|
|
Glazig Glas is eigenlijk een wonderlijk materiaal. Je kunt erdoorheen kijken en dan zie je alles perfect. Als je ramen tenminste gelapt zijn. Maar je kunt ook alles vertekend zien. Het komt vaak voor dat ik iets in mijn linkerooghoek zie bewegen, terwijl het rechts gebeurt. Mijn werkkamer zit in een hoek van het huis. Ik heb links en schuin rechts een raam. Als er rechts iemand aan komt lopen, kan ik die in het linker raam al zien, voordat hij rechts in beeld is. Dat blijf ik vreemd vinden. Nog vreemder was het net in mijn kas. Ik zat in de keuken en hoorde de quad van de buurman en wist dat hij de koeien in het achterste veld ging ophalen voor het melken. Gisteren lachte ik hem nog uit, dat hij op dat malle ding zat. Maar hij geniet ervan. Even de wind door de haren. En, zo zei hij, het heeft een voordeel, want de koeien horen hem al van verre aankomen en herkennen het geluid. Ze beginnen spontaan naar de afrastering te lopen, waar ze eruit moeten om het pad over te steken. Hij hoeft ze amper te roepen. Dat kende ik. Vroeger had ik een kat die altijd op de vensterbank zat als ik met de auto thuiskwam. Zodat ik de indruk had dat de kat daar altijd zat. Tot ik erachter kwam, dat ze daarop sprong omdat ze de auto aan hoorde komen. Zelf weet ik niet eens welk merk ik heb, maar de kat herkende de auto aan het geluid! Ik dwaal af. Ik zat dus in de keuken en zag de eerste koeien aankomen. Ze moesten langs mijn tuin en kas, die maar twee bij twee meter is en amper één koe kan bevatten, maar plotseling zag ik ze van alle kanten lopen. Ze liepen heen en weer dwars door mijn kas. Het was er een drukte van belang. Alle wanden weerspiegelden de koeien die voorbijliepen, maar in de kas op elkaar leken te botsen. Keek ik langs de kas, dan zag ik de koeien gewoon lopen. Keek ik in de kas dan zag ik ze van vier kanten komen. De grap is dat ik, als ik ín de kas gezeten had, daar niets van gezien zou hebben, want dan kon ik gewoon naar buiten kijken en de koeien zien zoals ze zijn. Vanuit de ene hoek weerspiegelt glas dus en vanuit de andere niet. Dat maakt het voor mij zo wonderlijk. Ik hoop dat de cactussen het leuk vonden, want normaal gebeurt er niets in de kas. Ze groeien misschien een halve centimeter per jaar, krijgen heel soms een bloem en dat is het dan wel zo’n beetje. Nu zit ik wat glazig naar buiten te staren. Wat misschien niet gek is met een bril op de neus en vlak achter het raam. Straks even opletten als ze gemolken zijn en teruggaan naar hun weiland. Want zoveel koeien in zo’n kleine glazen ruimte, zonder dat er iets breekt, is best heel grappig.
1 oktober 2012
|
