|
|
Complimenteus (voor A.v.d.M.) In mijn huis vind je niet veel moderne apparatuur. Ik heb er gewoon geen behoefte aan en ben tevreden met wat ik heb. Ik heb dan ook geen verstand van moderne dingen en dat zet me weleens voor verrassingen. Zo kreeg ik ooit bij een tijdschrift een gratis dvd. Ik weet nóg niet wat erop staat! En ook werd ik eens opgebeld door iemand die zei: ‘Je had me vanmorgen gebeld?’ Daar was ik toen perplex van. Hoe kon hij dat weten? Hij was niet eens thuis! Maar blijkbaar kom je ver met nummerweergave. Wat ik ook niet heb. Voor mij is het altijd een verrassing wie er aan de telefoon is. Een antwoordapparaat heb ik echter wel. Een van de weinige moderne (alweer bijna antieke) snufjes in mijn huis. Dat vond ik toch wel nodig. Dan kunnen de mensen tenminste hun ei kwijt als ik niet thuis ben en hoeven ze niet later nog eens te bellen. Handig voor familie, uitgevers en blijkbaar ook voor lezers. Want dat gebeurde gisteren. Even naar het dorp geweest voor wat boodschappen, kom ik terug, staat er een bericht op het antwoordapparaat. Een vrolijke stem zegt: ‘Hallo, Hetty, met A.v.d.M.’ (Natuurlijk zei ze haar volledige naam, maar die houd ik maar voor mezelf.) ‘Je kent me niet, maar ik heb je boek Verdwenen op IJsland gelezen.’ Wat me er trouwens aan doet denken dat ik dat boek noemde in mijn vorige Nieuwsbericht, maar de titel verkeerd schreef. Een nieuwsberichtlezer maakte me daarop attent. Ze schreef: je had het over je boek Verschenen op IJsland, dat boek ken ik niet, bedoel je soms Verdwenen op IJsland? Tien keer las ik haar mail over, maar ik zag de verschrijving niet. Zo blind kun je zijn voor woorden, waarvan je wel weet wat er staat en die je dus maar gewoon niet leest. Hoe dan ook, A.v.d.M. had dat boek ook gelezen en daardoor zo meegeleefd, dat ze het gevoel gehad had even echt op IJsland te zijn geweest. En met al dat nieuws rond IJsland op dit moment met die ontzettende vulkaanuitbarsting en die grote aswolk die ergens boven ons zweeft, moest ze voortdurend terugdenken aan dat boek. Daarom belde ze. Om me even te vertellen hoe mooi ze het gevonden had. Hoe ze ervan genoten had. Vervolgens wenste ze me een fijne dag. En dat was het. Ik vond het vanzelfsprekend geweldig zo’n complimenteus bericht bij thuiskomst te mogen horen, maar het was tegelijk een moment waarop ik spijtig dacht, dat ik zo weinig moderne apparatuur in huis heb. Want voor mij was er van terugbellen geen sprake, zonder nummer in beeld. Tot ik vandaag bedacht, dat ik toch iets heb wat best modern is: mijn computer én mijn website. Dus: A.v.d.M, bedankt voor je lieve bericht! En wat IJsland betreft? Ik hoop dat het de ramp overleeft, en de IJslanders ook. Want het zou vreselijk zijn als dat indrukwekkende land weer terug zou worden gegeven aan de zee, waar het ooit uit omhoogkwam.
17 april 2010
|
