|
|
Gevoelig Merkwaardig dat iets, waar je al jarenlang geen dag meer aan denkt, plotseling door een klein voorval weer in alle hevigheid terug kan komen. Zo hevig zelfs dat de tranen me in de ogen schoten. Ik moest even een boodschap doen in een ander dorp. Op een groot sandwichbord stond: nieuwe haring, € 1,60. Ik liep ijverig door. Ik ben van het type zuinigheid-met-vlijt-bouwt-huizen-als-kastelen. Ik ben gék op haring, maar ik vind 'm altijd te duur. Dus koop ik nooit haring. Ik krijg wel eens een stukje op een feestje en jaren geleden had ik een vriend die me af en toe een haring bracht. Maar dat is echt heel wat jaren geleden. Toen ik weer terugliep en het sandwichbord opnieuw zag staan, kon ik me niet inhouden en kocht ik een haring. Twee zelfs! Als je het dan doet, moet je het goed doen. Ik liep naar de auto en ging zitten, zette het zakje met haringen naast me en dacht: daar zal Tyko blij om zijn! Alsof er een mes in mijn hart gestoken werd ... Waar kwam die gedachte vandaan? Tyko was ooit mijn hond en ook gek op haring. In die tijd dus dat ik af en toe een haring kreeg, ging hij altijd meteen vol verwachting zitten, keek me met die mooie bruine ogen aan, terwijl zijn staartje heen en weer schoof over de vloer. Als ik ging zitten, kwam hij naast me zitten en wachtte op de haringstaart die hij gulzig naar binnen slokte. Vervolgens moest ik de complete verpakking van de vis helemaal naar de container buiten brengen, want deed ik dat niet, dan bleef hij uren snuivend en ruikend naast de afvalemmer in de keuken staan. Het was ons haringritueel en haring at ik dus nooit alleen. Maar Tyko is er niet meer. Vijf jaar geleden werd hij zo ziek dat hij niet meer beter kon worden. Ik heb toen de knoop doorgehakt dat hij een spuitje moest. Op advies van de dierenarts. En met mijn verstand. Maar mijn hart is het er nog niet mee eens. Ik denk er de laatste tijd nooit meer aan. Ik mis hem niet meer, zoals eerst. Maar onverwachts doet het echt verdriet deze haringen alleen te moeten eten. Ik mis dat lieve koppie wat hij scheef hield om me aan te kijken, zijn ogen die altijd een blik van begrip hadden. Maar vooral doet het me verschrikkelijk pijn dat ik hem dat spuitje hem moeten laten geven. Dat ik niet anders kon. Ik voelde me een moordenaar, ik schaamde me dat ik degene was die besliste wanneer zijn tijd gekomen was. Ik weet dat het dom is. Ik weet wat ik hem bespaard heb, maar mijn gevoel heeft nu eenmaal geen verstand. Dat hij er niet meer is, heb ik allang geaccepteerd, maar dat ik dat besliste, heb ik mezelf duidelijk nog niet vergeven. De haringen liggen op het aanrecht. Geen hond die ze ruikt en me kwispelend aankijkt. Ik laat ze nog even liggen.
1 oktober 2008
|
