|
|
Trendy Cactussen dus (zie vorige column). Ruim dertig jaar geleden kocht ik de eerste. Een Mammillaria mendeliana die elk jaar bloeide tot ik hier kwam wonen, waar de raampjes te klein zijn en de zon te kort naar binnen kijkt. Veel cactussen heb ik dan ook niet meer over uit die tijd. Een stuk of tien nog, oud, houtig, en niet meer in model. Maar weggooien kon niet, ze hadden nog steeds een plaatsje in mijn hart. Ik wist hun namen en hoe lang ik ze had en ik gaf ze af en toe wat water. Nieuwe kopen deed ik echter al vijftien jaar niet meer. Tot ik een cactus zag in het bloemenwinkeltje in mijn dorp. Ik was op slag verliefd en zonder nadenken kocht ik hem. Ik genoot met volle teugen, tot me te binnen schoot dat cactussen het hier in huis niet doen. De kas (van de vorige column) bracht uitkomst, maar elf cactussen stond wat zielig, al is de kas niet groot. Terug naar de winkel, maar meer keus was er niet. Ook bij vele andere winkels was het moeilijk een cactus te vinden. In een grote zaak vond ik een paar verwaarloosde exemplaren onder een tafel op de vloer. O, ik jok. Wat ik wel vond waren enorme joekels van cactussen of vetplanten met stekels. En trouwens ook vetplanten zonder stekels. Veel vetplanten in vooral veel verschillende vormen. "Cactussen en vetplanten zijn populair. Mensen willen ze als kunstwerk in hun huis en dan liefst zonder er veel voor te hoeven doen," las ik op internet. Dus vetplanten met kronkels en krullen en knotsen van cactussen. Maar dat was niet wat ik wilde. Ik wilde kleine cactussen. Ik wilde ze zelf zien groeien. Oké, inmiddels heb ik na talloze winkels er toch best genoeg gevonden en ook iets ontdekt: plantenverkopers hebben er geen kaas van gegeten. Ze verkopen je rustig een vetplant voor een cactus of net andersom en op de potjes staat uitsluitend cactus, vetplant of kamerplant. Zelfs de kwekers zetten er geen soort- of familienaam meer op. Hoewel ik vandaag een nieuwe soortnaam ontdekte: Trendyplant. 'Hebt u ook cactussen?' 'Ja, kijk maar eens bij de trendyplanten.' Op een groot bord staat: "Trendyplanten, € 6,95 per stuk, 3 voor 19,50". In een folder in de brievenbus zie ik tot mijn verbazing hetzelfde woord: 3 trendyplanten voor 10 euro. Ach ja, het gemak dient de mens. Waarom zouden we moeilijk doen als het gemakkelijk kan. Maar voor de echte liefhebber is er een wereld van verschil tussen een Echinocereus caespitosus en een Parodia rauschii. Dat begreep de vrouw op de markt in Oekraďne waar ik onlangs was. Ze verkocht zo te zien zelf gekweekte minicactusjes. Vragen kon ik haar niets, want ik verstond haar niet, maar toen ik haar pen en papier gaf, schreef ze vol enthousiasme van elke cactus zowel de voor- als achternaam op. Nee, dat is niet trendy, maar echte liefde doet nu eenmaal niet met de mode mee en duurt bovendien veel langer.
30 juni 2008
|
