Terug

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gelukkig

Om te beginnen: gelukkig nieuwjaar! Het is tenslotte 1 januari vandaag en dan hoort dat. Maar ik meen het ook, hoor! Ik hoop dat iedereen een goed jaar voor de boeg heeft met alles erop en eraan.

Mijn jaar is in elk geval gelukkig begonnen – met binnen een schaal vol hartverwarmende oliebollen en buiten een stel groeten uit IJsland die ijverig rondhippen.

Hoe oliebollen mijn hart kunnen verwarmen? Ze zijn van “onze” voetbalvereniging. Ik vond een brief in de bus met bestellijst, die ze afgelopen zaterdag zouden komen ophalen, liefst met meteen het geld erbij, dat scheelde weer tijdens de bezorging van de oliebollen op 31 december. Probleem was echter dat ik die hele zaterdag niet thuis zou zijn en bestellen wilde ik wel. Ik bak tegenwoordig zelf de bollen niet meer. Dat was vroeger anders, met kinderen thuis en buren naast de deur die ook wel een bolletje lustten. Maar dat was vroeger.

Dus bevestigde ik vlak voor ik die zaterdag vertrok het geld met een paperclip aan mijn bestelling en plakte de bestelling op de voordeur. Ik lachte in mezelf. Dat zoiets hier kan! Oké, ik woon niet in een straat met huizen, en mijn voordeur zit ook nog eens aan de achterkant, uit het zicht dus van eventuele voorbijgangers, maar toch. Zomaar geld opgeplakt en geen seconde de angst gehad dat de verkeerde het mee zou nemen. Hooguit de wind, als die er vat op zou krijgen.

‘s Avonds laat kwam ik terug, de lijst met geld was weg. Ik keek vluchtig rond of ik het papier in de tuin zag liggen, maar kreeg de indruk dat de wind niet de dader was.

En dat bleek. Al kwam ik daar pas laat achter. De oliebollen zouden gisteren tussen negen en elf uur bezorgd worden. Prima, maar ik word zelden vroeg wakker en was bang dat ik de bel niet zou horen. Dus voor het slapen gaan een tas aan de deurknop bevestigd in de hoop dat ze de bollen daarin zouden doen. Toen ik eindelijk wakker werd ... hingen er twintig bollen aan de deur. Kijk, dat noem ik dus hartverwarmend.

En die rondhippende groeten uit IJsland? Op zich geen goed teken, maar toch maakt het me gelukkig. In de tuin zitten namelijk een heleboel koperwieken. Vogels die op zanglijsters lijken, maar roodkoperkleurige flanken hebben. Je ziet ze hier zelden, omdat ze op IJsland wonen. Ze houden van de kou. Echter niet té. Dan zakken ze af naar het zuiden. Mijn tuin dus. Het betekent dat ze verwachten dat het op IJsland nog kouder wordt en dan dus vermoedelijk hier ook! Maar tegelijk doen ze me aan dat prachtige land denken, waar ik ooit zo’n bijzondere vakantie had. En daarom voel ik me blij en gelukkig als ik zie hoe ze wroeten in de bevroren bladeren en tussen de berijpte grassprieten op zoek naar voedsel.

Blij om iets kleins, waar het leven, als je goed kijkt, vol mee zit – dat gelukkige gevoel wens ik u ook.

 

1 januari 2009

 

Terug