|
|
Geprogrammeerd Vanaf vandaag gaat het weer zonopwaarts en dat vind ik een lichtpuntje en met elke dag zo’n lichtpuntje wordt het vanzelf weer zomer. Ik houd er namelijk niet van dat het elke avond vroeger donker wordt en met de langste nacht achter de rug, gaat dat nu dus heerlijk weer veranderen. Zo vind ik ook het moment waarop we de zomertijd vaarwel moeten zeggen een afschuwelijk moment. Plotseling wordt het een uur eerder donker. Geen kwestie meer van elke dag een paar minuten, nee, in een keer een heel uur! Natuurlijk zet ik alle klokken (en wat heb ik er veel, zelfs de magnetron vertelt me hoe laat het is) op tijd, alleen het klokje in de auto laat ik staan op zomertijd. Als stil protest tegen de wintertijd. In de auto is het nu dus een uur later dan binnen en omdat het klokje altijd een minuut voor staat, moet ik vijf wintermaanden lang best even rekenen, maar dat heb ik er graag voor over. Al is het soms spannend ... Ik wilde nog per se post weg hebben en moest daarom naar de brievenbus die om 19.00 uur gelicht wordt. Om 19.55 zat ik in de auto, volgens die klok dan. Zes minuten moest kunnen, maar de klok was onverbiddelijk, het werd 19.56, 19.57 ... Precies om 20.01 stond ik stil naast de brievenbuis. Klokslag zeven uur dus! Hij was nog niet gelicht. Een mevrouw met een flinke stapel post sorteerde de brieven op linker- en rechtergleuf. Ik maakte van de gelegenheid gebruik door een brief in de rechtergleuf te laten glijden. Zij verzuchtte: ‘Wat een toestand toch dat je maar een brief tegelijk in de bus kunt doen tegenwoordig met die stomme strips tegen vuurwerk.’ Ik was het met haar eens en zei: ‘Op 1 december zaten ze er al voor. Belachelijk. Voor een iets te dikke brief moet je naar het postkantoor.’ Dat wist ik, want ik had iemand foto’s willen sturen, pasten niet door de strip, om over een boek maar te zwijgen. Ondertussen lukte het mij de tweede brief in de gleuf te stoppen en toen pas drong het tot me door dat ik de tanden in de gleuf zag klapperen. Dat was vreemd. Met die strip ervoor kon je dat helemaal niet zien. Zij stopte er weer één brief in. ‘Er zit helemaal geen strip voor,’ riep ik verbaasd. We schoten samen in de lach en zij stopte meteen vijf brieven tegelijk in een gleuf. Ik reed peinzend naar huis. Zijn we zo geprogrammeerd, dat we niet eens zien dat er iets veranderd is? Zo ingesteld, dat we maar doen zonder te kijken? Ik schrok er een beetje van. Hoe dan ook, al mijn haast was voor niets, want zomertijd of wintertijd, TNT heeft zijn eigen tijd. Vier dagen na datum is mijn post nog niet bezorgd. Programmering in de war door de kerstdrukte. Gelukkig wordt het vanavond wél later donker want de natuur is zo geprogrammeerd dat ze altijd haar eigen gang gaat.
22 december 2008
|
