|
|
Verliefd Achttien jaar woon ik nu op het platteland en zijn koeien mijn naaste buren. Oké, 's winters zijn het schapen en dat is handig als ik niet in slaap kan vallen, maar over koetjes en kalfjes praten is voor mij tegenwoordig belangrijker dan het vóór die achttien jaar was. Ik geniet ook erg van die dieren. Zoals laats toen ik druk aan het schrijven was en ik vanuit mijn ooghoek iets zwartbonts voorbij zag komen. Over het pad liep een koe. Een enkele koe en op haar dooie gemak. Ze keek wat rond, zag in de verte voor haar onbekende koeien en wandelde er opgetogen op af. Schitterend vond ik dat. Echt te gek. Zo'n koe die aan de wandel was. Natuurlijk heb ik wel meteen de buren gebeld, maar die namen niet op. Logisch, die kwamen al snel achter de koe aan om haar te vangen. Want hoe een boer een koe vangt, dat weet ik inmiddels wel. Maar een koe een haas? Dat heb ik nog steeds niet mogen aanschouwen. Ouwe koeien uit de sloot halen is ook zoiets. Daar houden mensen niet van. Maar pas zag ik twee vrouwen een jonge koe uit de sloot halen. Je gelooft je eigen ogen toch niet! Een koe was bevallen in de wei. Precies op de rand bij het prikkeldraad. Het kalfje was opzij gerold, zo de wei af, het slootje in. Gelukkig stond dat droog, maar het was net zo diep als het dier hoog was. Wat een apart begin van je leven! De vrouwen hadden meteen de boer gebeld, maar die was niet thuis en zij vonden het maar niets. Dus samen lokten ze het kalf de wei weer in. Ik stond erbij en ik keek ernaar. Want al woon ik hier nu achttien jaar, waar het koeien betreft ben ik nog steeds zo dom als het achtereind ervan. Zo wist ik ook nog nooit hoe je een koe bij de hoorns moest vatten, maar sinds een aantal maanden loopt er tussen alle zwartbonte koeien een compleet witte. Die had zich vast verstopt toen de verfbus langskwam. Maar ze moet zich ook verstopt hebben toen de hoorns werden afgezaagd. Een witte koe met echte hoorns en ze vindt het gras naast mijn werkkamer het allerlekkerst, dus ik zie haar lekker vaak. Dan is er nog de heilige koe. Maar voor zover ik begrepen heb zijn die vooral te vinden in de grote stad en zelden op het platteland. Of het moeten al de trekkers zijn van de boeren. Die zijn natuurlijk heel wat waard en dat niet alleen: ook van levensbelang. Over koeien valt nog veel meer te vertellen, maar ik mag van mezelf deze columns niet te lang maken, omdat ik denk dat dat de lezer verveelt. Dus eindig ik nu met een waarheid als een koe, die ik tegelijk in koeienletters zal schrijven: ik houd van het platteland en ik geniet er elke dag van.
30 oktober 2008
|
