|
|
Meelevend Buiten regent het. Ik kijk verschrikt op, maar het is een keurige regen waarvan de grassprietjes juichen en de bloemen niet knakken. Dus ik werk door. Tot het begint te plenzen! Geschrokken kijk ik op de klok. 17.42 uur. Dat is niet zo best, denk ik. De viswedstrijd! Voor de zekerheid sta ik op om even in het boekje te kijken. Om 18.00 uur verzamelen. Kan nog net. Niet dat ik meega, maar toch. Voor de anderen zou het niet leuk zijn als niet alleen de dobber maar zelfs de hele wedstrijd in het water valt. Om 18.16 houdt het zomaar op met regenen en schijnt er een stralende zon. Alleen in de verte nog een donkere wolk. Ze zullen net op de visplek zijn aangekomen, denk ik opgelucht. Vissen ... Vroeger deed ik het vaak en graag. Al toen ik als klein meisje bij mijn grootouders in Vinkeveen op bezoek was. Een met de hand gesneden dikke boterham van oma mee om een bolletje deeg van te maken, straat oversteken en hengelen maar. Altijd beet, altijd vis. En vooral: heerlijk in mijn eentje. Daar genoot ik toen al van. Misschien omdat dat thuis zelden lukte, waar het altijd druk was in ons grote gezin. Misschien ook omdat ik in een grote stad woonde en het bij opa en oma nog ouderwets rustig was. Of op vakantie in Zweden. Heerlijk, die rust van het stromende rivierwater, de wind door de bomen en nergens een auto of trekker te horen. Of samen met iemand in een bootje, maar dan wel met iemand die ook zijn mond houdt. Ja, vissen doe ik het liefst in mijn eentje in de stilte van de natuur. Dus vanavond ga ik niet mee. Om 20.27 uur hoor ik wat gerommel in de lucht, al schijnt de zon nog zichtbaar. De wedstrijd zal echter al wel afgelopen zijn en als ik om 21.53 uur in de verte de lucht oranjerood zie kleuren, weet ik zeker dat ze het droog gehouden hebben. Grappig denk ik, zoals ik met die mensen meeleef, terwijl ik niet eens weet wie er meegegaan zijn. Toch ken ik vermoedelijk de meesten. Het is feestweek in ons dorp. Een feest voor oud en jong, groot en klein, met veel verschillende activiteiten, echt voor elk wat wils. Ik was al naar de American Day en daar was minstens het halve dorp. Overal bekenden, overal gezelligheid. Zo'n feestweek is iets wat de mensen bij elkaar brengt en met elkaar bindt. Zo sterk dus, dat ik er zelfs thuis aan denk tijdens een evenement waar ik niet eens aan meedoe. En dat verrast me. Het is echter hét bewijs dat ik hier ingeburgerd ben en erbij hoor, me een van hen voel. Nu is het 23.02 en zal iedereen wel aan het feesten zijn, drankje, sapje, karbonade. Ik blijf vandaag thuis. Ik ga morgenavond weer. Samen met mijn zoon naar het touwtrekken kijken en een feestweekkip eten, want die hoort erbij, die kip. Net als ik dus.
7 juli 2009
|
