Jaloers
Het is natuurlijk
niet netjes, maar ik ben het wel: jaloers.
Op een vriend die
hemelsbreed maar vijfhonderd meter bij me vandaan woont, maar toch zoveel
anders vanuit zijn huis te zien heeft. Bij hem wonen kieviten en dat is bij
mij een grote zeldzaamheid. Bij mij wonen scholeksters, iets wat bij hem
weinig voorkomt. Maar dat is het ergste niet. Ze zijn er bij hem altijd
eerder dan bij mij. Dan belt hij blij op en roept: "De eerste kievit is
er!" En ik moet altijd stil blijven, want... de eerste scholekster is er
dan nog nooit.
Tegenwoordig heeft
hij mail. En tien dagen geleden kreeg ik een mailtje in hoofdletters: IK
ZAG DE EERSTE KIEVIT!
Wat daar erg aan is?
De eerste kievit en de eerste scholekster betekenen dat het voorjaar écht
in aantocht is. En bij hem is het voorjaar er dus altijd eerder dan bij
mij. Daarom ben ik eigenlijk jaloers.
Ook zag hij van de
winter twee keer een ijsvogel. Zo'n prachtig beest met felle kleuren en die
bijzondere snavel. Die heb ik ook nog nooit hier gezien en weer was ik...
Belachelijk natuurlijk, want ik heb al vijftig verschillende soorten vogels
in mijn tuin gezien. Als je de ontsnapte kalkoen van de buren niet
meerekent. Vijftig! Dat is toch niet mis! Dus belachelijk om jaloers te
zijn. IJsvogels komen op stromend water af en daar heeft hij zelf voor
gezorgd. Grote vijver aangelegd, pomp erin, sloot gegraven van de vaart
naar de vijver. Wat een werk. Ik zit liever op mijn luie gat achter de
computer naar buiten te turen. Tja, dan komen de ijsvogels ook niet.
Jaloers op zijn vogels, maar niet op het werk. Voor een dubbeltje op de
eerste rang zitten, zo heette dat vroeger. Nu nog trouwens? Of zou het nu
vijf cent zijn? Nou ja, in elk geval wil ik er niets voor doen en toch
alles kunnen zien. Ha! Zo werkt dat niet. Dus moet ik wel genoegen nemen
met de meesjes, de roodborstjes en de roodstaarten, de zwaluwen en meeuwen,
kepen en merels. En normaal gesproken doe ik dat ook. Meer dan genoeg! Ik
geniet van alle vogels in mijn tuin. Vooral als ze nestjes gaan bouwen en
als de jongen uitkomen en gevoerd moeten worden. Minder als de grote
eksters hun jongen ook willen voeren en het liefst met jonge mereltjes...
Maar verder geniet
ik volop. Vooral in het voorjaar dus als de vogels druk zijn. En vannacht
is voor mij het voorjaar begonnen. De eerste scholekster was er! Ik heb hem
nog niet gezien, alleen gehoord. Midden in de nacht schreeuwde hij het uit
om te laten weten dat hij er weer is. En ik was zo gelukkig. Ook voor mij
begint het voorjaar, het jaargetijde dat ik het mooiste vind. Oké, het is
tien dagen later dan bij die vriend, maar het is er. Ik hoef dus voorlopig
niet meer jaloers te zijn! (Als hij me nu maar niet gaat mailen dat hij
bijvoorbeeld een lepelaar bij zijn vijver ziet, want dan begint alles weer
van voren af aan.)
28 februari 2007
Terug
|