|
|
Rustig Veel mensen begrijpen niet dat ik zo afgelegen wonen kan. Er gebeurt nooit iets. Je ziet nooit eens wat. Veel te rustig. Zeggen ze dan. In de verte hoor ik een luid gebrom en haast meteen al komt er een quad voorbijscheuren met twee jonge meisjes erop met wapperende lange haren. Niet dat ik wist dat een lage, brede motor met vier dikke banden een quad was, maar zelfs hier leer je wel wat. Vanuit mijn ooghoek zie ik twee mensen lopen. Ze stappen flink door. Een kleine hond erachteraan, stapt net zo flink door. Bij de afslag naar mijn pad gaan de mensen rechtdoor. Het hondje slaat linksaf, mijn pad in. Na een meter of dertig stopt hij en kijkt om. Hij werd blijkbaar geroepen. Maar hij zet de vaart er weer in, over mijn pad. Na weer twintig meter stopt hij opnieuw, kijkt achterom, doet een paar passen terug en gaat in de verte zitten kijken. Dan besluit hij de mensen de mensen te laten en stevent mijn pad verder op. Toch werpt hij telkens een blik achterom, stopt zelfs even om op zijn achterpoten te gaan staan om beter in de verte te kunnen kijken, maar loopt dan weer verder. Bij mijn oprit besluit hij op verkenning uit te gaan. Niemand die hem nog terechtwijst. Hij komt mijn erf op, loopt mijn raam voorbij, mijn tuin in. Ik sta op om door een ander raam te kijken. Hij verdwijnt achter mijn garage en ik lach. De mensen hebben gewonnen, want hij is hen natuurlijk via een omweg toch achterna gelopen. Voor de zekerheid ga ik even buiten kijken. Stel dat hij de weg kwijt is. Geen hond te vinden. nergens niet. Verbaasd kijk ik alle kanten op. Dan zie ik ze lopen - twee mensen en een hond - op mijn pad! De hond heeft gewonnen, ze waren teruggekomen en voegden zich naar hem. Ik ga weer zitten, maar hoor ploffende voetstappen. Een paard loopt stapvoets voorbij. Een vrouw in kaarsrechte houding er bovenop. In de verte een vader met twee zoontjes, alle drie op de fiets. Ze vliegen mijn pad in, maar bij mijn oprit stoppen ze en er begint een geanimeerd gesprek met veel wijsgebaren. En ja, ze draaien om en fietsen weer terug. Foutje? Dan zie ik boven mijn computer, die voor het raam staat, een auto in beeld verschijnen. Dat is beslist niet abnormaal, maar het is een mini en die zie je toch maar zelden. Tot mijn grote verrassing rijden er nog twee mini's' achteraan. Met zijn drieën slaan ze mijn pad in en stoppen voor mijn oprit. Wat nu? Ze stappen uit, kijken op kaarten, wijzen, aarzelen, maar stappen weer in. Nee, toch niet. Een chauffeur pakt zijn fototoestel en zet mijn melkbussen op de foto. Dan verdwijnen ook zij weer uit beeld. Ja, hier gebeurt nooit wat. Hier zie je nooit iets. Hier zou je heerlijk rustig een boek kunnen schrijven. Als ik me niet zo liet afleiden:-)
21 juli 2008
|
