|
|
Vies Gisteravond heb ik met tegenzin van mijn slaatje zitten eten. Stom natuurlijk. Als je ergens geen zin in hebt, moet je het niet eten. Het probleem is, dat ik dit slaatje, gemaakt van scharreleieren, juist altijd zo lekker vind. Ik koop het best vaak en kan me er enorm op verheugen dat ik er ’s avonds van ga eten. Gisteren dus niet. Gisteren vond ik het er zelfs vies uitzien en het oog wil ook wat. Eten dat er vies uitziet, smaakt gewoon vies, al is het nog zo lekker. Het is een slaatje van Johma en een slaatje van Johma zit normaal gesproken in een gezellig, rond, plastic schaaltje, waarvan de bodem groen is. Het wit en het geel van het slaatje steken mooi af bij het groen en omdat ik redelijk lui ben, eet ik het slaatje uit dat schaaltje. Volgens mij zijn de schaaltjes er ook voor bedoeld om zo op tafel te zetten, anders had de fabrikant de schaaltjes niet gezellig gemaakt. Gisteren overdag verheugde ik me op zo’n slaatje voor ’s avonds, maar in de supermarkt kreeg ik een schok. Met afgrijzen stond ik naar de scharreleislaatjes te kijken want ze zaten in oranje schaaltjes, en ze zagen er gewoonweg onsmakelijk uit. Het was alsof de oranje bodem het slaatje aantastte, het wit en geel kregen een oranje glans en wie heeft er nu zin in een oranje uitgeslagen ei of een hapje salade waarvan de mayonaise oranje lijkt? In eerste instantie dacht ik: ik koop het niet. Dit wil ik niet. Maar ja, ik had me erop verheugd, dus pakte ik toch een schaaltje uit de koeling. Hup Holland HUP, zag ik op de zijkant staan. Bah! Ook dat nog. Maar het werd me wel eindelijk duidelijk waarom het schaaltje oranje was. Voetbal! Ik wil niemand kwetsen en iedereen mag zelf weten waarvoor hij zich interesseert, maar ik houd niet van voetbal. Hooguit wanneer mijn kinderen spelen, maar verder gaat mijn belangstelling niet. Dat ik weet dat de komende wedstrijden van het Oranje-elftal in Polen en Oekraïne gespeeld worden, is puur toeval. Ik heb een zus in Oekraïne wonen en telkens wanneer ik de naam van dat land hoor, spits ik mijn oren. Was dat niet het geval, had ik het niet eens geweten. Zo weinig interesseert voetbal me. (Sorry voor de mensen die er wel gek op zijn!). Maar nu zat “mijn” slaatje in een oranje bakje met Hup Holland. Ik heb het toch gekocht. Maar wat had ik een spijt. Oké, het was slimmer geweest om het op een eigen schaaltje te doen. Nu moest ik met gesloten ogen en tegenzin eten. Maar waarom, Johma? Waarom moet ik ook meedoen met die Oranjegekte? Waarom iedereen verplichten slaatjes op oranje bodem in huis te halen? Waarom bijvoorbeeld niet alleen een sticker boven op het deksel dat je er toch afhaalt? En vooral: waarom moet het slaatje er daardoor zo vies uitzien? Voor mij dus voorlopig geen scharreleislaatjes meer, zelfs niet als Oranje wint.
24 mei 2012
|
