Stekelig
Binnen is het zeventien graden. De
buitenthermometer staat op zestien! Gisteren was het de langste dag van het
jaar. Ik wil zomer!
Mijn zus mailt dat het heet is en dat ze zo
naar het strand gaat. Ja, zij zit op Kreta. En ik? Ik word er kribbig en
stekelig van. Dus duik ik mijn kas in, waar al mijn cactussen stekelig
zijn, dan valt het bij mij niet zo op.
Het is er onverwacht warm. Zesentwintig
graden! Heerlijk, zeg!
Op de cactusclub, waar ik lid van ben
(officieel heet het succulentenvereniging, maar ik heb nu eenmaal
uitsluitend cactussen en geen vetplanten, dus noem ik het cactusclub),
vertelden ze me dat ik regelmatig moet luchten. Ramen en deur open dus. En
dat wil ik eigenlijk niet. Al zal frisse lucht goed zijn, het wordt er ook
meteen een stuk frisser van. Toch doe ik vandaag wat ze zeiden en
inderdaad, binnen twee minuten is de temperatuur al drie graden gezakt!
Zaten mijn stekelplanten daar nou echt op te wachten? Ik niet in elk geval.
Omdat ik onlangs wat stekjes heb gekregen,
ben ik een poosje bezig met verpotten, maar als ik klaar ben, laat ik me
tevreden in de stoel vallen om van alles te genieten. Sommige cactussen
bloeien. In diverse kleuren: roze, rood, wit en vandaag zelfs knalgeel.
Ondertussen blijkt de temperatuur tot
negentien graden gedaald te zijn, maar juist als ik op wil staan om de
ramen te sluiten, hoor ik een wild gezoem. Dat is natuurlijk het voordeel
van geopende ramen en deur: insecten kunnen vrij naar binnen vliegen. En
daarvan is het voordeel dat ze mijn cactussen zouden kunnen bestuiven,
zodat ik zaadjes krijg.
Het is een dikke hommel die zoekend door mijn
kasje vliegt en pardoes in een web terechtkomt. Het gezoem houdt meteen op
en hij fladdert zielig in de lucht. Als ik overeind kom om hem te
bevrijden, doet hij dat zelf al. Duidelijk geïrriteerd en met zijn ene
stekel overeind vliegt hij van ruit naar ruit om ten slotte op een van de
snuisterijtjes die mijn kas sieren te gaan zitten. Ik zucht. Bloemetjes
genoeg. Waarom moet hij nu net voor zoiets kiezen? Maar meteen schaam ik me
ook. Het arme beestje moet zichzelf eerst schoonpoetsen. Hij zit immers
onder de spinnendraden! Met zijn voorpootjes neemt hij zijn vleugels onder
handen, dan zijn snuitje en daarna met zijn achterpootjes zijn oranje
achterlijf. Hij is er druk mee en het vertedert me. Logisch dat hij daar
ging zitten. Cactussen nodigen natuurlijk niet echt uit, al zou hij wel
terug kunnen prikken. Ik hoop dat hij tijdens het poetsen ruikt dat hier
speciale bloemen bloeien en dat er voor hem wat te halen valt.
Zeker is dat hij tijdens de schoonmaak gezien
heeft waar de open deur is, want zodra hij klaar is, vliegt hij op en is
binnen een tel verdwenen.
Ze zeggen wel dat een baasje op zijn hond
gaat lijken. Ik voel dat dat – zeker vandaag – met cactussen ook zo is!
22 juni 2010
Terug
|