Gelukkig
Om te beginnen: gelukkig nieuwjaar! Het
is tenslotte 1 januari vandaag en dan hoort dat. Maar ik meen het ook,
hoor! Ik hoop dat iedereen een goed jaar voor de boeg heeft met alles erop
en eraan.
Mijn jaar is in elk geval gelukkig
begonnen – met binnen een schaal vol hartverwarmende oliebollen en buiten
een stel groeten uit IJsland die ijverig rondhippen.
Hoe oliebollen mijn hart kunnen
verwarmen? Ze zijn van “onze” voetbalvereniging. Ik vond een brief in de
bus met bestellijst, die ze afgelopen zaterdag zouden komen ophalen, liefst
met meteen het geld erbij, dat scheelde weer tijdens de bezorging van de
oliebollen op 31 december. Probleem was echter dat ik die hele zaterdag
niet thuis zou zijn en bestellen wilde ik wel. Ik bak tegenwoordig zelf de
bollen niet meer. Dat was vroeger anders, met kinderen thuis en buren naast
de deur die ook wel een bolletje lustten. Maar dat was vroeger.
Dus bevestigde ik vlak voor ik die
zaterdag vertrok het geld met een paperclip aan mijn bestelling en plakte
de bestelling op de voordeur. Ik lachte in mezelf. Dat zoiets hier kan!
Oké, ik woon niet in een straat met huizen, en mijn voordeur zit ook nog
eens aan de achterkant, uit het zicht dus van eventuele voorbijgangers,
maar toch. Zomaar geld opgeplakt en geen seconde de angst gehad dat de
verkeerde het mee zou nemen. Hooguit de wind, als die er vat op zou
krijgen.
‘s Avonds laat kwam ik terug, de lijst
met geld was weg. Ik keek vluchtig rond of ik het papier in de tuin zag
liggen, maar kreeg de indruk dat de wind niet de dader was.
En dat bleek. Al kwam ik daar pas laat
achter. De oliebollen zouden gisteren tussen negen en elf uur bezorgd
worden. Prima, maar ik word zelden vroeg wakker en was bang dat ik de bel
niet zou horen. Dus voor het slapen gaan een tas aan de deurknop bevestigd
in de hoop dat ze de bollen daarin zouden doen. Toen ik eindelijk wakker
werd ... hingen er twintig bollen aan de deur. Kijk, dat noem ik dus
hartverwarmend.
En die rondhippende groeten uit IJsland?
Op zich geen goed teken, maar toch maakt het me gelukkig. In de tuin zitten
namelijk een heleboel koperwieken. Vogels die op zanglijsters lijken, maar
roodkoperkleurige flanken hebben. Je ziet ze hier zelden, omdat ze op
IJsland wonen. Ze houden van de kou. Echter niet té. Dan zakken ze af naar
het zuiden. Mijn tuin dus. Het betekent dat ze verwachten dat het op
IJsland nog kouder wordt en dan dus vermoedelijk hier ook! Maar tegelijk
doen ze me aan dat prachtige land denken, waar ik ooit zo’n bijzondere
vakantie had. En daarom voel ik me blij en gelukkig als ik zie hoe ze
wroeten in de bevroren bladeren en tussen de berijpte grassprieten op zoek
naar voedsel.
Blij om iets kleins, waar het leven, als
je goed kijkt, vol mee zit – dat gelukkige gevoel wens ik u ook.
1 januari 2009
Terug
|