|
|
Zout Omdat ze er zo verleidelijk uitzagen, nam ik aardbeien voor mijn moeder mee. Gelukkig vond zij ze er net zo verleidelijk uitzien en toen het etenstijd werd, werden de aardbeien midden op tafel gezet. Lekker, een boterham met zomerkoninkjes. Mijn moeder vond ze wat aan de zure kant en ik haalde de suikerpot op. Ik bestrooide haar boterham ermee en schrok. ‘Is dit wel suiker?’ Het zag er zo fijn uit dat ik dacht dat het zout was. ‘Die heeft je zus gekocht. Ze zei dat het de goedkoopste was die ze kon vinden, maar het is inderdaad wel erg fijne suiker.’ Gerustgesteld strooide ik ook wat op mijn eigen aardbeien, want ik houd wel van zoet. Bij het weggaan, gaf ze me de helft van de aardbeien terug. ‘Ik krijg die allemaal niet in mijn eentje op.’ Ik protesteerde niet, want ik vond ze immers zelf ook heerlijk. Dus belegde ik gisteren een beschuit (nog veel lekkerder dan een boterham) en wilde er bij voorbaat wat suiker overheen strooien. De suikerpot bleek leeg, maar in de kast stond een grote voorraadpot. Daaruit vulde ik altijd de kleine pot, maar daar had ik even geen zin. Ik schepte de suiker rechtstreeks uit de grote pot, maar kreeg daardoor zo veel suiker op de lepel, dat het er aan alle kanten afviel, gelukkig wel op beschuit en fruit. Even dacht ik: vreemd, mijn suiker is al net zo fijn, dat wist ik helemaal niet. Maar mogelijk was het wel. Ik koop namelijk ook altijd de goedkoopste. Opgewekt ging ik met de beschuit aan tafel zitten en pakte ik mijn sudokuboekje om tijdens het eten een cijferpuzzel te maken. Ik nam een hap en genoot. Ik vulde wat cijfers in en nam weer een hap. Ik rilde. Bah, ze smaakten vreemd. Raar, want dat had ik eerder niet opgemerkt. Weer wat cijfers en weer een hap. Ik griezelde en wat erger was, mijn hele mond stond in brand. Snel nog een hap van de normaal verfrissende aardbeien en toen wist ik het. Ik had helemaal geen fijne suiker in huis. Ik had ook niet de voorraadpot van de suiker gebruikt! Precies. Ik had royaal met zout gestrooid. Bij de eerste happen niet eens geproefd, maar nu dreven beschuit en aardbeien van het opgeloste zout en stond mijn hele mond in vuur en vlam. Ik wist niet hoe snel ik met water moest blussen en het duurde een aantal minuten voordat ik in staat was mezelf uit te lachen. Voor straf mag ik nu deze maand geen zout meer, want al heb je zout nodig, te veel is niet goed en veel te veel is ronduit slecht. Vanmorgen heb ik de laatste aardbeien opgegeten. Ook weer op een beschuit. Maar zonder strooisel. Er zit al zichtbaar genoeg suiker in mijn lijf. En zout mocht ik dus niet. Ze waren, zoals mijn moeder al geconstateerd had, een beetje aan de zure kant, maar liever zuur dan zout en de sudoku is uiteindelijk ook af.
11 juni 2021
|
