bij mij thuis

Beklagenswaardig

‘Arm schaap,’ zei iemand tegen me toen ze hoorde dat ik al wekenlang niet helemaal in orde ben. Zelf dacht ik meer ‘arme kudde’, want de griepvirussen en andere winterse aanvallen slaan aardig om zich heen. Overal is er wel iemand geveld. Verder liet ik de uitdrukking voor wat-ie was, tot ik eindelijk weer eens echt naar buiten keek en het tot me doordrong dat ik al vele weken lang naar ‘arme schapen’ zat te kijken!

Niet dat ik ook maar enige overeenkomst zag tussen de grote, wollige dieren op vier poten en mezelf, maar als je iemand ‘arm schaap’ kon noemen, dan toch wel de schapen die bij mij rondom in de weilanden grazen.

Ze heten wit te zijn, op dat ene zwarte schaap na dan. Maar echt wit zijn ze nooit. Als het gras groen is, zoals gisteren nog, dan lijken ze redelijk, maar als het gras wit is van de sneeuw, zoals vandaag, dan zien ze er gewoonweg vies uit. Omdat hun wit zo heel anders is dan het mooie, pure wit van sneeuw. Dat vind ik al zielig genoeg. Dat ze nooit mooi wit zijn. Maar waarom ik ze echt zielig vind, dat is om die grote blauwe plek achter op hun kont. Wekenlang, de hele winter, lopen ze met die knalblauwe plek rond te sjouwen. Zelf weten ze natuurlijk nergens van, want zeg nou zelf: wie kan er zonder spiegel achterop kijken? Maar iedereen die wel van wanten weet, kan zien, dat de ram erop is geweest. Want die heeft ze blauw gemaakt toen hij zijn jaarlijkse “uitstapje” had. Handig voor de boer, want die kan lekker wat anders doen en weet toch dat de ram zijn werk gedaan heeft, zodra hij die blauwe plek op de billen ziet, maar voor het schaap blijf ik het een trieste zaak vinden. Je moet er maar niet bij denken dat dat ook bij mensen zo zou zijn, dat het zo zichtbaar is als je eens gevrijd hebt. Dat iedereen het weet, terwijl jij zelf niets ziet. Dat iedereen ook meteen begrijpt dat je zwanger of drachtig bent, want ja, raak schieten die rammen meestal ook nog.

Dat vind ik dus arme schapen, daar in die wei, en daar word ik niet echt graag mee vergeleken, zelfs niet als ik ziek ben.

Ik raadpleeg mijn grootste vriend Van Dale eens, want wat houdt de uitdrukking “arm schaap” nu eigenlijk exact in? En dan ontdek ik toch nog de overeenkomst tussen een arm schaap en mij. Want het betekent: beklagenswaardig. Dat vind ik die blauwgebilde schapen dus echt. En natuurlijk mezelf ook wel een beetje. Net als iedereen die ziek, zieker of ziekst is.

De schapen laten zich echter niet beklagen. Die lopen trots beschilderd door de sneeuw. Misschien een aardig voorbeeld voor mezelf. Ook niet laten beklagen. Hoofd omhoog en doorgaan. Je komt er vast veel verder mee. Tegelijk wil ik iedereen die nu ook ziek is van harte beterschap wensen, want echt prettig is het natuurlijk nooit.

8 februari 2013

Vast

Jarenlang vond ik het mooiste apparaat dat ik in huis had, mijn draadloze telefoon. Als je ruim vijftig jaar gewend bent geweest dat de telefoon op díé plek staat, en dat jij dus ook op díé plek staat of zit als je belt, dat je je niet kunt terugtrekken en dat iedereen kan horen wat je zegt, dan is het echt bijzonder als je opeens niet meer vastzit; als je kunt bellen waar je wilt, door huis kunt lopen, in de keuken of buiten gaan zitten, al pratend een rondje om het huis kunt lopen of ondertussen koffiezetten. Het gaf me een gevoel van vrijheid, van zelf bepalen, zelf baas zijn. Ik geniet er nóg dagelijks van.

Sinds heel kort heb ik echter nog een apparaat in huis waar ik erg blij mee. Ik heb geen kabel en kijk dus televisie via de schotel. Ik had een nieuwe schotelontvanger nodig. Toen ik de eerste aanschafte, was er weinig keus, maar nu kon ik kiezen en kocht ik een tweelingontvanger. Die kan twee kanalen tegelijk ontvangen! Nu kan ik voor het eerst het ene programma opnemen en tegelijk naar het andere kijken! Nu kan ik een avondje weggaan en toch twee programma’s opnemen die op verschillende zenders worden uitgezonden, wat eerst onmogelijk was. Geweldig. Maar de grap is, dat deze ontvanger nog een extra mogelijkheid heeft. De pauzemogelijkheid. En dat vind ik wel zo bijzonder, dat ik bijna niet weet of ik de draadloze telefoon nog wel mijn mooiste apparaat in huis vind. Je zit televisie te kijken, drukt op pauze en de uitzending blijft stilstaan. Je kunt dan weglopen en na maximaal dertig minuten weer terugkomen en de uitzending gewoon verder zien!

Het leuke is dus, dat je niet meer vastzit aan de reclametijden of moet wachten tot de film uit is. Ik moest altijd van alles zodra de reclame begon: toilet, koffie, koekje, glas water, kaarsjes en nog veel meer van die kleine dingetjes, die ik niet onder de film deed, want dan miste ik een paar minuten. Vooral die toiletbezoekjes konden lastig zijn, als ik wilde wachten op de reclame. En nu? Hoef ik niets meer op te houden. Nu kan ik gaan en staan wanneer ik dat wil. Koffie – nu? Prima! Toilet – nu? Oké! Ik druk op pauze en ik ga mijn eigen gang. Ik was eraan gewend dat ik alles onder de reclame deed of na de film, maar wat ik nu voel is zo bevrijdend, dat ik nu pas besef hoe vast ik eigenlijk zat. En is de reclame te kort voor alles was ik wil? Ook geen punt, dan maak ik die zelf langer door op pauze te drukken. Eindelijk bepaal ik zelf weer wanneer ik koffie inschenk of andere dingen doen. Eindelijk ben ik onder het televisie kijken weer zelf baas in mijn eigen huis. En dat wens ik jou ook toe! Een 2013 met momenten van even niet vastzitten, maar van vrij zijn en zelf bepalen wanneer en hoe je iets doet.

28 december 2012

Populair

De Nederlandse Bibliotheekdienst laat van elk boek dat ter inzage aangeboden wordt, een bespreking maken. Daarvoor hebben ze vakbekwame en opgeleide mensen in dienst. Die besprekingen zijn handig voor de lezers die een boek willen lenen. Ze weten dan of zo’n boek interessant is en goed of slecht geschreven. Maar ze zijn ook erg belangrijk voor de auteurs, omdat het van die bespreking afhangt of er veel of weinig bibliotheken een exemplaar van hun boek aanschaffen.

Ik vind het dan ook elke keer opnieuw een spannende periode, het wachten op die bespreking. Wat vindt de NBD ervan? Zijn ze positief of negatief? Tot nu toe ging het goed en werden de boeken behoorlijk positief ontvangen door de boekrecensenten. Toch vrees ik de dag waarop er staat dat het nieuwste boek van Hetty Luiten slecht geschreven of onsamenhangend is of vol inconsequenties zit. Natuurlijk is er de uitgever nog, die dat soort dingen eruit zou moeten halen voordat het boek gedrukt wordt, maar toch ... Het kan niet goed blijven gaan, denk ik dan.

Mijn nieuwsgierigheid naar die bespreking is dus groot en elke dag kijk ik op internet of ik haar al kan vinden. Ik weet best dat de NBD die aan de uitgever stuurt en die stuurt haar weer naar mij, maar daar gaan vele maanden overheen, en zo lang kan ik niet wachten.

Op een dag was het weer zover. Ik vond de nieuwste bespreking. Net als altijd, las ik ook nu met trillende vingers en kloppend hart de woorden. Opnieuw een positieve bespreking! Wat ik echter zeer bijzonder vond, dat was de laatste zin: ‘De populaire auteur is er opnieuw in geslaagd ...’

Populaire auteur. Ik was een populaire auteur. Dat woord maakte me zó blij! Populair. Ik vond het prachtig gevonden. Beroemd zal ik nooit worden – ik heet geen Saskia Noort en ook geen Kluun – maar populair – dat is méér dan genoeg, dat is geweldig.

Eergisteren vond ik mijn allernieuwste bespreking, voor het boek Veel te jong, dat onlangs uit kwam. Die was ook weer positief en eindigde met: ‘De grote lezerskring die de schrijfster in de loop der jaren heeft opgebouwd zal ook dit nieuwe boek met plezier lezen.’

Ik hoop natuurlijk dat het waar is dat al die lezers ook dit boek met plezier zullen lezen, maar dat ik inmiddels een grote lezerskring heb opgebouwd, dat is zéker waar, zo kreeg ik, ook eergisteren, te zien. Eens per jaar krijg ik namelijk een overzicht van hoe vaak mijn boeken in de bibliotheken zijn uitgeleend en echt, ik geloofde mijn ogen niet. Totaal is er ruim 228.000 keer een boek van mij uitgeleend. Niet in al die jaren dat ik nu schrijf, maar in één jaar! Ik kan het aantal bijna niet uitspreken, zo veel. Het is overweldigend en overrompelend. Ik moet die recensent dus gelijk geven. Ik bén een populaire auteur. Maar zonder jullie, al die lezers, zou ik dat natuurlijk nooit geworden zijn en daarom: bedankt! Bedankt dat jullie mijn boeken blijven lezen!

30 november 2012

Ziek

Het leek wel een geheimzinnige bijeenkomst van gelijkgestemden. Ik vond het griezelig en spannend. Griezelig, omdat ik eigenlijk niet durfde. Ik had de uitnodiging al weken in huis en ik kon kiezen tussen vorige week of gisteravond. Ik koos ten slotte voor gisteren – de laatste kans dus – omdat ik toen eindelijk voldoende moed verzameld had. Spannend en geheimzinnig, omdat het pikdonker was. Doordat net de zomertijd was opgeheven, was het om zeven uur ’s avonds al volkomen donker. Bovendien stond het huis waar ik moest zijn net buiten de bebouwde kom, waar geen lantaarnpalen staan. Ik zag alleen maar remlichten voor me. Auto’s dus die ook een parkeerplaatsje zochten. Ik sloot keurig achteraan, maar nog voor ik uit de auto was, stond er achter mij ook alweer een auto. Druk was het dus. Drukte in de duisternis.

Het huis was wel verlicht, maar ik kon de mensen die eruit kwamen niet herkennen vanwege het licht achter hen. Of zij mij herkenden, weet ik niet, maar iedereen groette iedereen en dus mij ook. Ik had al zeker vijftien keer ‘Hallo’ gezegd, voor ik binnen was.

Daar leek het in eerste instantie ietwat chaotisch. De vrouw die voor mij naar binnen was gegaan, was ook niet bekend met de rituelen en keek mij vragend aan. Er hing een briefje met het verzoek je uitnodiging daar neer te leggen. De stapel met uitnodigen was al hoog en wij legden er de onze bovenop. Van links en rechts kwamen geluiden en ook mensen, die nu, door het felle licht in het halletje, wel herkenbaar waren. ‘Hoi!’ werd er spontaan gezegd. Maar het was duidelijk: we moesten door. De vrouw voor mij ging linksaf, ik koos voor rechts. Waar ik zo bang voor was geweest, en waarom ik eerder niet durfde, werd direct de bodem in geslagen door de hartelijke woorden: ‘Fijn dat u ook gekomen bent.’

Voordat ik er erg in had, was het achter de rug en stond ik weer in het halletje, dat voor deze gelegenheid echt veel te klein was. Mensen raakten aan de praat. Ik werd aangesproken, er werd gelachen en gegroet. Want het bleef mensen stromen. De een kwam binnen, de ander ging eruit. En allemaal bekenden, mensen uit het dorp. Door de grote toeloop werden we gedwongen buiten verder te praten. Maar aantrekkelijk was dat niet. Het motregende en het was koud. Dus liep iedereen toch maar snel naar fiets of auto en zo was ik na twintig minuten alweer thuis.

Daar schoot ik de lach, want in plaats van bang te zijn, had ik alleen maar gelachen en had ik me heel vrolijk gevoeld door al die groetende en pratende mensen. Ik was zelfs vergeten waar ik voor gegaan was, dus snel stroopte ik mijn mouw omhoog om te zien of er iets te zien was. Geen pleister. Zelfs geen gaatje! Helemaal voor niets ertegen opgezien. Nu maar hopen dat de griepprik, die we gisteravond allemaal kregen, ook echt werkt en ik deze winter niet griep-ziek word.

30 oktober 2012

Pijnlijk

In mijn vorige column had ik het over glas. Dat deed me denken aan het glas in mijn bril. Ik heb al jaren kunststof, maar toch noem ik het nog glas. Ik denk dat iedereen dat wel doet, maar correct kan het niet zijn. Mijn vriend Dikke Van Dale maakt er een potje van. Kijk ik bij ‘bril’, zegt hij: hulpmiddel ter verbetering van het gezichtsvermogen bestaande uit twee in een montuur gevatte lensglazen. Kijk ik bij ‘brillenglas’, zegt hij: elk der lensglazen van een bril. Kijk ik bij ‘lensglas’, zegt hij: zoek het zelf maar uit. Want dat woord komt verder in het woordenboek niet voor.

Maar of ze nu van glas of kunststof zijn, ze zijn natuurlijk net zo wonderlijk als het glas uit mijn vorige column. Zonder die glazen zie ik weinig, in elk geval niets scherp, maar met bril kan ik alles bekijken en lezen. Als ik het laat ontspiegelen, want anders zie ik overal koeien lopen (zie nogmaals mijn vorige column).

Ik ben nu al vele jaren vijftigplus en ik ontkom er dus ook al jaren niet aan dat ik drie afstanden in mijn bril nodig heb. Zodat ik met één bril overal naar kan kijken en niet een leesbril, computerbril én autorijbril nodig heb. Daarbij komt dat ik met een oogafwijking geboren ben, waarbij het licht in mijn ogen op de verkeerde plek valt en ik cilinders in mijn brillenglas moet hebben om scherp te kunnen zien. En multifocale glazen met cilinders zijn duur. Of je nu naar een echte opticien gaat of naar eentje die elke dag reclame maakt op televisie. Ik weet het uit eigen ervaring. Bijna onbetaalbaar. Ik kan natuurlijk ook drie eenvoudige brillen kopen, en voor elke gelegenheid (televisie, werk, lezen) een andere opzetten, maar de cilinders moeten erin, dus vermoedelijk ben ik dan zelfs duurder uit.

Wat ik echter niet begrijp dat is dat ik de bril zelf betalen moet. Met een beetje geluk krijg ik vijftig euro van de zorgverzekering terug. De hele, grote rest is voor mezelf. Ik heb dit nooit begrepen. Alsof ik voor mijn lol een bril koop. Alsof ik het op mijn zesde geinig vond voor ‘schele’ uitgemaakt te worden omdat ik mijn eerste brilletje kreeg. Alsof het mijn zelfvertrouwen opkrikte toe ik zestien was en er voor mijn gevoel nooit eens leuk uit kon zien als meisje met altijd die bril.

Als ik naar Gambia wil op vakantie en een paar spuiten moet hebben tegen enge ziektes, worden die gewoon vergoed. Wat ik ook belachelijk vind, want het is toch vakantie? Maar een bril, omdat je een aangeboren afwijking hebt, die niet dus.

Ik klaag niet, hoor. Je zult maar een afwijking hebben waar niets tegen te doen is. Ik kan tenminste zien. Maar het is het principe dat ik niet begrijp. Elke keer, en het is maar eens in de drie, vier jaar, voel ik me door de regering gestraft en beboet. Omdat ik zo geboren ben. En ergens is dat pijnlijk.

9 oktober 2012

Archief 2007:

Warm - kerstmarkt

17 december 2007

Zielig - ziek en zielig?

6 december 2007

Dapper - bang voor de lamp

18 november 2007

Uitgeteld - technische help?desk

27 oktober 2007

Ontgoocheld - bezoek aan dierentuin

12 oktober 2007

Lui - Hetty doet het zware werk

24 september 2007

Tevreden - witte wieven

9 september 2007

Blij - met Corsicaanse muziek

18 augustus 2007

Belazerd - spam en viagra

1 augustus 2007

Verbaasd - ze leest mijn boeken!?!

16 juli 2007

Bezorgd - zwaluwen, telefoon en zomer

29 juni 2007

Kinds - mijn internetpagina's

14 juli 2007

Serieus - fictie of niet?

28 mei 2007

Mooi - naakt

15 mei 2007

Eerlijk - Moederdag

1 mei 2007

Bang - waar zijn de zegeltjes???

15 april 2007

Teleurgesteld - geen cadeau voor zus

4 april 2007

Geschrokken - vogelverschrikker?

25 maart 2007

Geïrriteerd - KPN-storingsdienst

11 maart 2007

Jaloers - hij ziet ze eerder vliegen

28 februari 2007

Boos - de zielige mol

17 februari 2007

Archief:

Glazig - hoe raar glas kan vervoren

1 oktober 2012

Wijs - bezuinigingen en verkiezingen

9 september 2012

Natuurlijk - wassen met sla?

11 augustus 2012

GeZONd - slapen met de zon

24 juli 2012

Triest - door mijn kinderbadje

3 juli 2012

Zout - aardbeien met zout

11 juni 2012

Vies - over een oranje slaatje

24 mei 2012

Verheugd - nummer honderd

7 mei 2012

Onmogelijk - geen ja, geen nee

23 april 2012

Verlicht - Hallo Jumbo

1 april 2012

Impulsief - wie was er op mijn erf?

8 maart 2012

Vrij - lekker hard over de Afsluitdijk

23 februari 2012

Verstopt - als een struisvogel

9 februari 2012

Hulpeloos - leven met een beroerte

24 januri 2012

Dramatisch - mijn talenten op internet

30 december 2011

Vrijgezel - wie is dat nog meer hier?

9 december 2011

Ongeduldig - dat zijn mijn lezers

18 november 2011

Verwend - een stoomcadeautje

16 september 2011

Diervriendelijk - geen zout op slakken

23 augustus 2011

Antiek - gratis parkeren?

1 augustu 2011

Menselijk - net mensjes, die meesjes

13 juli 2911

Naïef - een zomers ijsje?

21 juni 2011

Wereldvreemd - hoe kom ik er weer af

6 juni 2011

Nieuw - iets nieuws voor het laatst

9 mei 2011

Anders - bekijks tijdens het varen

20 april 2011

Verschillend - mijn nieuwe zwarte buren

4 april 2011

Machteloos - technische hulp nodig? ha

24 maart 2011

Zuinig - als ik wakker gebeld word

12 maart 2011

Snel - jij leest sneller dan ik schrijf

16 februari 2011

Feestelijk - mijn 25e roman

3 februari 2011

Uitstervend - ik?

13 januari 2011

Schitterend - het schitterde echt

21 december 2010

Ongastvrij - familie op bezoek

07 december 2010

Kwaad - kwaad, maar terecht?

16 november 2010

Geleerd - mijn video op kinderslot

25 oktober 2010

Duur - mijn moeder was jarig

10 oktober 2010

Zweeds - wat spreken wij in Nederland?

22 september 2010

Verkeerd - ja,ja, ik ben een senior

4 september 2010

Sportief - schrijven is ook een sport

9 augustus 2010

Majestueus - de koningin van de nacht

19 juli 2010

Heet - boffen dat ik hier woon!

26 juni 2010

Stekelig - zijn cactussen besmettelijk?

22 juni 2010

Saai - zo ziet mijn leven eruit

22 mei 2010

Uitgebloeid - de bloesem wel, ik niet

30 april 2010

Complimenteus - voor A.v.d.M.

17 april 2010

Blind - IJslands in braille

19 maart 2010

Gek - Wie? Ik?

24 februari 2010

Feeëriek - maanlicht op sneeuw

30 januari 2010

Hondsbrutaal - hondenvoer

15 januari 2010

Perfect - lekker thuis douchen

29 december 2009

Grondig - waar is mijn kam?

15 december 2009

Begripvol - waar is het postkantoor?

30 november 2009

Geheimzinnig - wie heeft dat gedaan?

10 november 2009

Schuldig - ben ik een dief?

24 oktober 2009

Bruisend - ziek, maar niet alleen

3 oktober 2009

Suf - ik heb mijn prins eruit gegooid

14 september 2009

Bezig - schrikbalsemientjes

28 augustus 2009

Schattig - over mijn buurmeisjes

13 augustus 2009

High - gekocht in een growshop

27 juli 2009

Meelevend - feestweek in mijn dorp

7 juli 2009

Gestoord - wat een drukte buiten

15 juni 2009

Behulpzaam - nog lekker ouderwets

2 junio 2009

Onzichtbaar - ik zie ze echt wel!

25 april 2009

Druk, druk, druk - snel ergens heen

17 maart 2009

Slim - mijn webhost en ik

28 februari 2009

Happy - de Engelse helpdesk en ik

2 februari 2009

Opgewonden - bezoek uit warmer oorden

19 januari 2009

Gelukkig - met groeten uit IJsland

1 januari 2009

Geprogrammeerd - hoe dom kan je zijn?

22 december 2008

Gelovig - Sinterklaas bestaat toch

5 december 2008

Streng - mijn eigen baas

23 november 2008

Bijzonder - pech en geluk

6 november 2008

Verliefd - tja, verliefd waarop?

30 oktober 2008

Gevoelig - over onverwacht verdriet

1 oktober 2008

Kortzichtig - nieuwe bril, ander zicht

17 september 2008

Verrast - dat linkerbeen toch!

30 augustus 2008

Lekker - jam langs de weg

6 augustus 2008

Rustig: - hier gebeurt nooit wat ...

21 juli 2008

Trendy: echte liefde doet niet aan mode

30 juni 2008

Onhandig: mijn zoons zijn wél handig

18 juni 2008

Moeilijk: Mоя імя Hetty

3 juni 1008

Oud - wanneer ben je oud (als boom)?

15 mei 2008

Dankbaar - veilig thuis

18 april 2008

Verward - compleet van de wereld

31 maart 2008

Nieuwsgierig - de boekenbezorger

13 maart 2008

Vlug - respect tijdens begraven

25 februari 2008

Stil - over vogels en andere dieren

8 februari 2008

Opgetogen - over postzegels

22 januari 2008

Belachelijk - te veel branduren

6 januari 2008