|
|
Moeilijk Vorige maand was ik "even" op bezoek bij mijn zus in Oekraïne. Ja, je leest het goed. Oekraïne. Maar eenmaal daar, kon ík niets goed lezen. Ze gebruiken er cyrillische letters die ik als een kleuter moest spellen. Het eerste woord zag ik in de trein ernaartoe: CTOП. S-T-O-eh? spelde ik. Tot ik het wist: P. Stop! Er stond STOP! Blij als een kind was ik, terwijl een kind het had kunnen begrijpen. Het stond namelijk naast de noodrem. Uitstappen op het juiste station was ook niet gemakkelijk. Mijn zus woont in Rivne en dat stond dan ook op het treinkaartje. Op het station stond echter duidelijk leesbaar: PIBHE. Van tevoren had ik wat woordjes geoefend en die probeerde ik regelmatig uit. 'Mоя імя Hetty (Moja iemja Hetty),' was zo'n zinnetje en prompt kreeg ik de mooiste namen te horen: 'En ik heet Valentino, Sasja, Anja, Roma, Halina.' Ook deze serveerster lachte en herhaalde met moeite mijn naam: 'Getty.' Maar een verdere reactie kwam er niet. Aangezien ik niet kon vragen hoe zij heette, moest mijn blik dat doen. De hare was verbaasd. 'Tanja!' riep ze lichtelijk beledigd en stak haar borst vooruit. Inderdaad daar stond met koeienletters haar naam op een plaatje: Taня. Bij een concert, waarvan we van tevoren niet wisten wat ons te wachten stond, ontdekte ik al spellend de naam van W.A. Mozart op het programma: B.A. Moцapt. Ook vond ik letterlijk de woorden dirigent en concert (диpигeнт en koнцepт). In feite heel gemakkelijk dus, maar o zo moeilijk! Net zoals het leek alsof het niets voorstelde, het pianospel, zo vlogen de vingers van de pianist over de toetsen, maar wat moet hij lang gestudeerd hebben om dat te kunnen! Op de markt waar je werkelijk álles kon kopen, van losse sigaretten en boeketjes zelfgeplukte lelietjes tot schroeven, snoertjes, uien, theepotten, kunstbloemen, schoenen, melk, ijsco's die gewogen werden, fruit, frisdrank, haarspeldjes en kleding, stond een man die rijkelijk met yes en no strooide, duidelijk blij dat hij zijn Engels eens kon gebruiken. Meer woorden leek hij niet te kennen, maar toen ik met mijn aankoop weg wilde lopen, riep hij toch nog stralend: 'Be fun!' 'Дякую (Djakoejoe)' zei ik, bedankt, maar het duurde even voor ik zijn woorden begreep. Have fun, wilde hij zeggen. Oftewel: veel plezier ermee. Maar hij zei: wees plezier - en eigenlijk was dat een schitterend advies. Maar tegelijk hét bewijs dat niet alleen hun taal moeilijk is voor mij, maar westerse talen minstens net zo moeilijk zijn voor hen. Zelfs als we de letters alleen maar hoeven te spellen. Want hoe schrijf je onze letter G nou eigenlijk echt? Die wordt immers ook als G geschreven of als g en g, of de H - H - h - h. Maar ondanks de moeilijke letters had ik een heerlijke tijd bij mijn сестра (=zus) waar ik nog vaak aan zal denken door alle indrukken die ik heb opgedaan omdat het leven in Yкpaïнa zo heel anders is dan bij ons.
3 juni 2008
|
