Belazerd
Dit is een woord dat ik nooit gebruik.
Het doet me denken aan het lied van Wim Sonnevelt: ‘Je hebt me belazerd, je
hebt me bedonderd.’ Hij herhaalde het keer op keer en zong het uit volle
borst, maar ik niet. In mijn woordenboek komt het niet voor. Maar in de
dikke Van Dale staat dat het afgeleid is van Lazarus die melaats was, een
Bijbelverhaal. Is dat de reden waarom ik het niet gebruik? Omdat ik streng
christelijk ben opgevoed en niet met Bijbelverhalen mocht ‘smijten’? Of is
het heel eenvoudig zo, dat ik nog nooit belazerd ben of me zo gevoeld heb?
Wel om de tuin geleid of voor de gek
gehouden, maar belazerd? Nee. Tot nu dan. Nu voel ik me zo bedrogen, dat ik
me belazerd voel. Ik ben namelijk op mijn kinderlijke hart getrapt!
Wat is er aan de hand? Sinds eind
december heb ik een eigen website. Helemaal zelf gemaakt en best trots dat
hij het zo goed doet. Je kunt van de ene pagina naar de andere surfen,
informatie vinden, een hoofdstuk lezen, mijn nieuwste nieuws bekijken. En
heb je kritiek, wil je iets vragen, wil je een boek bestellen of wil je
iets laten vertalen – je kunt het me allemaal per mail vertellen, want
vanaf haast elke pagina kan je me bereiken.
Ook heb ik tellers aangebracht, want ik
vind het interessant om te zien hoe vaak een pagina bekeken wordt. Zijn er
mensen die mijn columns lezen? Zijn er mensen die bij de groteletterboeken
kijken? Wordt mijn site wel door iemand bezocht? Spannend vond ik dat.
Opwindend. Elke dag keek ik minstens drie keer bij mijn host naar het
lijstje met tellers en ik zag ze langzaam maar zeker oplopen. Wat was ik
blij en trots toen de teller op de beginpagina op 500 stond. En nog blijer
toen hij onlangs op de 1.000 kwam te staan. Kinderlijk blij en gelukkig. Zo
veel bezoekers. Geweldig.
Maar ik werd dus belazerd! De afgelopen
weken kreeg ik telkens belachelijke mails. Spam heet dat.
Met teksten als: Life is beautiful, do it for pleasure,
life will be better, paradise in bed. Stuk voor stuk aanbiedingen
voor viagrapillen en meer van dat soort lolligs. Ik heb ze natuurlijk nooit
geopend, bang als ik ben dat mijn computer ergens mee besmet raakt. Maar ik
zag de eerste woorden wel. Wat ik echter eerst niet doorhad, dat was dat ze
niet aan mij gestuurd waren, maar aan mijn website! Aan vertalingen@, aan
Nieuwsbericht@, aan bestelling@. Pagina voor pagina struinen die lui af op
zoek naar e-mailadressen op mijn website.
En nou voel ik me dus belazerd! Want het
bezoekersaantal is alleen maar zo hoog, omdat die mensen met Engelse namen
mij bezoeken en bombarderen met rotzooi. Geen mensen die in mijn boeken
geïnteresseerd zijn of in mijn vertaalkunsten, maar mensen die hopen dat ik
ooit aan de viagrapil ga. Maar daar kunnen ze lang op wachten, want al voel
ik me belazerd, ik ben het niet!
1 augustus 2007
Terug
|