|
|
Verbaasd “Hé, die boeken heb ik gelezen!” Enthousiast trekt ze aan de arm van haar vriendin, die verbaasd stil blijft staan. “Uit de bibliotheek,” gaat de eerste opgetogen verder. “En die ook en die en die...” Ze wijst het ene na hat andere boek aan. Dan blijft haar blik op het boek ‘Nooit meer als vroeger’ hangen. “Vreemd, die is ook van Hetty Luiten, maar die ken ik helemaal niet.” Ze pakt het op en begint de achterkant te lezen. “Nee,” herhaalt ze, “dit boek ken ik niet.” “Dat kan kloppen,” zeg ik lachend. “Het is mijn allernieuwste boek en dat ligt nog niet in de bibliotheek.” Die opmerking moet even bezinken. Ze kijkt van het boek naar mij, dan kijkt ze de hele kraam langs en ziet dat die vol ligt met uitsluitend boeken van dezelfde schrijfster (ik dus) en eindelijk gaat haar een licht op. “Ben jij Hetty?” Ze is heel verbaasd als ik lachend ja knik en ze koopt spontaan mijn nieuwste boek – met handtekening, want dat is toch wel het einde. ”Als je alle boeken van Hetty via de bibliotheek gelezen hebt, om dan uiteindelijk zelf een gesigneerd exemplaar te bezitten...” Helemaal blij loopt ze even later weg. Nog steeds wat verbaasd over deze ontmoeting. Maar dat ben ik ook! Ik sta op de braderie in mijn eigen dorp, waar ik een kraam gehuurd hebt. Net als zestig anderen. Het is een lange markt en hij trekt redelijk veel publiek. De meeste mensen die langslopen of blijven staan, zijn bekenden uit het dorp. Die weten allang dat ik schrijf en velen hebben ook een of meer van mijn boeken gelezen. Zelf gekocht of via de bibliotheek. De belangstelling voor mijn nieuwste boek is het grootst, omdat dat nog redelijk onbekend is. Maar Hetty kennen ze allemaal. Behalve die ene mevrouw dus. En dat is niet wat me verbaast. Natuurlijk niet, want beroemd ben ik in Nederland nog lang niet, maar wat me wel verbaast, is dat zij, zonder mij te kennen, zonder iets van me te weten, al mijn boeken gelezen heeft. Dat verrast me en verwondert me. Hoe komt iemand erbij om een boek van mij te gaan lezen als je nog nooit van mij gehoord hebt? Waarom kies je zo’n boek uit een bibliotheek waar duizenden boeken staan? Ik weet dat veel mensen dat doen, want eens per jaar krijg ik bericht van de bibliotheken met de uitleencijfers van het vorige jaar en die zijn telkens weer verbazingwekkend hoog, maar toch... Dat waren cijfers op papier. Hier stond opeens zo’n vrouw, een van die papieren cijfers, in levende lijve voor me. Zo iemand die niet weet wie ik ben, waar ik woon en tóch een boek van mij leest. En nog een en nog een... En daarmee bevestigt ze wat dorpsgenoten al zeiden – mijn boeken zijn mooi! Een warm geluksgevoel doorstroomt me. De zon laat het redelijk afweten vandaag, maar die heb ik ook niet nodig – ik heb mijn lezers!
16 juli 2007
|
