|
|
GeZONd Wat was het gisteren opeens lekker weer. En vandaag opnieuw. Dat heeft een mens nodig. Ik word er in elk geval vrolijk van. Logisch, want door de zon wordt vitamine D aangemaakt en dat werkt onder andere op je stemming. Maar het is leuk als dat ook voelbaar is. De zon doet echter meer. Ze bepaalt in ons land wanneer we moeten slapen. Een paar jaar geleden was ik op IJsland. Midden in wat zij zomer noemen. De temperatuur kwam er nauwelijks boven de dertien graden, maar de zon scheen de hele dag. En dan bedoel ik ook echt: de hele dag. Vierentwintig uur per dag. Ze ging gewoon niet onder! Het werd rond middernacht amper ietsje donkerder, en dat was ook nog maar heel kort. Vervolgens werd het weer licht alsof het twaalf uur overdag was. En dat bleek iets waar mijn lichaam niet op ingesteld was. Dan merk je opeens dat je aan bepaalde dingen gewend bent, alleen maar omdat je ermee bent opgegroeid. Als we ergens overnachtten, deden de reisleidsters vaak de gordijnen dicht. Dat vond ik niet prettig, want ik houd er niet van de zon buiten te sluiten, maar ze deden dat niet voor niets. We waren ’s morgens vroeg opgestaan en vroeg vertrokken, hadden uren met de bus gereisd en rondgesjouwd. ’s Avonds waren we best moe en tegen hooguit elf uur vond ik ook dat het bedtijd was. Maar ik had de slechte gewoonte om nog even een sigaret te roken voor het slapen gaan. En dat moest buiten. Dus ik naar buiten. Ik schrok elke keer opnieuw van het felle licht, maar genoot er volop van. De grap was echter dat ik voor het roken bijna te moe was om nog te gaan roken, en na het roken veel te wakker was om te gaan slapen. De niet-rokers hadden daar geen last van, omdat die ‘voor de gek gehouden’ waren met de gesloten gordijnen, maar mijn lichaam zei: je gaat niet slapen hoor, als de zon nog zo hoog aan de hemel staat. Ondanks de drukke, lange dag, had ik dus moeite om in slaap te komen. En ’s morgens ging het ook steeds mis. Normaal kan ik er dan niet uitkomen. Dat was ook daar zo. Alle anderen waren mij voor en er was altijd wel iemand die de gordijnen opentrok voordat ik mijn ogen opende. En elke morgen opnieuw schrok ik dan direct klaarwakker, want de zon stond al zo hoog, dat ik wist dat ik me gruwelijk verslapen had. Om zes uur ’s morgens, haha. Mijn lichaam was er het ritme volledig kwijt. Hoewel ik het echt jammer vind, dat hier nu de zon ’s avonds alweer eerder ondergaat, heb ik die zonsondergang (en -opkomst) toch wel nodig, omdat ik anders niet zou weten wanneer ik slapen moet. Of het moet op IJsland zijn, maar dan in de winter, als de zon de hele dag (en dan bedoel ik dus ook de hele dag) niet boven de horizon uitkomt.
24 juli 2012
|
