|
|
Impulsief Misschien ga ik ooit een detective schrijven, want speuren en onderzoeken vind ik heel leuk. Minder leuk vind ik het wanneer er papiertjes op mijn erf liggen. Ik weet wel dat het er niet zo netjes uitziet bij mij, maar dat is dan altijd nog het resultaat van de natuur. Afgevallen takken, een omgewaaide bank, bladeren die overal liggen. Maar een stukje verfrommeld papier, nee, dat vind ik dus niet leuk. Dat hoort er niet en geërgerd raap ik het op. Het lijkt een kassabon en ik begrijp niet hoe die uit mijn boodschappentas gevallen kan zijn, maar als ik ’m omdraai, zie ik dat het een bon is van een tankstation waar ik nog nooit heb getankt. Er staat echter geen benzine op, alleen een broodje kip en een flesje mineraalwater. In gedachten geef ik mijn zoon de schuld. (Sorry, jongen!) Hij is veel onderweg en mag altijd tanken op kosten van de baas. Een broodje en water zal hij zelf moeten betalen. Ik zie zelfs dat hij met zijn pinpas heeft betaald. Maar het valt me tegen dat hij zijn rotzooi hier uit de auto laat vallen. Zo heb ik hem toch niet opgevoed? Dan valt mijn oog op de datum: gisteren! En gisteren was ik de hele dag thuis. Als mijn zoon echt geweest was, had ik hem moeten zien en dat heb ik niet. Ook vandaag ben ik nog niet weg geweest. Opgelucht realiseer ik me dat het niet van hem kan zijn. Zou het van het pad mijn erf op zijn gewaaid? Wel toevallig dat iemand juist hier zijn zakken leeghaalt. Ik kan me niet goed voorstellen hoe het gebeurd is. Gisteren, peins ik. Wat was er gisteren? Dan weet ik het. Gisteren werd ik niet gebeld door een callcenter of ik van stroom wilde veranderend, nee, gisteren werd ik aan huis bezocht door een mij onbekende stroomleverancier! En hij mocht nog binnenkomen ook, want hij had een speciaal aanbod voor zzp’ers en dat ben ik. Het zag er allemaal heel aantrekkelijk uit. Bijna dom om niet meteen ja tegen te zeggen. Toch deed ik dat niet. Ik neem zoiets serieus en ik had tijd nodig om erover na te denken. Die gaf hij me niet. Ik moest nu tekenen, want hij was er nu. Het kon maanden duren voor hij hier weer was. Ik stelde voor te bellen of te schrijven, maar dat kon allemaal niet. Het moest hier en nu. Tja, dan had hij echt op de verkeerde voordeurbel gedrukt, want zo impulsief ben ik niet. Ik wil vergelijken en mezelf overtuigen dat het echt de beste optie is. Hij ging zonder handtekening de deur uit, maar liet dus een aandenken achter, dat me even aangenaam bezighield. Wie weet, schrijf ik ooit een detective, want wat ís het leuk om dingen te onderzoeken en erbij te fantaseren! Later, als ik er grondig over nagedacht heb en de mogelijkheden in mezelf uitgebreid onderzocht en ingeschat heb. Want impulsief, dat ben ik dus meestal niet.
8 maart 2012
|
