|
|
Perfect Had ik de afgelopen weken nog het gevoel dat ik kampeerde in mijn eigen huis (zie mijn vorige column “Grondig”), met de kerstdagen leek het alsof ik in een hotel verbleef – óók in mijn eigen huis! De badkamer was nog niet klaar, maar de douchehoek wel. Dat vond ik lief van de klussenmeneer, want ik wat had ik zin me weer eens heerlijk te douchen. Vreemd was het wel. Nog geen wastafel, geen radiator, geen kastje, geen spiegel, en de halve vloer nog van beton, maar in de douchehoek was het prachtig. Geen grote lelijkblauwe tegels meer, maar kleine witte. Geen douchegordijn dat nodig gewassen moest worden, maar een prachtige glazen wand. En boven de douche twee spotjes in plaats van de antieke bol aan het plafond. Precies zoals ik wilde, maar toch zo vreemd en onbekend. Zoals de kraan. Hoe werkte die eigenlijk? Ik had hem zelf uitgezocht, maar hij was zo anders dan ik gewend was. Niet meer een met twee knoppen, maar met slechts één hendel, die alle kanten op kon. Wereldvreemd ben ik niet helemaal. Ik had wel vaker mij onbekende kranen gezien, maar dat was in hotels. En zo kreeg ik het gevoel dat ik thuis was, maar douchte in een hotel. De douchekop had vier standen, dus hoe zou het water zijn dat er in eerste instantie uitkwam? Alles was perfect. Heerlijk heet en lekker veel. Wat heb ik genoten van mijn eigen hoteldouche. Wat was het heerlijk om zomaar vanuit de kamer naar de douche te lopen en niet meer te knoeien in de keuken. Ik was anders wel verrast dat ik zo van een douche genieten kon. En vooral dat ik er zo naar verlangen kon. Douchen is allang normaal. Iedereen doet, veel mensen elke dag. Maar ik was vergeten wat een luxe het is om er een te hebben en om gas en water te kunnen betalen. Ik vond het normaal. Voor de meeste mensen in Nederland is het dat ook, maar het is niet gek om er eens over na te denken dat het voor veel andere mensen (en niet alleen in het buitenland) niet normaal is zoveel water en gas en zeep te hebben onder een eigen dak! Daar dacht ik wel aan in die mooie douche en dat ik dat niet meer vergeten moet ook. Hoe luxe ik het heb. Zodat ik er vaker blij mee ben, met wat ik allemaal heb! Dat ik er niet zó aan moet wennen dat ik het weer heel normaal vind. Blijkbaar vond de klussenmeneer dat ook, want prompt mocht ik niet meer douchen en werd ik weer naar de keuken verbannen. Dat kwam omdat de rest van de vloer afgemaakt was en een paar dagen moet drogen. Voordat de kastjes erin kunnen en ik er weer mag zijn. Maar volgend jaar kan ik dagelijks genieten van al die luxe in mijn eigen huis. Dat maakt me gelukkig én dankbaar. Zo’n heerlijk gevoel wens ik mijn lezers ook. Gelukkig nieuwjaar dus allemaal!
29 december 2009
|
