|
|
Ontgoocheld Verbaasd bekeek ik de foto's die ik bij mijn e-mail vond. Foto's van een vader met zijn kinderen in de dierentuin. Foto's van dieren in die dierentuin. Verbaasd, omdat het opeens tot me doordrong dat ik al eeuwen niet meer in een dierentuin geweest was. Verbaasd vooral omdat ik dat niet meer deed, omdat mijn kinderen groot waren. Terwijl ik zélf ook van die bezoekjes genoten had. Mocht dat niet? Moest ik me verschuilen achter het excuus van kinderen? Was het alleen maar toegestaan naar een dierentuin toe te gaan als je kinderen had? Belachelijk, maar diep vanbinnen voelde ik dat het (bij mij althans) zo was! Dus besloot ik spontaan zelf naar de dierentuin te gaan. Want wachten op kleinkinderen kon nog wel even duren en om me ook weer achter hen te verstoppen, dat kon niet meer nu ik inzag dat ik voor mezelf wilde gaan. Ik vroeg een vriendin mee en zij zei net zo spontaan ja. Ook voor haar was het 'eeuwen' geleden geweest dat ze er was, haar kinderen waren zelfs nog ouder dan die van mij. We spraken een dag af en we gingen. We hadden er zin in. Het weer werkte mee. We hadden een leuke dag, heel gezellig en echt een dagje uit. Mét koffie en patat. Toch voelde ik me ontgoocheld en teleurgesteld toen ik weer thuis was. Waarom? Wat was daar de oorzaak van? De panters waren nergens te vinden. Net zo min als een moeilijk soort kever. De lama's waren allemaal in de rui (hoop ik, want ze zagen er onverzorgd uit). De olifanten hadden een veel te kleine wandelplek. Het water in de grachten stonk en de haaien waren slecht te zien door de algen. Sommige vissen konden hun staart niet keren, zo vol of zo klein was hun 'bak'. De bruine beren keken zielig en ik dacht dat ze hun wilde bossen misten. Hetzelfde gold voor de grote eland, die ik zo vaak loslopend in Zweden had gezien met het hele bos en het hele land als zijn terrein. Voor spinnen moest je een apart kaartje kopen en in de vlindertuin, waar het echt ongelooflijk mooi was met al die grote exotische vlinders, was het niet te harden vanwege de klamme vochtigheid. Ontgoocheld. Maar waarom? Omdat ik eindelijk met grotemensenogen keek en zag dat de dieren daar niet hoorden? Omdat een tijger niets bijzonder meer is, omdat je die nu haast dagelijks op de televisie kunt vinden? Omdat ik niet meer leergierig was als een kind (we hadden alle educatieve stukken overgeslagen)? Omdat ik geen kinderhand meer had die gauw gevuld was en niet zo snel tevreden was met een klamme vlindertuin? Ontgoocheld door de dierentuin of doordat mijn eigen kinderlijke ik opeens niet meer bestond en groot gegroeid was? Terwijl ik me kinderlijk verheugd had op deze dag. Ontgoocheld, omdat ik niet meer door de ogen van mijn kinderen kijken kon en zo mijn eigen kinderogen verloren was? Ik vermoed van wel. En dat vind ik toch jammer.
12 oktober 2007
|
