Terug

-1-

'Hoi mam, leuk dat je belt!' riep Mandy enthousiast uit in de telefoon.

Liesbeth van Doorn schoot in de lach. 'Ik kan er maar niet aan wennen dat je al weet wie er aan de lijn is, voordat je opgenomen hebt.'

'Wat ben je toch ouderwets. Neem toch ook eens een mobiele telefoon of desnoods nummerweergave op je vaste telefoon. Dat is zo handig! Als het iemand is in wie ik geen zin heb, neem ik gewoon niet op, weet je.'

'Dus ik moet vereerd zijn dat je wél opgenomen hebt?' lachte Liesbeth.

'Zoiets, ja.' Ook Mandy lachte. Ze klonk erg vrolijk, vond Liesbeth, vrolijker dan normaal, leek het bijna. 'Alles goed?'

'Zeker weten! Er is hier gisteren een nieuwe komen werken. Een hele leuke man! Hij doet het receptiewerk en de administratie. Hij ziet er geweldig uit. Heel lang en slank.' Mandy lachte hartelijk. maar Liesbeth glimlachte voor zich uit. Het deed haar goed haar dochter zo opgewekt te horen, maar het was verrassend dat de reden een man was. Ze was niet snel verliefd.

'Hij heeft donker haar en hele donkere ogen. Hij kan ook heel goed met kinderen opschieten.'

'Kortom,' stelde Liesbeth vast, 'de ideale man.'

'Wie weet  ...' reageerde Mandy geheimzinnig, maar Liesbeth wist dat haar dochter verliefd was. Ze kon het aan de klank van haar stem horen. 'Zeg, waar ik voor bel, zou je zaterdag 8 en zondag 9 december vrij kunnen houden?'

'Hij liet in elk geval meteen al doorschemeren dat hij mij ook leuk vindt,' ging Mandy onverstoorbaar door. 'Toen ik voor clown speelde, was hij steeds in de buurt.'

'Hallo! Ik heb je wat gevraagd!'

'En hij gaf me later een enorm compliment voor mijn optreden.'

Liesbeth zweeg. Mandy had het opeens wel heel erg te pakken. 'Sinds wanneer werkt hij bij jullie op de camping?' vroeg ze.

'Sinds gisteren. Dat zei ik toch!'

'Ik zei ook iets, maar dat heb jij niet gehoord.'

'Vincent heet hij. Vind je dat geen prachtige naam?'

'Mandy!' riep Liesbeth uit. 'Kan je nu even naar mij luisteren? Ik ben degene die belt.'

'Oh, eh  ... ja, sorry, mam. Wat is er?'

'Of je zaterdag 8 en zondag 9 december vrij kunt houden?'

'December?' Mandy zuchtte luid. 'Dat weet ik nu nog niet, hoor. Dat duurt nog maanden!'

'Maar je hebt nog niets?'

'Tuurlijk niet.'

'Nou dan. Dan kan je die dagen toch wel vrij houden.'

'Waarom?'

'Hé, lieverd, doe niet zo moeilijk. Ik stel je gewoon een simpele vraag.'

'Kan zijn, maar ik weet nu nog niet of ik dan  ...'

'Zet die datums nu maar in je agenda. We gaan iets leuks doen met ons allen. Dus ik reken erop dat je ook kunt.'

'Wie met ons allen?'

'Meisje, waar ben je toch met je hoofd? Pappa, Elsina, Marcel, jij en ik natuurlijk!'

Het was even stil aan de andere kant van de lijn en Liesbeth wist wat Mandy dacht  ... Als het wat zou worden tussen haar en Vincent, of hij dan ook mee mocht. Maar ze zei niets. Ze vond het moeilijk een wildvreemde man uit te nodigen en zoals Mandy zelf al zei – het duurde nog maanden voor het december was. Er kon nog van alles gebeuren. 'We zijn die week vijfentwintig jaar getrouwd,' legde ze uit. 'Dat willen pappa en ik met ons gezin vieren. Dus: zet je de datums in je agenda?'

'Goed, mam, natuurlijk. Wanneer was het ook alweer?'

Liesbeth bleef even stil aan tafel zitten na het gesprek met haar dochter. Die was gewoon hoteldebotel. Ze had hem gisteren pas voor het eerst gezien, maar ze was nu al helemaal weg van hem! Hij had duidelijk een grote indruk op haar gemaakt. Het klonk als liefde op het eerste gezicht. Ze glimlachte. Dat was het tussen Walter en haar ook geweest en wat was het resultaat? Binnenkort vijfentwintig jaar getrouwd. Gelukkig getrouwd, dat durfde ze ronduit te zeggen want het was ook zo. Ze hield nog net zoveel van Walter als in het begin. Of nee, toch niet. Meer dan eerst. Ze was steeds meer van hem gaan houden, hoe beter en hoe langer ze hem kende. En hij van haar. Ook dat stond als een paal boven water. Behalve dat hij het nog steeds regelmatig zei, kon ze het ook altijd voelen en merken. Ja, zij hadden het geweldig gehad en nóg. Zoiets gunde ze haar dochter ook van harte.

Ze was benieuwd wat voor iemand die Vincent was. Mandy had nog niet vaak een vriendje mee naar huis genomen en lang had het die paar keer ook niet geduurd. Ze had echter ook nog nooit zo enthousiast geklonken. Dus misschien was dit inderdaad de ware wel. Dat zou echt leuk zijn voor haar. Even betrok Liesbeths gezicht toen ze aan Elsina dacht, die een jaar ouder was dan haar zus en die het vreemde gevoel had dat ze altijd te kort kwam. Volgens haar trokken ze Mandy voor en was Mandy het lievelingetje van Walter en Liesbeth. Niets was minder waar! Al hoorde het niet, diep vanbinnen hield ze juist meer van Elsina dan van Mandy. Vermoedelijk kwam dat omdat Elsina de eerste was die ze ter wereld gebracht had. Dat was zo speciaal geweest, zo bijzonder. Natuurlijk was het dat de tweede en de derde keer ook geweest, maar toch had Elsina een net iets specialer plekje in haar hart dan de andere kinderen. Liesbeth begreep er dan ook niets van dat Elsina dacht dat ze meer om Mandy gaven.

Hoe dan ook, Elsina had op dit moment geen vriendje en ze zou het vast niet leuk vinden als Mandy er wel een kreeg. Vreemd genoeg kon ze Elsina's reactie in gedachten al horen: "Zij weer, hoor. Zij krijgt altijd alles wat ze wil!" Waarom dacht Elsina toch zo?

Liesbeth schudde haar hoofd en stond op. Voorlopig was er nog niets aan de hand tussen Mandy en Vincent en het werd wel tijd dat ze eten ging maken. Het was dinsdag en dan had Marcel altijd voetbaltraining om zeven uur, net als op donderdag trouwens, en hij wilde niet met een te volle maag op het trainingsveld verschijnen. De afspraak was dan ook dat ze klokslag half zes zouden eten en het was nu al kwart voor vijf.

Ze haastte zich naar de keuken waar ze de boodschappen nog op het aanrecht vond. Oeps. Ze had zo graag hun beide dochters alvast willen uitnodigen voor het feest, dat ze even vergeten was dat ze nog meer te doen had. Dus toen ze thuiskwam van haar werk en de supermarkt had ze als eerste Elsina gebeld en die had leuk en spontaan gereageerd. Net als Marcel, die ze 's morgens bij het ontbijt al gevraagd had. Hij had even geprotesteerd. Zaterdag was zijn voetbaldag! Maar toen hij hoorde dat ze in een hotel zouden overnachten, had hij meteen gezegd dat hij natuurlijk meeging. Bovendien was het toch vaak slecht weer in december en zou de wedstrijd vast afgelast worden, had hij lachend toegevoegd.

Ook Liesbeth lachte, terwijl ze de boodschappen opruimde en alvast een pan met water voor de rijst opzette. Marcel was een schat van een zoon. Een echt cadeautje, noemde ze hem vaak in gedachten. Het was niet eens de bedoeling geweest dat hij nog komen zou. Ze hadden immers Elsina en Mandy al en dat vonden ze eigenlijk wel genoeg. Maar toen de meiden acht en zeven waren, bleek ze weer zwanger te zijn. Ze wist ook best hoe het kwam. Ze was de pil een keer vergeten. Maar omdat ze die al jaren slikte, dacht ze dat het geen kwaad kon. Nou ja, kwaad  ... Ze hadden een prachtige jongen gekregen en Walter was ook best wel blij dat hij nu toch nog een zoon had. Dat was vijftien jaar geleden en hij was nog steeds een geweldige knul. Af en toe vroeg ze zich wel af wanneer hij zou gaan puberen, maar voorlopig was daar nog niets van te merken.

'Hoi, mam, wat eten we?'

'Marcel!' Ze keek geschrokken op. 'Ik heb je niet horen thuis komen.'

'Toffe schoenen, hè?' Hij lachte. 'Hoe noemde pa dat laatst ook alweer?'

'Jongen toch,' maar ze lachte.

'Bordeelsluipers, dat zei hij. Ze lopen zo geluidloos als bordeelsluipers, maar wat eten we nou? Ik zie alleen maar water borrelen.' Hij liet het deksel weer snel vallen. 'Au! Die was heter dan ik verwacht had.' Hij grinnikte. 'Nou?'

'Jouw lievelingskostje, jongen. Rijst met gehaktballetjes.'

'En kerriesaus?'

'Precies.

'Hm. Lekker. Zijn mijn trainingskleren al gewassen?'

'Wat dacht je?' vroeg Liesbeth hoofdschuddend, terwijl ze het gehakt uit de koelkast haalde om er kleine balletjes van te draaien. 'Ik heb Mandy nog gesproken net.'

'Tof! Wanneer komt ze weer eens thuis? Ik vind er maar niks aan zonder haar,' zei Marcel met een verveeld gezicht.

'Je wordt bedankt. Ik zal nog eens rijst met gehaktballetjes voor je maken.'

'Mam, dat bedoel ik toch niet.' Hij kwam op haar af en sloeg een arm om haar rug.

'Ga weg! Ik heb haast. Anders kom jij straks te laat.' Maar ze lachte opgewekt. Ze hield van hem en hij van haar. Dat gaf haar een heerlijk gevoel. En natuurlijk begreep ze heel goed wat Marcel bedoelde. Tot zijn veertiende woonde hij hier met twee zussen in huis en toen vertrok Elsina naar een eigen etage in de stad en twee maanden geleden verdween Mandy ook. Eigenlijk van de ene op de andere dag. Ze had bij een camping gesolliciteerd om activiteiten te organiseren en de baan meteen gekregen. Omdat er een kleine stacaravan bij de baan hoorde, was ze zomaar vertrokken.

'Ze heeft toch wel eens een weekend vrij?' hield Marcel aan.

'Ze was twee weken geleden toch nog thuis!' Maar ze zal binnenkort wel niet weer komen, dacht ze, gezien haar enthousiaste verhaal over Vincent. Maar dat zei ze niet. Dat hoefde voorlopig nog niet bekend te worden. Bovendien was het aan Mandy om zoiets te vertellen. 'In oktober komt ze weer voorgoed thuis. Dan zit haar baan op de camping erop.'

'Oktober!' riep Marcel uit. 'Dat duurt nog eeuwen.'

'Ga jij je voetbaltas nou maar inpakken, dan zorg ik dat de rijst gaar wordt. Pappa zal zo ook wel komen.'

Op hetzelfde moment ging Mandy van Doorn bij een van de grote picknicktafels zitten die buiten bij de kantine van camping "Dubbel Pet" stonden. Het was prachtig weer en dat moest je uitbuiten vonden blijkbaar veel mensen. Mandy lachte naar de anderen op het terras en keek verlangend naar de kantinedeur die wagenwijd open stond. Ze had best trek. Ze was het niet gewend om zo veel buiten te zijn en ze had gemerkt dat ze daar flinke honger van kreeg. Maar de eigenlijke reden waarom ze zo verlangend naar die deur keek, was dat Vincent binnen was en eten voor hen ophaalde. Hij was zelf met het idee gekomen en haar hart had een sprongetje van blijdschap gemaakt toen hij voorstelde om samen te gaan eten.

"Dubbel Pet" was een malle naam, maar de camping was vernoemd naar de twee eigenaars: Peter en Petra. 'Bovendien,' zo had Petra lachend en zeker voor de duizendste keer verklaard, 'dubbel pet is juist hartstikke tof, want twee keer negatief is positief, o zo!' En dat moest wel kloppen, want iedereen had het altijd ontzettend naar de zin op de camping. Er waren zo'n twintig stacaravans met vaste eigenaren die elke zomer terugkwamen en vaak ook een weekend in de rest van het jaar. Daarnaast stonden er vijf lege stacaravans die voor een week of een weekend verhuurd werden. En dan was er het grote terrein nog voor tenten, waar allerlei verschillende mensen te gast waren. Sommigen voor een nacht, anderen voor drie weken. De een kwam fietsen, de ander met de auto. Maar plezier hadden ze allemaal.

Mandy genoot van de geluiden van de camping, van het geroezemoes op het terras, het gerinkel van glas tegen glas en bestek op borden, maar ze begon met haar hele gezicht te stralen toen Vincent in de deuropening verscheen en zoekend om zich heen keek. Hij zag haar al snel en kwam vrolijk op haar af. 'Alsjeblieft, dametje, een dagschotel van het huis.'

'Dank je. Lekker.'

'Daar weet je nog niets van,' zei hij serieus.

'Hm. Het smaakt hier altijd prima en dit ruikt heerlijk.'

'Aha, je spreekt uit ervaring. Hoe lang ben je hier al?'

'Twee maanden nu en het bevalt geweldig. Het is hier zo gezellig en de mensen die op de camping staan zijn reuze aardig. Ik ben echt hartstikke blij met dit baantje. Ik ben begin juni geslaagd en ik kon hier meteen beginnen voor vijf maanden.'

'Geslaagd waarvoor?'

'Sociaal Cultureel Werker.'

'Zo, een hele mondvol. Moet ik eigenlijk u tegen je zeggen?' Vincent lachte en dat maakte hem nog mooier dan hij al was. Mandy keek hem met een warme en verliefde blik in de ogen aan, al was ze zich dat zelf niet bewust. 'Jij mag alles tegen me zeggen!'

Hun blikken bleven even in elkaar rusten. Mandy voelde haar wangen gloeien en haar hart sneller slaan. Ze pakte haar mes en vork en keek naar haar bord. Hij hoefde immers niet te zien dat ze bloosde. Dat stond zo kinderachtig, vond ze zelf. 'Hm, lekker. Sperzieboontjes met een karbonaadje.'

'Niet bepaald exotisch.'

'Gewoon gezond,' legde Mandy uit. 'Als we elke dag patat zouden eten  ... Ik vind het juist geweldig dat Petra moeite doet om alle dagen een andere dagschotel te bedenken en altijd met verse groente. Heel veel vaste gasten maken daar gebruik van en voor het personeel is het ideaal. We zouden anders echt niet aan onze vitamines komen.'

Hij glimlachte. 'Lief, zoals jij het voor de bazin opneemt. Je bent helemaal wel lief, denk ik.'

Nu bloosde ze weer. Snel boog ze zich opnieuw over haar bord en begon ze haar vlees te snijden.

'Dus als de camping dichtgaat, sta jij weer op straat?' vroeg hij.

'Ja, logisch. Jij niet dan?'

Hij schudde zijn hoofd. 'Ze hebben mij voor vast aangenomen. In de winter zijn er niet véél gasten, maar ze zijn er wel. Bovendien blijft het pension boven de kantine 's winters open en blijkbaar hebben ze daar regelmatig gasten. Vooral met kerst.'

'Leuk voor je.'

Hij knikte en keek langs haar heen de verte in. Er verscheen een ernstige blik in zijn ogen.

Mandy voelde dat ze haar hand op de zijne wilde leggen. Alsof hij getroost moest worden. Zo keek hij. Maar ze durfde niets te vragen. Ze kenden elkaar amper, dan vroeg je niet meteen naar elkaars diepste gedachten, toch?

'Ja, inderdaad. Ik was mijn baan kwijt,' ging hij verder. 'Dus dit is erg welkom. Het is wel heel iets anders dan wat ik ooit gedaan heb, maar zoals je zei, het is hier gezellig en dat is ook erg belangrijk.'

'Wat deed je eerst dan?' vroeg ze.

'Ik ben econoom en werkte bij een grote zorgverzekeraar.'

'Econoom?' Mandy schoot in de lach. 'Dan ben ik het die u tegen jóú moet zeggen. Daar heb ik echt geen kaas van gegeten.'

'Mandy, Mandy, ben je morgen weer clown?' Twee kleine kinderen trokken aan haar arm.

Mandy keek ze vrolijk aan, maar schudde haar hoofd. 'Nee, morgen gaan we balspelletjes doen.'
'Maar je was zo leuk. Ik heb nog buikpijn van het lachen,' zei de een.

'Spelletjes zijn ook leuk! We maken er een wedstrijd van en we hebben zelfs een prijs.'

'Die ga ik winnen!' zei nummer twee.

'Nietes. Ik!' riep nummer een.

'We zien het morgen vanzelf wel. Leuk dat jullie komen.'

De kinderen holden gillend weg. Mandy keek ze glimlachend na. 'Ik had eigenlijk in een tehuis voor gehandicapte kinderen willen werken, maar dit is een goede oefening.'

'Meen je dat nou?' Vincent keek haar serieus aan.

'Ja, dat meen ik. Is daar iets mis mee?'

'Nee, natuurlijk niet, het lijkt me alleen zo moeilijk.'

'Ik heb stage gelopen in zo'n tehuis,' vertelde ze, 'en dat vond ik ontzettend mooi. Je hebt echt het gevoel dat je iets voor die kinderen betekent. Heel anders dan hier. Hier zijn ze alleen maar uit op lol en het volgende moment halen ze weer kattenkwaad uit. Dit is vakantie. Daar is het voor altijd. Als je daar iets met hen organiseert, betekent het echt iets voor hen. Het gaf me veel voldoening.'

Hij bekeek haar ernstig terwijl ze enthousiast over haar stage vertelde. Zijn donkere ogen rustten op haar beweeglijke gezicht.

'Wat is er? Je kijkt zo  ...' zei ze aarzelend.

'Hoe?'

Ze haalde haar schouders op. Zo verdrietig, wilde ze zeggen, maar ze slikte haar woorden in. Hij intrigeerde haar. Hij was knap, intelligent, meelevend, maar hij bezat ook iets  ... mysterieus. Ze wilde hem maar wat graag beter leren kennen. Veel beter! Ze opende haar mond, maar sloot hem weer, omdat Peter op hen afkwam en bij hen aan tafel schoof. 'Smaakt het?' vroeg hij.

'Het was heerlijk,' zei Mandy. 'Petra kan echt lekker koken.'

Peter glunderde. 'Laat ik dat nou met je eens zijn. Zeg, in een van de tenten zit een jongen die beweert dj te zijn en hij wil vanavond graag een uurtje draaien. Wat vindt jij?'

'Geweldig, toch! Heeft hij zelf muziek bij zich?'

Vincent stond op en pakte de lege borden. 'Ik ga even onze toetjes halen.'

'Ja,' zei Peter, 'en hij heeft onze draaitafel al bekeken. Beetje eenvoudig, zei hij, maar voor een vakantie was ie goed genoeg.'

'Oké. Ik ga straks even bij hem langs en dan roep ik het wel om. Niet te laat zeker? Het is maar gewoon dinsdag vandaag.'

'Precies. We houden door de week van stilte op de camping na elf uur, dus moeten we ons daar zelf ook aan houden. Ik dacht van half negen tot half tien. Oké?'

'Prima. Welke tent?'

Peter wees in de richting van de toiletgebouwen. 'Links erom heen, een kleine oranje tent.' Hij stond op. 'Sorry, dat ik wat gehaast ben, maar de aannemer komt zo even praten. We gaan immers in de herfst de hele bovenverdieping verbouwen. Het wordt heel mooi, we krijgen er twee kamers bij, dus dan kunnen we meer gasten herbergen. En alles wordt moderner. Het gaat alleen veel langer duren dan we verwacht hadden.' Hij trok zijn wenkbrauwen hoog op en zuchtte. 'We mogen blij zijn als we volgend jaar mei het pension weer kunnen openen.'

Mandy knikte begrijpend, maar ze begreep er niets van! Had ze Vincent niet goed verstaan? Of hadden ze Vincent al aangenomen voordat ze wisten dat het zo lang zou gaan duren? Ja, natuurlijk, dat was het. Ze lachte opgelucht.

'Het is vla met slagroom,' zei Vincent en zette een toetje voor haar op tafel.

'Hoef jij niet?'

'Nee, ik hou niet van vla. Bovendien ga ik liever weer in de receptieruimte zitten. Dan kan ik nog wat werk afmaken. Het was gezellig met je.'

Ze keek hem beteuterd na. Dit was een snel en onverwacht einde aan hun samenzijn. Had ze iets verkeerd gezegd? Had ze de indruk gegeven dat ze het niet leuk vond met hem? Nou ja, misschien zag ze hem straks nog wel.

Terug