|
|
Kinds Er zijn mensen die mijn internetpagina’s kinderachtig vinden. Waarschijnlijk hebben ze nog gelijk ook. Een luchtballon die opstijgt, een vlinder die fladdert of een giraf die knipoogt. Zoiets hoort niet, is niet professioneel. De dikke Van Dale zegt dat professioneel hetzelfde is als ‘gemaakt door een vakman’. Een vakman eh... vrouw ben ik inmiddels echter wel. Alleen – inderdaad – niet op het gebied van websites. Mijn vak is het schrijven van boeken. Een totaal ander vak. Een zeer gevoelsmatig vak, waarbij alle gevoelens die een mens kan hebben aan bod komen. Ik geniet ervan al die gevoelens te voelen en ze uit te werken in mijn boeken. Ik ben blij met mijn hoofdpersonen als zij blij zijn en ik huil met hen als hun iets overkomt. Veel mensen verstoppen hun gevoelens. ‘In deze wereld moet je hard zijn’ zeggen ze dan. ‘Kop op, niet huilen, doorgaan!’ Zo ben ik dus niet – en dat is maar goed ook, want anders zou ik niet goed kunnen schrijven en gezien de reacties die ik op mijn boeken krijg, kan ik dat dus wél. Ik ben een echte vakvrouw, maar niet waar het om websites gaat, want de mijne is kinderachtig, zeggen sommigen. Er schiet me een beeld te binnen van vele jaren geleden. Mijn buurmeisje was jarig. Ze werd vier. Met een stralend gezichtje en glunderende ogen liet ze me zien wat ze gekregen had: een papieren vlaggetje. “Mooi, zeg,” zei ik enthousiast en haar oogjes begonnen nog meer te fonkelen, terwijl ze met het vlaggetje wapperde en zwaaide. Haar moeder verontschuldigde zich meteen en moedigde het kind aan te vertellen wat ze nog meer gekregen had, maar ze bleef zwaaien met haar vlaggetje. Dus somde de moeder het ene na het andere dure cadeau op. Ik zag de blik in de ogen van het meisje veranderen. Ze wilde die andere dingen niet. Ze wilde alleen dit vlaggetje! En ik weet dat ik dacht dat het zo jammer was, dat deze moeder niet zag hoe ontzettend gelukkig haar dochtertje was en dat het tevens jammer was dat grote mensen dat kinderlijkblije kwijtraken en niet meer zó gelukkig kunnen zijn met iets heel kleins, maar – zo lijkt het soms – nooit en te nimmer genoeg hebben en dus altijd méér willen. Of het kind in mij toen uit protest is blijven voortbestaan, weet ik niet. Ik was tot nu de herinnering aan dat meisje vergeten. Wel weet ik dat mijn ogen soms net zo kunnen glanzen als die van haar. Als ik bijvoorbeeld naar de wapperende vlaggetjes op mijn website kijk, kan ik me zo intens blij voelen, zo echt gelukkig en tevreden. Kinderachtig, kinderlijk – zal wel. Maar misschien zouden veel ‘grote mensen’ stiekem ook wel graag nog kinderlijkblij willen zijn, want dat is beslist prettiger dan je altijd ontevreden voelen en meer willen hebben dan je hebt. Een kinderhand is immers gauw gevuld. Dus laat mij (en mijn website) maar kinderlijk en kinderachtig zijn, zolang ik nog niet kinds ben... -:)
14 juni 2007
|
