Nieuwsgierig
'Heb je een schotel of kabel?'
Hoewel de vraag heel normaal is, heb ik
toch even moeite met het antwoord. Voor de deur staat namelijk een
pakjesbezorger met in zijn hand een pakje. Ik weet dat er boeken in zitten,
presentexemplaren van mijn nieuwste groteletterboek en daarom dringt de
vraag even niet tot me door. Wat heeft het een met het ander te maken?
'Schotel,' zeg ik na enige aarzeling.
'Geweldig, dan moet je eens naar Bahn
kijken. Je weet niet wat je ziet!'
Ik begrijp er niets van en dat ziet hij
aan mijn gezicht. 'Je hebt toch een treintje? Ik zag het door het raam Op
Bahn kun je de hele dag naar treinen kijken. Dat doen mijn zoon en
ik ook.' En weg is hij.
Snel scheur ik het pakje open, want
hoewel ik gek ben op mijn treintje en vooral op het aanleggen van het
landschap waar het doorheen rijdt, is een van de spannendste momenten in
mijn leven toch het bekijken en betasten van mijn eigen boek en met een
trots gevoel leg ik de vier dikke presentexemplaren naast elkaar op het
tafeltje in de huiskamer. Ze zijn natuurlijk alle vier hetzelfde, maar vier
van die prachtige boeken naast elkaar is mooier dan een. Dan valt mijn blik
op de televisie. Ik zet hem aan en zoek naar Bahn, heb het snel
gevonden en zie wat de pakjesbezorger bedoelt. De ene na de andere trein
rijdt door een schitterend landschap. Gaat dat werkelijk de hele dag zo
door? Elke dag? Een zender speciaal voor treinliefhebbers? Ik ben verbaasd,
maar ga toch terug naar mijn werkkamer. Er moet immers weer een nieuw boek
uitkomen!
Exact drie maanden later staat dezelfde
man voor de deur. 'Heb je nog naar Bahn gekeken?' Ook nu moet ik
even denken voor ik antwoord geef. In zijn hand het pakje met de nieuwste
groteletterboeken, dat mij op dat moment veel meer interesseert. Dat zeg ik
dan ook. Hij is perplex. 'Heb je die boeken zelf geschreven?' Hij kijkt
alsof hij niet wist dat schrijvers echte mensen zijn en dan ook nog een die
gek is op treinen. Hij kan er niet helemaal bij.
Drie maanden later komt hij weer
helemaal voor mij alleen naar mijn afgelegen huisje rijden. 'Nieuwe
boeken?' vraagt hij belangstellend. In een opwelling stel ik hem nu eens
een onverwachte vraag: 'Heb je een vrouw?' Hij reageert verbaasd, maar
bevestigend en ik geef hem een boek in gewone letters mee.
Waarop drie maanden later (Ja, ja, zo
vaak geeft de groteletteruitgever een boek van mij uit!) een enthousiaste
reactie komt. 'Mijn vrouw heeft genoten!'
Nu zit ik naar buiten te kijken, want de
drie maanden zijn weer voorbij. Ik weet dat hij een dezer dagen langs moet
komen met mijn allernieuwste boek "Je blijft altijd welkom". Ik heb mijn
treintje gestoft voor het geval hij weer een blik door het raam werpt en
het tafeltje in de huiskamer ook. Ik ben er klaar voor. Mijn boeken kunnen
komen.
13 maart 2008
Terug
|