|
|
Vrij Vandaag heb ik de Afsluitdijk genomen. Met honderddertig kilometer per uur, want dat mag tegenwoordig en dat wilde ik meemaken. Honderddertig schijnt de chauffeur een vrij gevoel te geven. Lekker even ‘vliegen’, jezelf ‘laten gaan’, de wind in je haren of zoiets. Met links het IJsselmeer (als je vanaf Friesland komt) en rechts de Waddenzee. Waar je mooi niets van ziet, want voor het IJsselmeer rijd je te hard en voor de Waddenzee zit een hoge dijk. Vierenzeventig seconden scheelt het, had ik gelezen. Maar dat was sarcastisch bedoeld van degene die dat uitrekende. En dat is logisch, want er gebeurt altijd wel wat, waardoor je de ‘winst’ in een ommezien weer kwijt bent. Zoals aan het begin van de Afsluitdijk, waar je op dit moment maar vijftig mag, omdat ze er nieuwe kabels aanleggen en je van rijbaan moet verwisselen. Of wanneer er een vrachtwagen voor je rijdt, die zo graag een andere vrachtwagen wil passeren en er vele seconden lang tergend langzaam aan voorbijkruipt. Remmen, gas minderen, afwachten en dan eindelijk je gaspedaal weer in trappen. Tel uit je winst! En wat te denken van al die seconden die je kwijt bent, als je eindelijk aankomt in Zaandam, waar ik moest zijn voor een fotoshoot? Na twee uur achter het stuur moet je je wel even uitrekken, benen strekken, klein rondje lopen voor je naar binnen kunt, toch? Of al die minuten die je verliest op de terugweg bij de grote rotonde van Joure, waar het in de spitsuren zo druk is, dat je er nauwelijks op komt? Ja, dan is het heel prettig dat je net op de Afsluitdijk vierenzeventig seconden winst gemaakt hebt, ha! Nee, voor de tijdwinst hoef je het niet te doen. Wegwerkzaamheden zijn (gelukkig) normaal, want stel dat ze niet plaatvonden! En dat er inhalende vrachtwagens zijn, heb ik alle begrip voor. Voor het milieu is het bovendien slecht. Ik meen me te herinneren dat we juist ter bescherming van het milieu niet harder meer mochten dan honderdtwintig km/uur. Nu mag je tussen het IJsselmeer en de Waddenzee het milieu verpesten. Een betere plek om te verpesten kun je nauwelijks vinden met al die prachtige zeevogels. En wat het kost, om het milieu te beschermen bij honderddertig km/uur en de geluidsoverlast in te perken. In deze tijd van bezuinigen. Dat gaat mijn pet te boven, maar die was toch al afgewaaid bij die reuze snelheid. Wat overblijft, is het ‘vrije gevoel’ dat je als chauffeur hebt. Dat klopt, maar ik had dan ook een vrije dag. Daarnaast moet je echter bijzonder alert zijn en extra geconcentreerd rijden. Een ongeluk zit al in een klein hoekje, nu is dat hoekje (van de achteruitkijkspiegel) nog veel kleiner. En wat ik in Zaandam moest bij die fotoshoot? Dat kun je zien in het tijdschrift Vriendin, week elf. Daar sta ik samen met drie andere schrijfsters op de foto. En geen foto die met honderddertig km/uur gemaakt is. Nee, met aandacht en zorg. Dus eigenlijk een dertigkilometerfoto.
23 februari 2012
|
