|
|
Schuldig Nog één keer het gras maaien, dacht ik. Niet dat het nodig is, maar hoe korter het gras de winter ingaat, hoe meer ik in het voorjaar van de duizenden sneeuwklokjes in dat gras kan genieten. Ik heb veel gras, maar gelukkig ook een zitmaaier. Hij moet het alleen wel doen! En dat doet hij niet. Poefff. Dat is alles. Ik duw de choke terug en wacht. Deze doos blijft eigendom van het Centraal Boekhuis. Ik druk de choke weer omhoog en probeer het nog een keer. Poefff, krak, ugh. Wat nu? Ik kan de accu aan de oplader zetten en het later nog eens proberen, maar dan regent het vast. Ik kan de accu ook met kabels op de auto starten, maar dat vind ik eng. Als je de verkeerde zwarte aan de goede rode doet, gaat ie vonken. Deze doos blijft eigendom van het Centraal Boekhuis. Graag opvouwen en ...Ik kan ook gewoon de grasmaaier de grasmaaier laten en in het voorjaar verder zien. Peinzend blijf ik nog even zitten. Deze doos blijft eigendom van het Centraal boekhuis. Graag opvouwen en meegeven aan de chauffeur. Plotseling gaan mijn ogen wijd open en kijk ik naar de stapel dozen in mijn garage. Dozen vol met oud papier. En op elke doos staat dat ie eigendom is van het Centraal Boekhuis! Lieve help. Dat had ik nog nooit zien staan! Als ik zo’n doos krijg, ruk ik hem altijd meteen open, omdat mijn nieuwste boek erin zit. En het enige waar ik dan naar kijk, dat is hoe mijn boek eruitziet. Voorkant, achterkant, binnenkant. Maar ik kijk toch niet óp de doos? Ik realiseer me nu dat ik zelfs nog nooit gekeken heb of mijn naam en adres er wel op staan. Laat staan dat ik kijk of er nog een tekst op de zijkant staat. En als de doos leeg is, gaat ie naar de garage voor het oud papier dat de muziekvereniging hier eens per maand komt halen. Als je het op straat zet, wat ik dus meestal vergeet. Maar dat is een ander onderwerp. Opeens bekruipt me een raar gevoel. Ik ben schuldig. Ik bezit iets wat niet van mij is. Maar schuldig waaraan? Schuldig aan diefstal? Nee, ik heb ze immers thuisbezorgd gekregen. Schuldig aan heling? Nee, ze waren immers niet gestolen. Schuldig aan achteroverdrukken? Nee, want dat doe je met opzet en dat deed ik niet. Schuldig waaraan dan? Ik start de zitmaaier nog één keer, maar nu kreunt op puft hij niet eens meer. Dan maar niet meer maaien, denk ik en tegelijk weet ik waaraan ik schuldig ben. Aan luiheid. Omdat ik geen moeite doe de accu op een andere manier te starten. De straf zal in het voorjaar komen als de sneeuwklokjes niet boven het gras uit kunnen groeien en ik niet zo kan genieten als andere jaren. Maar genieten doe ik toch – van het vooruitzicht dat ik binnenkort weer een paar dozen van het Centraal Boekhuis krijg – met mijn nieuwste boeken!
24 oktober 2009
|
