|
|
Bezig Springbalsemien is een wilde plant die zich verspreidt als onkruid. Als je ze allemaal uitroeit, heb je er volgend jaar nog honderd en als je ze niet uitroeit, loopt het in de tienduizendtallen. De plant heet ook wel springzaad, en dat maakt het meteen duidelijk. Als de bloemetjes uitgebloeid zijn worden het zaaddoosjes en zodra die doosjes rijp zijn, springen ze open en vliegen de zaadjes alle kanten op. Het leukste is er zelf in te knijpen vlak voordat ze rijp zijn, dan springen ze open in je hand, maar altijd net op het moment dat je het niet verwacht. Schrikbalsemien, noem ik ze dan. De planten worden wel twee meter hoog en de zaadjes hebben dus echt de ruimte om te vliegen. Ze komen overal terecht en wat lastiger is: ze kunnen ook overal groeien. In een spleet in de muur, tussen de tegels, in de mat voor de voordeur. Werkelijk overal. Elk jaar ben ik uren en dagen bezig en trek ik duizenden zojuist opgekomen plantjes uit de grond of tussen de tegels vandaan en dan nog houd ik er vele duizenden over. Maar dat is de bedoeling ook. Ik vind ze namelijk prachtig! De hoge rode stelen, met aan elke steel tientallen iele zachtroze kelkjes. Het moet alleen wel een beetje binnen de perken blijven. Dus ben ik elk jaar opnieuw bezig een poging te doen ze alleen daar te laten groeien waar het van mij mag. En als ze dan gegroeid zijn, als ze dan bloeien, dan zit mijn taak erop en zijn andere bezig. Druk bezig. Terwijl ik volop geniet. Vooral als het van dat heerlijke weer is, zodat je buiten kunt zitten. Dan zit ik tussen de springbalsemienen op mijn terras en overal zoemt het van de bijen! Ze vliegen van bloem naar bloem en lijken onvermoeibaar. Het is een grappig gezicht, want de kelkjes zijn zo diep dat de bij er helemaal in past. Een paar seconden lang is ze dan onzichtbaar. Niet alleen voor mij, maar ook voor de andere bijen. Die hebben namelijk totaal niet door dat de bloem bezet is en vliegen er vrolijk in, botsen op hun vriendinnetje en vliegen snel achteruit weg naar de volgende bloem. De eerste komt er dan weer uit, achteruit kruipend, want draaien is er niet bij in de kleine kelk, en daar is de derde bij alweer om te zien of de eerste wat is vergeten. Af en aan vliegt en zoemt het en ik zit er gezellig tussenin. Bijen doen namelijk niets als je ze niet stoort en waarom zou ik? Het leukste moment vind ik als ze in een bloem vliegen die op het punt van verwelken staat. Samen met de bij valt de bloem dan twee meter naar beneden. De bij kruipt er echter vrolijk weer uit en vliegt naar een andere bloem. Het is zo wel duidelijk waar de uitdrukking "bezige bij" vandaan komt en ik denk dat ik ook maar weer eens wat moet gaan doen. Dag!
28 augustus 2009
|
