|
|
Ongeduldig Toen mijn eerste boek uitkwam, vond ik het wel leuk er ook een exemplaar van aan de bibliotheek in mijn dorp te geven. Ik wist dat veel mensen nieuwsgierig waren naar wat ik geschreven had. Boeken zijn duur, maar als je het bij de bibliotheek kunt lenen, kan iedereen die wil, kennis nemen van de inhoud. Bovendien woon ik erg graag in dit Groningse dorp, of eigenlijk erbuiten. De mensen zijn altijd vriendelijk. Ik mag ze graag. Op deze manier kon ik een kleinigheid terugdoen voor hun vriendelijkheid. Van mijn tweede boek bracht ik ze dus ook maar een exemplaar. En van mijn derde, vierde ... Inmiddels is hun boekenplank van de letter L te klein! Vorige maand kwam er weer een boek uit, met de titel Raak! Helaas was ik ziek en niet in staat een boek te brengen. Ook de week erop nog niet. De week daarna vergat ik het en toen ik er weer aan dacht, dacht ik: ach, ik laat het gewoon liggen tot het volgende boek komt. Ze zitten er toch niet om te springen. Maar daar vergiste ik me in. Gisteren bracht ik ze dus mijn twee nieuwste titels. Raak! en Verbroken vriendschap, een splinternieuw boek dat ik zojuist ontvangen had. De bibliothecaresse zei dat er al veel naar Raak! gevraagd was, omdat mensen het al in de winkel hadden zien liggen en dus wisten dat het bestond. ‘En het is ook nog eens een leuk boek,’ zei opeens een dame naast me. Tot mijn grote verbazing legde ze “mijn” boek Raak! op de toonbank. ‘Ik heb het uit.’ ‘Dus jullie hebben het al?’ vroeg ik verrast. ‘Nee, wij nog niet. Dit boek komt uit Stadskanaal.’ Wat blijkt? De mevrouw had ontdekt dat het daar wel al in de bibliotheek stond en dus had ze het aangevraagd. Zo kwam het boek in mijn dorp terecht. Nu leverde ze het weer in. De bibliothecaresse scande het en zag dat het hierna naar Veendam moest, want ook daar zat iemand die het graag lezen wilde. Zo reist mijn boek de hele provincie door. Maar het exemplaar dat ik net bracht, dat blijft in “mijn eigen” bibliotheek. Hoewel het eerst even op stap moet, want het krijgt nog een hard kaft met een sticker achterop om snel te kunnen zien in welk genre het valt. Ik ben er eigenlijk ondersteboven van dat er mensen zijn die ongeduldig zijn en niet kunnen wachten tot mijn boek er is en het dan maar elders vandaan halen. Zelf voel ik me soms juist wat ongemakkelijk omdat ik alweer een boek kom brengen. Dan denk ik dat zij denken: daar heb je haar ook weer met een nieuw boek. De mensen moeten het toch een keer zat worden, al die boeken van mij? Maar als ik dit dan hoor en zie, weet ik dat het voorlopig nog niet zover is en dat ik dus weer vol enthousiasme verder kan schrijven aan het volgende boek. En duidelijk niet alleen voor mijn eigen plezier.
18 november 2011
|
