|
|
Geïrriteerd Toen ze in mijn dorp kabel gingen aanleggen, lieten ze mij links liggen. Of beter: in de verte. Dus kijk ik televisie via schotel en bel en mail ik via de telefoonlijn. Geen punt. Totdat de verbinding midden in een gesprek met mijn moeder verbroken werd en ik geen kiestoon meer had. Mijn moeder belde terug en terug en begreep niet dat ik niet opnam, terwijl in haar hoorn de telefoon gewoon overging. Had ik een hartaanval gekregen? Totdat ik een week later vlak voor het slapen gaan nog even in mijn mailbox wilde kijken en er geen verbinding tot stand kwam. Totdat... Drie keer in heel korte tijd was ik van de buitenwereld afgesloten. En dán ben je alleen... Wie moet je 's nachts nog vragen of het aan mijn telefoon ligt of aan de KPN? In het dorp staat geen cel meer en een mobiele telefoon heb ik niet, omdat ik dat nog steeds niet nodig vond. Moest ik die nu aanschaffen alleen maar omdat de KPN in gebreke bleef? 's Nachts stormde het en in gedachten zag ik al een boom op mijn huisje vallen – en naast mij die dode telefoon. Geïrriteerd belde ik de storingsdienst op. (Ja, pas nadat het euvel verholpen was natuurlijk.) De dame zei dat het misschien aan mijn telefoonkabel lag. Die zou ze doormeten. "Bent u vandaag thuis? Dan bel ik u straks." Ik was thuis, maar zij belde niet. Vier dagen later deed ik een nieuwe poging en vertelde dat ik nog steeds wachtte. Misschien klonk ik iets te geïrriteerd? In elk geval verbrak hij de verbinding zonder antwoord te geven. Toen was ik echt geïrriteerd. Als het een ongelukje was geweest, had hij me terug kunnen bellen, want hij wist mijn nummer, maar terugbellen deed hij niet. Dus stuurde ik een boze klacht via internet naar de KPN. Precies vier weken later kreeg ik bericht dat ze het zo druk hadden dat ze mijn mail kwijtgeraakt waren. Of ik 'm nog eens in wilde sturen. Het 'aardige' was dat ik ondertussen opnieuw storing had gehad en naar niemand bellen of mailen kon. Vier keer binnen twee maanden. Maar nu doet de telefoon het weer. Want tien dagen nadat ik mijn klacht voor de tweede keer had ingestuurd, werd ik gebeld. Door de klantenservice van de KPN. Met ontzettend veel excuses en de mededeling dat de telefoonkabel aan deze kant van mijn dorp hersteld was en dat ik vermoedelijk van de storingen af was. En nu zijn het mijn neusvleugels die geïrriteerd zijn. Niet dat ik dat erg vind, hoor. In tegendeel. Ik houd wel van een groot boeket geurige bloemen. 'Met excuses voor het ongemak', staat er op het kaartje dat eraan hangt, 'namens de KPN.' Dus kijk ik nog steeds televisie via schotel en bel en mail ik via de telefoon. Geen enkel punt! Totdat...????
11 maart 2007
|
