, maar plotseling draaide ze zich op haar hielen om en rende ze naar de grote deuren van de school, naar de fietsenstalling, naar haar fiets. Ze wilde naar huis. Ze moest naar huis! Ze zocht naar het sleuteltje, dat ze eerst in haar haast niet kon vinden. Daarna kon ze het niet in het gaatje van het slot krijgen. Ze huilde en trilde. "Fleur is van mij!" riep ze boos.

"Jongedame, waar ga jij naartoe?"

Ankie keek op en ontmoette de blik van de conciërge. "Ik wou naar huis," zei ze eerlijk. "Fleur heeft een tandje gekregen zei m'n zusje net. Ik wil naar haar toe."

"Dat kan ik me heel goed voorstellen," gaf de conciërge ruiterlijk toe. Hij wist, net als iedereen op school, dat Ankie in de zomervakantie bevallen was van een gezonde dochter. "Maar ik dacht dat jij een afspraak had met je ouders. Jullie passen om de beurt op haar. Vandaag is het dus niet jouw beurt en daarom blijf je hier. Als je wilt, mag je wel even bellen om te vragen of het goed gaat met haar, maar daarna ga je heel snel naar je klas. Als je voor elk wissewasje naar huis moet, kan je beter thuis blijven en nu besluiten de school niet af te maken."
Ankie schudde haar hoofd. "Ik wil de school wel afmaken," zei ze zacht. "Mag ik echt bellen?"

"Ja, kom maar mee." Hij wees haar een stoel en een telefoon en ze toetste het nummer van haar thuis is.

"Janieta Ter Velde," hoorde ze haar moeder zeggen.

"Mam, met Ankie."
"Ankie, meisje! Is er wat?"

"Nee, ik wilde alleen even weten hoe het met Fleur gaat."

"Maar daar kan je toch niet voor bellen? Ik bedoel, je bent toch op school? Je moet naar de lessen of niet soms?"
"Ja, maar ik wil weten hoe het met haar gaat?"

"Ankie, hier kunnen we niet aan beginnen. Ik begrijp dat je haar mist. Je hebt net twee weken vakantie gehad en al die dagen van haar genoten, maar nu ben je weer leerling."
"Ik ben haar moeder en ik wil weten hoe het is!"

Janieta was even stil. Natuurlijk was Ankie de moeder van Fleur, maar zij was de moeder van Ankie. "Met Fleur gaat het goed, maar ik wil toch echt niet dat je hier een gewoonte van maakt."
"Maar Esther zei dat het tandje erdoor is!" gilde Ankie nu bijna. "Waarom zegt u dat niet?"

Het was even stil aan de andere kant van de lijn. "Zei Esther dat?" vroeg Janieta toen langzaam. "Tja, meisje, dan zit Esther je te jennen. Je weet dat ze daar goed in is. Fleur heeft rode wangetjes, ze is wat koortsig en huilerig, dus alles is nog zoals het vanmorgen was."

"Wat een rotmeid!" riep Ankie woest. "Ik krijg haar nog wel."

Geërgerd verbrak ze de verbinding en liep ze het kamertje uit. De conciërge keek haar lachend na. Dat voorspelde nog wat, die twee zusjes samen op school. Het eerste half jaar had de jongste zich nog wel enigszins rustig gehouden. Alles was nieuw en misschien zelfs wel wat beangstigend voor een twaalfjarig meisje dat van de basisschool kwam. Daar was ze nu blijkbaar doorheen en haar eerste doelwit was haar eigen zusje.

In de verte zag hij hoe Ankie op een deur klopte en een lokaal binnenging.

"Sorry," zei ze. "Ik moest even naar de wc." Ze durfde niet te zeggen hoe ze er ingetuind was. Ze durfde ook niet te zeggen dat ze zich zo ongelooflijk jaloers gevoeld had.

"Even?" vroeg de lerares.

Ankie knikte aarzelend en liep door de klas naar haar stoel.

"Ben je ziek?"

"Nee, juf." Ankie ging snel zitten en haalde haar boek uit de tas. Ze durfde niet op te kijken, want ze was bang dat juf boos zou zijn en ze had voor die dag genoeg boze gezichten gezien. Haar blik dwaalde naar buiten. Opeens kneep ze haar ogen tot kiertjes om beter te kunnen kijken. Was dat echt Esther die daar op de fiets de hoek om verdween? Het was in elk geval iemand met precies hetzelfde knalgele jack en ze kon zich niet herinneren dat ze meer van dat soort jacks op school gezien had. Sinds wanneer had Esther op dit tijdstip vrij?