Terug
|
Nieuw
Om eerlijk te zijn, heb ik bijna alleen
maar oude spullen in huis. Dat komt misschien omdat ik meestal alleen
iets koop wanneer ik er spontaan “verliefd” op word, zodat ik er later,
zelfs na dertig, vijfendertig jaar, nauwelijks afstand van kan doen. Ook
ben ik snel tevreden en verlang zelden naar iets nieuwers, moderners of
anders. Daarnaast ben ik een zuinig mens en zolang iets niet echt kapot
is, vervang ik het dus niet.
Maar nu is dat wél gebeurd!
Een jaar geleden zag ik een salontafel in
een folder, die ik meteen mooi vond. De tafel was wit en dat beviel me.
In mijn huiskamer is alles donker en met de kleine ramen, waar weinig
licht door valt, zou een witte salontafel de boel een stuk lichter maken.
Aan de huidige salontafel mankeerde in
mijn ogen niets. Goed, de krassen van de kat die al negentien jaar dood
is, staan er zichtbaar in. De bovenkant kan wel een schuurbeurt en
laklaag gebruiken, maar zelf vertoon ik ook uiterlijke oneffenheden die
bij mijn leeftijd horen. Dus het zat me niet dwars. Toch liet het idee
van een lichtere kamer me niet meer los.
Wat ik wel dringend nodig had, was een
nieuwe lamp. De poot van de lamp was kapot en op een dag zou de
bovenkant naast de onderkant liggen. Ik had nog steeds geld liggen dat
ik voor mijn verjaardag gekregen had. Daar wilde telkens al een mooie lamp
voor kopen. Nu ging ik dus gewapend met verjaardagsgeld en een lichter
woonidee naar een meubelzaak. Ook had ik, met voorbedachten rade, thuis
het een en ander opgemeten, want vooral dat licht stond me erg aan.
In de winkel keek ik mijn ogen uit. Het
een was nog mooier dan het ander. Ik dacht: als je het nu doet, doe het
dan goed en koop dat, wat je echt het mooiste vind. Ik dacht ook nog
iets anders, waar ik nogal van schrok, maar wat mijn moeder later hardop
uitsprak, toen ik haar vertelde wat ik had aangeschaft: een prachtige
lamp, een salontafel én een dressoir. De twee laatste allebei in
landelijk wit. Mijn moeder zei: ‘Heel verstandig om iets moois te kopen.
Dit is de laatste keer dat je zoiets koopt en wit is ook neutraal, dat
kan zo mee naar een bejaardentehuis.’ Mijn moeder! Zelf 82 en nog steeds
zelfstandig wonend. Maar ze had gelijk. Ik had hetzelfde gedacht. Nog
niet van dat bejaardentehuis, maar wel dat dit de laatste keer was dat
ik een dressoir en een salontafel kocht. Logisch natuurlijk voor iemand
die na vijfendertig jaar nog amper afscheid kan nemen van haar meubels,
maar de gedachte joeg me wel schrik aan. Hier moet ik het dus mee doen
tot aan mijn dood! Het is wat, als je zestig geweest bent. Dan ga je dus
dingen doen voor de allerlaatste keer. Help! Nieuwe fase.
Nog een geluk dat ik echt de mooiste lamp
en salontafel en het mooiste dressoir van de winkel gekocht heb.
9 mei 2011
Terug
|
|