|
|
Opgewonden Vorige week bleef mijn hart even stilstaan, waarna het vervolgens opgewonden begon te kloppen. De dag erop was de reactie een stuk minder schokkend, maar de opwinding was er wel. Ik ben gek op vogels en kijk dan ook voortdurend naar buiten als ik iets in mijn ooghoeken zie bewegen. Een verrekijker ligt altijd paraat, maar meestal precies op de verkeerde plek. Bij elke vogel die ik gezien heb zet ik een kruisje in mijn vogelboek, maar de vogels die ik vanuit mijn raam of tuin zie, schrijf ik ook op een apart lijstje. Dat waren er tot nu toe 51. Van aalscholver tot zanglijster. Best veel, maar ik bleef uitkijken naar nummer 52. En vorige week was het zover! Vandaar dat mijn hart echt even stilstond. Een nieuwe vogel en op amper tien meter afstand van mijn werkkamerraam. Natuurlijk stopte ik meteen met schrijven, al is het een spannend boek waar ik nu mee bezig ben. Buiten vond ik het opeens een stuk spannender! Tot mijn grote verrassing lag de verrekijker op mijn bureau. Waarschijnlijk nog van de week ervoor toen ik zomaar een knaloranjerood borstje met gitzwart kopje in een kale struik zag zitten. Een goudvink. Al eerder gezien, maar niet erg vaak. Het maakte me blij, dat kleine, schitterende vogeltje van ruim 14 centimeter, volgens het vogelboek dan. Maar wat ik vorige week zag was heel wat groter! 59 centimeter om precies te zijn, maar of dat inclusief poten is betwijfel ik. Het was een spierwitte reiger, een grote zilverreiger dus. Zomaar vlak bij mijn huis! Mijn hart klopte in mijn keel van de opwinding. Niet alleen omdat het een nieuwe vogelsoort was, maar vooral omdat hij zo mooi en indrukwekkend was. Jammer dat hij na een minuut of tien wegvloog, maar ook dat was een prachtig gezicht! En de dag erop was hij er weer. Het schrijven aan het boek gaat sindsdien een stuk moeizamer, omdat ik zelfs opkijk als ik niets zie bewegen. Want stel toch dat die prachtige vogel er zou staan en ik merk het niet! In heel Nederland lag toen sneeuw. Heb ik horen vertellen. Heb ik op televisie gezien. Alleen in Groningen en half Friesland niet. Hier was alles de hele winter groen. Soms een beetje wit door de rijp, een keer door anderhalve sneeuwvlok, maar dat was het dan. Vreemd als je hoort dat de kinderen in de straat bij je moeder (Enschede) aan het sneeuwballen gooien zijn. Vreemd als je zoon (Arnhem) moeite heeft met fietsen omdat hij door de sneeuw heen moet. Vreemd als een mailvriendin (Eindhoven) schrijft dat ze gelukkig voor de sneeuwbui thuis was. Maar ik denk wel dat juist daarom de zilverreiger hier neerstreek. Oorspronkelijk komt hij namelijk uit warmere oorden rond de Middellandse Zee. Er zijn er die tegenwoordig Nederland verkiezen boven die streken. Maar blijkbaar niet als er overal sneeuw ligt. Dus ik bofte maar weer dat ik juist in Groningen woon, waar de opwinding gewoon door het raam heen aangeboden wordt!
19 januari 2009
|
