|
|
Verwend ‘Je wordt gehaald en gebracht,’ werd erbij gezegd toen ik de zelfgemaakte bon voor mijn verjaardag kreeg. En onlangs was het zover. Ik werd gehaald. Op zich is dat al grote verwennerij. Iemand anders die een uitstapje voor je bedenkt en het nog uitvoert ook. Ik hoefde niets anders te doen dan klaar te staan. Het werd een leuke middag. Alleen al de autotocht door de provincie Groningen naar Stadskanaal. De vele aardappelvelden, die, helaas voor de eigenaren, voor het grootste deel flink onder water stonden. Maar het weidse en het andere uitzicht dan in mijn omgeving sprak me aan. En in Stadskanaal stond de stoomtrein klaar! We kregen een heus kartonnen kaartje, waar later een echt gaatje in geknipt werd. De machinist zag pikzwart en de conducteurs glunderden, omdat ze weer eens conducteurtje spelen mochten. De stoom rook niet gezond, maar wel naar nostalgie! Het hele station straalde trouwens nostalgie uit. Net als het stationnetje in Veendam, waar we later aankwamen. Niet zonder slag of stoot, want bij elke spoorwegovergang stopten we, omdat er iemand uit moest stappen om de spoorbomen naar beneden te doen, zodat de auto’s voor ons zouden wachten. Ik zag geen enkele boze automobilist. Integendeel. De meeste lachten, er waren er zelfs die uitstapten en een foto maakten. In Veendam werden we trouwens welkom geheten door een heleboel mensen die allemaal uitgelopen waren om naar de trein te kijken. Er viel ook veel te zien, want omdat de trein niet draaien kon en dezelfde weg terug moest, moest de locomotief aan de andere kant van de trein gezet worden. Niet dat die draaien kon, maar wel via heen en weer gerangeer uiteindelijk weer voor de trein kwam. Achterstevoren, dat wel, en dat betekende blijkbaar dat ze minder remkracht had, zodat er een andere, kleinere, maar minstens net zo oude locomotief achter werd geplaatst om de boel af te remmen indien nodig. Klinkt misschien wat ingewikkeld, maar overal was dus aan gedacht en dat we daar een halfuur voor moesten wachten, was alleen maar interessant. In de trein kwam niet alleen de conducteur langs. Er kwam ook iemand je bestelling opnemen. Wilde je koffie, thee, chocolademelk, wijn, jenever ... Hij noemde een lijst van ongelogen meer dan vijfentwintig mogelijkheden op, inclusief gevulde koek. En binnen enkele minuten bracht hij het bestelde. Pure verwennerij dus. Een glas wijn in de trein, op een dienblad. Feest. Ik mag natuurlijk niet vergeten de fluit te noemen. Prachtig zoals die telkens weer klonk. En het ouderwetse tjoeketjoeke, dat je de hele tijd hoorde. Ik herinner me dat ik dat geluid zelf ook produceerde toen mijn kinderen nog heel erg klein waren. Zoals: de kip zeg toktoktok, de koe zegt boe en de trein tjoeketjoek. Maar dat was toen al niet meer zo! In mijn eigen kindertijd niet eens meer. Zoals beloofd werd ik ook weer thuis gebracht. Met een gevulde maag. Ik ben dus echt verwend en voelde me bijna jariger dan toen ik jarig was. Echt een schitterend cadeau.
16 september 2011
|
