|
|
Verschillend Sinds een week of twee heb ik weer nieuwe buren. Zwarte ditmaal. Maar minstens net zo leuk, lief, vrolijk en schattig als die witte van vorig jaar. Ze dartelen door de wei en al zie ik tussen al die grote wolbalen van schapen het verschil niet, zij weten precies wie hun moeder is. Ik ging er eens goed voor zitten om dat heerlijke voorjaarsgebeuren op mijn gemak tot me te nemen. Plotseling zag ik bij een ander schaap twee zwart-met-witte lammetjes. En bij een derde schaap twee totaal witte, zoals ik gewend was. Zes vrolijke lammetjes, die alle zes precies wisten bij welk moederschaap ze horen. In mijn onschuld denk ik nog dat de lammetjes verschillende vaders hebben, maar buurvrouw haalt me uit de droom. Dé buurvrouw dus, de eigenaresse van de schapen. 'Allemaal van één ram,' vertelt ze lachend. 'Hoe kreeg hij het voor elkaar?' Daar weet ik ook geen antwoord op. Ik denk dat het verschil misschien door de verschillende moeders komt. Maar frappant is het dat alle lammetjes dezelfde vader hebben en dat de lammetjes die sprekend op elkaar lijken dezelfde moeder hebben. Dat doet me opeens denken aan de oeroude mop, die mijn vader me vijftig jaar geleden al vertelde en daarna nog vaak herhaald heeft. 'Er liep iemand op de brug,' zei mijn vader dan. Ik weet nog steeds niet wat die brug ermee te maken had, maar dat vond hij blijkbaar mooier dan straat. Oké, er liep iemand op de brug. 'En die kwam een jongen tegen. De jongen bleef staan en zei: "Ha, jij bent niet mijn vader, maar ik ben wel jouw zoon." Snap jij dat?' vroeg mijn vader dan triomfantelijk. Nee, daar snapte ik vijftig jaar geleden niets van. Mijn vader schudde dan van het lachen. 'Het was zijn moeder!' riep hij uit. Ik dwaal af. Het ging over lammetjes. Maar ondertussen heb ik wel bedacht dat er niets onnatuurlijks aan is. Want mijn vader kreeg acht dochters en allemaal bij dezelfde vrouw. En toch zijn we alle acht zo verschillend. Alleen al wat uiterlijk betreft, want bij ons heb je ook zwarte en witte. Drie witte meiden. En dan bedoel ik ook wit. Heel lichte huid, lichtblauwe ogen en wit haar, dat later blond werd. En vijf met donkerder huid, bruine ogen en donkerbruin haar, dat, zoals bij mij, nu grijs is. Ziet iemand me samen met zo'n lichte zus, dan gelooft hij/zij gewoon niet dat het echt een zus van me is. Als je naar onze karakters kijkt, zie je ook werelden van verschil. In ons acht samen kom je werkelijk alle karaktereigenschappen die er maar bestaan tegen: van lief tot zakelijk, van kattig tot intelligent, van afstandelijk tot naïef, van moederlijk tot eh nou ja, bedenk zelf maar wat. Alleen schattig, dat zou ik van ons niet willen zeggen. Maar over een halfjaar zeg ik dat ook niet meer van de lammetjes, die nu nog schattig zwart, zwart-met-wit en wit door het weiland hollen. Het is voorjaar!
4 april 2011
|
