|
|
Streng Onlangs kreeg ik een enquête toegestuurd met de vraag: bent u in loondienst of werkt u zelfstandig? Ik kruiste het laatste aan. De volgende vraag was: waarom? Ik kon kiezen uit verschillende antwoorden, maar mocht er maar eentje aankruisen. Dat werd: omdat ik dan mijn eigen tijd kan indelen. En dat klopt. Dat vind ik het geweldige ervan eigen baas te zijn. Zelf te weten hoe laat ik begin met werken, hoe laat ik stop met werken, of ik even in de zon ga liggen of juist niet. Niemand die me ergens toe verplicht. Natuurlijk heb ik deadlines die ik moet halen, maar dan nog kan ik zelf kiezen: doe ik het nu of straks. Mijn eigen leefritme, mijn eigen tijd, mijn eigen baas. Een nadeel is natuurlijk het financiële aspect. Werk ik niet, verdien ik ook niets en zelfs als ik hard werk, verdien ik soms niets. Altijd onzeker hoeveel ik deze maand weer te besteden heb. Maar ik blijf ervan genieten dat ik geen baas boven me heb. Alleen nu heb ik daar wat last van. Want ik had mezelf opdracht gegeven gemiddeld eens in de twee weken een column voor mijn website te schrijven en ik zag tot mijn schrik dat die twee weken allang voorbij zijn. Ik wist alleen niets om over te schrijven, dus ik haalde mijn schouders op en ging wat anders doen. Mijn eigen baas is echter streng. Wat ik beloofd hebt moet ik doen, zelfs als ik het mezelf beloofd hebt. Maar waarover schrijf ik dan? Dat ik vorige week op vakantie geweest ben? Eventjes acht dagen met mijn zus naar Gambia? Even ertussenuit en samen ontspannen genieten van zon, oceaan, strand? Nee, want zo was het niet! Het waren acht dagen vol diepe indrukken waar ik nog maanden over na zal blijven denken en die te veel zijn om in een column te stoppen. Zo veel tegenstrijdigheden. De prachtige kokospalmen voor de deur met schitterend gekleurde vogels erin, het brede schone strand, de pikzwarte mensen, maar ook de armoede, de gesprekken, de droge stoffige weggetjes waarop de kinderen speelden. Het niet kunnen vinden van werk, dus geen rijst kunnen kopen, de wasserij van het hotel die helemaal met de hand gedaan werd in hele grote tobbes, die ze later op het hoofd vervoerden naar de lange waslijnen waar alles droogde in de zon, het woord machine vermoedelijk nog nooit gehoord. De vriendelijkheid van de Gambianen, maar ook hun soms op slinkse wijze smeken om geld. Nee, dat past allemaal niet in een column. Helemaal niet vanachter een bureau in een verlichte kamer omdat ik wel elektriciteit heb en een computer thuis en ... Nee, daar zou ik een boek over kunnen schrijven, dat is gepaster dan hier een paar losse woorden. Dus: geen onderwerp voor een column en de deadline die ik mezelf had opgelegd is al verstreken. Vervelend is dat soms, zo’n strenge baas. Maar ik ben bang dat het deze keer niets wordt: geen column dus voor mijn website.
23 november 2008
|
