|
|
Happy Toen ik twee jaar geleden eindelijk besloot mijn eigen website te gaan maken, heb ik me aangesloten bij een webhost. Een soort van gastheer, die ervoor zorgt dat er ergens een webruimte voor je is, die je zelf in kunt richten. Of dat echt nodig was, weet ik niet, maar de host had een helpdesk en daar viel ik voor. Want HELP! dacht ik de hele tijd. Ik had niet voor niets zo lang geaarzeld een eigen website te beginnen. Ik ben atechnisch en van computers begrijp ik al helemaal niets. Toch wilde ik beslist zelf mijn website maken. Niet afhankelijk zijn van iemand die geen tijd had om bijvoorbeeld mijn nieuwste boek erop te zetten. En daarbij was die helpdesk een geweldige uitkomst. Vorige maand kreeg ik bericht dat mijn host ermee stopte. Hij stelde een andere host voor en daar ben ik meteen op ingegaan. Die had namelijk ook een helpdesk, een die nota bene gratis was! Als rechtgeaarde Nederlander viel ik daar natuurlijk direct voor. En nodig had ik ze! De eerste keer dat ik belde was op een zaterdag. Hij sprak Engels. Ik vroeg verward: 'Spreek je geen Nederlands?' 'No,' zei hij, 'not in the weekend.' Ik schoot in de lach. Op maandag dus wel. Erg grappig! Maar het bleek dat de helpdesk alleen door de week door Nederlands sprekende mensen bemand werd. Hij vroeg me mijn naam te spellen, want hij verstond hem niet. Tja, de h van ... 'Holland?' vroeg hij. Goed idee. Dus de e van England. De t van ... Bij de u had ik echt een probleem. Utrecht? Kende hij die plaats? Hij bleek in Berlijn te zitten, toch begreep hij me. 'Uniform?' vroeg hij. Lachend kwamen we er samen wel uit. De tweede keer belde ik op dinsdagavond en weer sprak de man Engels. Hè? Ach ja, het was zo druk bij de Nederlandse helpdesk, dat hij maar even insprong. Hij vroeg mijn klantnummer dat ik inmiddels had. 'Aha, miss eh mrs eh Hedy eh Loeten. Wat kan ik voor u doen?' Ik legde mijn probleem uit, maar hij had ook een probleem. Blijkbaar moest hij beleefdheidshalve na elke zin mijn naam zeggen en hij kwam er niet uit. 'Miss eh Loeten,' zei hij alsmaar. 'Hetty!' riep ik. Hij zuchtte opgelucht. 'Waarom hebt u dan ook zo'n moeilijke naam,' vond hij. 'Niet moeilijker dan die van u,' gokte ik vanwege zijn zware accent en inderdaad na drie keer herhalen kon ik zijn naam nog niet uitspreken of opschrijven. Haha. Maar wat opvallend was voor een gratis helpdesk – waarbij ik gedacht had snel afgescheept te worden vanwege de kosten – dat was dat ík degene was die beide gesprekken moest beëindigen. Ze bleven grapjes maken, lachen en vragen stellen. Een uur na de gesprekken zat ik nog te grijnzen, omdat ik Engels had gesproken én omdat het zo leuk was geweest. Ik verheug me zelfs op een volgend probleem – liefst in het weekend natuurlijk! Alleen de gedachte al maakt me very happy.
2 februari 2009
|
