Uit evenwicht hoofdstuk

Uit evenwicht - hoofdstuk 1

'Si! Si! Naturalmente. D'accordo. Si. Mille grazie. Ciao!' Met fonkelende ogen legde Cynthia de hoorn op het toestel. 'Yes!' siste ze en sloeg van vreugde met haar vlakke hand op haar bureau. 'Yes!' Het liefst maakte ze een rondedansje, maar dat ging helaas niet. Niet overdag, als ze de koele, zakelijk accountmanager Export was. Ze streek glimlachend over haar strak naar achteren gekamde blonde haren, die in een knotje bijeengebracht waren boven op haar hoofd. Daarna duwde ze haar moderne groenblauwe bril beter op haar neus. Ze had de opdracht! Ze had hem binnen! Italië was gevallen. Voor haar charme? Voor haar overredingskracht? Voor haar vakbekwaamheid? Het gaf niet. Ze had de opdracht binnen. Daar ging het om. Haar grootste opdracht tot nu toe!

Ze had zin de directeur te bellen om hem dit grote nieuws te vertellen, maar ze besloot het niet te doen. Dat paste niet bij een zakenvrouw die haar emoties uiterlijk in elk geval altijd onder controle had. Een mail zou ze hem echter wel sturen. Ha! En de chef verkoop, de boekhouder, de ... Ze moest een vergadering beleggen. Er moesten afspraken gemaakt worden over het hoe en waarom en vooral het wanneer van de diverse zendingen naar Italië. Wow! Ze was echt in de wolken en streek in gedachten verzonken een denkbeeldig pluisje van de mouw van haar donkergrijze colbertje.

Twee jaar werkte ze nu bij Karpet diem. Twee jaar van ploeteren en zwoegen om zich in te werken, om contacten te leggen met vooral buitenlandse kopers. Twee jaar van zich verdiepen in alle mogelijke soorten en materialen en kwaliteiten van karpetten – vloerkleden dus. Naar beurzen reizen, zich voorstellen en zich zakelijk opstellen en vooral laten zien dat ze van wanten wist en dat ze zich aan haar afspraken hield, dat ze betrouwbaar was en dat ze het kon.

Ze glimlachte. Vooral aan dat laatste werd in het begin nogal eens getwijfeld. Haar voorganger was een man geweest en er waren klanten die haar fronsend bekeken hadden, die het niet zagen zitten met een vrouw zaken te doen. Die lieten zich liever door haar voorzien van koffie, eventueel was ze geschikt als gezelschapsdame bij een lunch of diner, maar niet om mee te onderhandelen. Cynthia Vossen liet echter niet met zich sollen. Ze had meteen haar functie duidelijk gemaakt en zich niet als loopmeisje laten gebruiken. Dit was de eerste kroon op haar werk! Eerste, want ze was ervan overtuigd dat er meer zouden volgen.

Natuurlijk had ze in die twee jaar al een aantal orders binnen kunnen halen, maar zo'n grote als deze en dan ook nog bij een nieuwe klant, dat was nog niet eerder gebeurd. Ze legde haar handen op het toetsenbord van haar computer en merkte dat ze trilden. Nou en? Was het onzakelijk om opgewonden te zijn bij het binnenslepen van zo'n grote opdracht? Zou een echte zakenman niet iets dergelijks voelen wanneer hij dit succes had? En trouwens, wat deed het ertoe? Zij was geen man, in tegendeel, ze was op en top vrouw en daar schaamde ze zich echt niet voor.

Haar blik gleed door de glazen wand die haar kamer scheidde van de grote afdeling, waar typistes en administratieve krachten hun werk zaten te doen. Opeens zag ze het hoofd Personeelszaken met grote passen door de ruimte lopen. Gevolgd door een man van eind dertig, die ze nog niet eerder gezien had. Een aantrekkelijke man, slank, vlot gekleed. Hij droeg een kostuum en het was duidelijk een kostuum van goede kwaliteit en het zat hem als gegoten. Hij gaf een sympathieke indruk en Cynthia kon het niet laten hem met haar ogen te volgen. Zou hij hier komen werken? Ze zag hoe ook hij door de ruimte keek en plotseling haar in het vizier kreeg. Ze glimlachte en boog zich toen snel over haar toetsenbord om hem niet het gevoel te geven dat ze in hem geïnteresseerd was. Toch keek ze weer op. Ze voelde hoe haar wangen kleurden, want al kon ze geen woord verstaan van wat het hoofd PZ tegen de man zei, ze wist precies wat hij hem over haar vertelde. "Onze accountmanager Export, single, maar koud als ijs, onze ijskoningin dus." Nog een blik van de onbekende man, toen was zijn aandacht voor haar voorbij.

IJskoningin. Ze had het woord opgevangen toen ze op het toilet zat. Voor de spiegel stonden twee vrouwen zich op te maken en ze hadden het over haar! Ze wisten niet dat Cynthia in een van de toiletten was. IJskoningin hadden ze haar genoemd. Omdat ze niet voor de charmes van het hoofd van de afdeling personeelszaken was gevallen, die blijkbaar al heel wat relaties met vrouwelijke werknemers gehad had. Het woord sneed haar door de ziel en wekte herinneringen op. Opnieuw voelde ze de pijn van drie jaar geleden die haar op dat moment het gevoel had gegeven dat haar leven voorbij was.

Met deze baan, in een andere woonplaats en met een compleet andere functie dan ze gewend was geweest, had ze geprobeerd een nieuwe start te maken, een nieuw leven op te bouwen. Daarin was alleen geen plaats voor het hoofd Personeelzaken en dus was ze de ijskoningin. Aan de gelaatsuitdrukking van de vreemde man had ze net gezien dat hij het nu ook wist. Maar het was zo bezijden de waarheid!

Ze keek grimmig naar buiten, waar de zon stralend scheen. Oké, het ging haar goed af koel en zakelijk te zijn. Ze genoot van de afspraken, contacten, gesprekken, ontmoetingen op beurzen. Ze genoot van de kostuums die ze op haar werk droeg. Een jasje en een broek. Vaak in de kleuren zwart of grijs. Een heel enkele keer in bordeauxrood. Ze hield van de vele schoenen met hak die ze voor haar werk had aangeschaft. Haar koele en zakelijke uiterlijk en houding brachten ook afstandelijkheid met zich mee. Iets waar ze geen bezwaar tegen had. Ze zat inderdaad niet te wachten op een nieuwe relatie en al helemaal niet met iemand die getrouwd was, zoals het hoofd Personeelszaken! Maar diep van binnen was ze precies het tegenovergestelde. Daar was ze hartstochtelijk, gepassioneerd en vooral geëmotioneerd. Niets koel en zakelijk, maar uitsluitend gevoelsmens. Die natuurlijk ooit, als de pijn niet meer zo voelbaar was, heel graag een nieuwe relatie wilde beginnen. Al zou dat er waarschijnlijk nooit meer in zitten ...

Het verraste haar dat ze de pijn weer zo duidelijk voelde. Ze dacht dat ze er wel aardig overheen was. Drie jaar was een lange tijd en vooral in de laatste twee jaren was er zo veel gebeurd door deze nieuwe baan in een totaal nieuwe omgeving. Toch zat het verdriet er duidelijk nog. Ze zuchtte even, maar toen ze haar blik weer naar haar bureau wendde en ze de aantekeningen zag die ze gemaakt had van het telefoongesprek met de Italiaanse klant, maakte haar hart weer een sprongetje van blijdschap. De order. De grote opdracht!

Ze dacht even na en schreef toen een mail aan de hoofden Inkoop en Verkoop en aan de accountmanager Import en nodigde hen uit 's middags om twee uur bij haar op haar kamer te komen voor een korte bespreking. De directeur stuurde ze een korte, zakelijke mededeling per e-mail. Vervolgens zocht ze het telefoonnummer op van hun agent in Italië, die natuurlijk ook moest weten wat Compagnia Tappeti net bij haar besteld had. Zij zouden immers het directe aanspreekpunt zijn als er iets mis ging met de karpetten. Zij zaten in de buurt en Cynthia was maar zelden in Italië.

Ze strekte haar hand uit naar de telefoon en glimlachte. Ze had duidelijk grote vorderingen gemaakt. Ze sprak al Italiaans voor ze hier kwam werken, maar ze wist nog goed hoe eng ze het vond naar Italië te bellen, bang als ze was dat ze hen misschien niet verstond of dat zij haar niet verstonden. Nu greep ze zonder aarzelen de telefoon en belde ze zelfs met mensen die ze nog nooit gezien had.

Een korte klop op haar deur deed haar opkijken. Meneer Ratsma, de directeur, kwam opgewekt binnen. Direct gevolgd door de slanke, knappe man. 'Cynthia, wat geweldig!' Meneer Ratsma kwam met uitgestoken hand op haar af.

Ze kwam snel overeind, streek haar broek glad en liep om het bureau heen.

'Gefeliciteerd. Wat een geweldig bericht. Tienduizend karpetten. Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?'

Ze lachte, maar hield zich in. Zakelijk, koel. Toch kon ze niet voorkomen dat haar blauwe ogen licht twinkelden. Ze knikte om hem te bedanken voor de felicitatie. 'Leuk dat u even persoonlijk langskomt.'

'Bij zo'n opdracht? Dat spreekt vanzelf. We moeten er zelfs het glas op heffen, vind ik. Dus als je vanavond tijd hebt? Dit is trouwens mijn zoon.' Hij wees naar de man naast hem. 'Jakob.'

'Uw zoon?' Even gingen haar wenkbrauwen omhoog, ze wist helemaal niet dat hij een zoon had, toen stak ze haar hand uit naar de hand die haar tegemoetkwam. Een paar donkerbruine ogen keken haar ondeugend aan, een glimlach hing rond zijn lippen. 'Ja, ik ben Jakob Ratsma. Ik heb tien jaar in Amerika gewoond, maar nu ben ik van plan me hier te gaan vestigen.'

'Zonder je mail was ik ook wel met hem langsgekomen,' zei de directeur glimlachend, 'want ik wil hem graag aan iedereen voorstellen. Maar over vanavond ... Komt het uit om dan iets met ons te drinken? Kan je meteen ook wat uitgebreider met mijn zoon kennismaken.'

Ze aarzelde. Het was donderdag. De dag waarop ze altijd naar fitness ging.

'Een uur of negen, Oranjehotel,' drong meneer Ratsma aan.

'Prima. Ik ben er,' zei ze met een glimlach.

'Dan kan je meteen iets meer over de klant vertellen,' vond Jakob. 'Wat is het voor iemand? Staat hij betrouwbaar aangeschreven? Is hij solvabel? Ingeschreven bij de Italiaanse Kamer van Koophandel?'

Cynthia probeerde de boosheid die in haar opkwam niet te laten merken. Kwam zomaar uit de lucht vallen en twijfelde meteen aan haar capaciteiten! Ze zei niets terug, liet alleen met een kort knikje merken dat ze hem gehoord had.

'Het is een splinternieuwe klant, zei mijn vader,' bracht Jakob ter verdediging aan.

Ze knikte nogmaals. 'Dan zie ik u vanavond wel,' zei ze en liep weer om haar bureau heen en ging erachter zitten. Haar gezicht stond zakelijk. Er viel niets vanaf te lezen.

'Ik wil liever weten wat voor soort karpetten ze willen hebben,' zei de directeur. ‘Dat interesseert me meer.’ Hij glimlachte. Daarna verlieten beide mannen haar kamer. Ze zag ze over de afdeling lopen en merkte dat ze vanbinnen echt boos was. Wat dacht hij wel niet van haar. Tien jaar in Amerika gezeten en nu zou hij hier de boel wel even overnemen? Ze schrok van het idee, dat vermoedelijk zelfs waar was. Meneer Ratsma was de vijfenzestig al gepasseerd, dus die zou er binnenkort wel de brui aan geven. En dan nam Mister America het heft dus in handen. Nou, prima, Jakob, ik ben er klaar voor. Val me maar aan als je geen vertrouwen hebt in vrouwen met een leuke functie. Ik ben het inmiddels gewend mezelf waar te maken en zo gauw krijg jij mij niet klein.

Ook de hoofden Inkoop en Verkoop en de accountmanager Import waren enthousiast over deze grote opdracht. Ze planden de leveringen die, op verzoek van de klant, eens per maand zouden plaatsvinden. De inkoper zou direct de orders gaan uitzetten bij de diverse bedrijven waar hun karpetten gemaakt werden. Ze kochten in in Denemarken, België, Duitsland, India, Afghanistan, Pakistan, Marokko en China en de Italiaanse klant had zoveel verschillende karpetten besteld dat er bij elke fabriek wel iets ingekocht moest worden. Het hoofd Verkoop wreef vergenoegd in zijn handen. De accountmanager nam alle gegevens over die Cynthia over de klant verzameld had en was al net zo tevreden. 'Dus een klant die geld heeft en betaalt,' zei hij opgetogen.

Hun gesprek duurde langer dan Cynthia verwacht had. Pas tegen half vijf vertrokken ze weer. Meteen daarop werd er op haar deur geklopt en zag ze door de glazen wand heen dat Malou voor haar deur stond. Ze stak haar hand op en de jonge vrouw kwam binnen. 'Ga je nog naar fitness vanavond?'

'Tuurlijk. Het is immers donderdag!'

'Ga je niet met de baas ... eh ...'

'Ja, ik ga wat met hem drinken ter ere van de grote opdracht die ik binnengehaald heb vandaag, maar eerst naar fitness, hoor!'

'Grote opdracht?'

Cynthia knikte. ‘Ik heb voor een nieuwe klant gezorgd, een grote. Hoezo?'

'Hm, ze zeiden dat je met de baas en zijn zoon uit eten ging.'

'Wie is "ze"?'

Malou haalde haar schouders op.

Cynthia keek even naar buiten. Dat zou het hoofd Personeelszaken wel verteld hebben en als het dan niets werd tussen Jakob en haar kon hij nog harder rondvertellen dat ze koud als ijs was en als het wel wat werd, zou hij op wraak zinnen.

'... kapot. Kan dat?'

Cynthia keek verward op. Ze had helemaal niet gehoord wat Malou zei. 'Sorry, zeg het nog eens.'

'Je zit met je gedachten bij de zoon, ik zie het wel,' zei Malou lachend, 'hij is ook een stuk, maar ik vroeg of ik met jou mee kan rijden naar fitness, mijn auto is kapot.'

'O, best, hoor. Ik moet nog wat opruimen en een paar mails versturen, maar ik ben tegen half zes wel klaar. Is dat goed?'

'Super. Het is wel een uur lopen hier vandaan. Zie je!' En weg was Malou.

Een stuk. Was Jakob een stuk? Ja, natuurlijk was hij een stuk. Al was ze niet naar een man op zoek, hij had toch ogenblikkelijk haar aandacht weten te vangen, alleen maar door over de afdeling te lopen. En toen ze hem van dichtbij zag, vielen zijn ondeugende ogen op en wist ze dat ze die vaker wilde zien. Hij had alleen niet van die vragen moeten stellen, waarmee hij liet blijken eigenlijk geen vertrouwen in haar als accountmanager te hebben! Of had hij geen vertrouwen in zichzelf?

Na haar wekelijkse fitnesstraining bracht ze Malou naar huis, die in eerste instantie protesteerde. 'Je hebt me ook al meegenomen.'

'Joh, stap in. Het is een kleine moeite en mijn auto doet het werk, hoor!' Cynthia veegde haar voorhoofd af met de handdoek die ze nog om haar schouders had hangen van het douchen. 'Krijg jij het ook altijd zo warm van de training?'

Malou lachte. 'Echt wel, maar dat is juist goed. Dan weet je dat je wat gedaan hebt. Ga jij alleen op donderdag?'

'Jij niet dan?'

'Nee, ik ga drie keer in de week.'

'Drie keer? Waar haal je de tijd vandaan?'

'Ach ...' Malou haalde haar schouders op. 'Ik heb het er gewoon voor over. Ik wil er graag goed uitzien en ik heb een afschuwelijke hekel aan vet. Aan mijn lijf wil ik geen grammetje vet!'

'Joh, je ziet er al fantastisch uit. Ik ben soms gewoon jaloers op je!' Cynthia keek opzij naar de vrouw die zeker tien jaar jonger was dan zij. Ze wist best dat ze er zelf ook nog erg goed uitzag voor haar vierendertig jaar, maar van Malou kon ze het nooit winnen.

'Overmorgen is mijn auto weer klaar,' vertelde Malou en ze sprong van de hak op de tak door er achteraan te vragen: 'Wat vind jij van die Jakob Ratsma? Hij is eerder van jouw leeftijd dan de mijne.'

'Hij ziet er goed uit, maar verder weet ik niets van hem,' zei Cynthia kortaf. Ze wilde Malou echt wel naar huis brengen, maar op dit soort privévragen zat ze niet te wachten.

'Ik vind hem echt mooi, weet je, maar ja, ik ben maar een typiste, naar mij kijkt hij toch niet. Zou hij de zaak van zijn vader overnemen?'

'Geen idee. Meneer Ratsma heeft me daar niets over verteld.'

'Waar gaan jullie wat drinken?' vroeg Malou nieuwsgierig.

'In het Oranjehotel en wat heeft je beroep er nou mee te maken?'

'Ha, je denkt toch niet echt dat de zoon van de directeur wat met een typiste wil. Ja, misschien voor een avontuurtje, maar nooit voor echt. Wat trek je aan?'

'Hoezo?'

'Nou, het Oranjehotel is niet niks. Daar ben ik bijvoorbeeld nog nooit geweest. Veel te chic!'

Cynthia zweeg even. Ze had er nog niet over nagedacht. Malou had gelijk. Het was een chic hotel, maar moest ze iets anders aan dan naar haar werk?

Die vraag stelde ze zich opnieuw toen ze thuis voor haar kledingkast stond. Toch dacht ze er niet lang over na. Ze pakte een zwarte lange broek en een zwart topje en haar korte bordeauxrode jasje. Haar haren, die losgegaan waren tijdens de fitness kamde ze opnieuw strak achterover en bond ze weer vast boven op haar hoofd. Ze keek in de spiegel en knikte tevreden. Het topje maakte het net iets minder zakelijk dan haar gebruikelijke blouse, maar een zakelijke uitstraling had ze nog steeds. Ze kleurde haar lippen opnieuw en koos een bril met zwart monteur. Dat gaf haar een wat streng uiterlijk en dat was precies de bedoeling.

Eigenlijk verheugde ze zich toch wel op dit onverwachte uitje. Ze ging zelden uit. Ja, op reis voor haar werk, op donderdag naar fitness, maar iemand om mee uit te gaan had ze hier nog niet gevonden. Het was moeilijk nieuwe vrienden te maken in een nieuwe omgeving. Bovendien had ze zich afstandelijk opgesteld. Misschien dat een paar vrouwen van haar werk haar wel mee wilden nemen als ze gingen stappen, maar die had ze tot nu toe niet de kans gegeven haar te vragen door haar zakelijke uitstraling. Eigenlijk was ze erg alleen, voelde ze nu. Meestal was dat heel welkom, want dan wist ze ook precies waar ze aan toe was, maar ze ontdekte nu dat het ook best leuk was om een afspraak te hebben. Al was het met de directeur en zijn ietwat arrogante zoon.

Vanuit de keuken hoorde ze een geluidje komen. De magnetron was klaar. Snel haalde ze er de halve pizza uit en ging ermee bij de eettafel in de huiskamer zitten. Iets moest ze in haar maag hebben, want ze was alleen voor een drankje uitgenodigd en drinken op een lege maag, dat kon verkeerd vallen. De krant had ze, toen ze haar flatgebouw inkwam, uit de brievenbus gehaald, meegenomen naar boven en op de tafel gelegd. Terwijl ze een hap van de pizza afbeet, gleden haar ogen over de koppen op de voorpagina. Sommige artikelen las ze helemaal. Toen ze verder wilde bladeren, zag ze dat ze geen tijd meer had.

Ze haastte zich naar de keuken, spoelde haar bord af, zette het in de afwasmachine, waste haar handen zorgvuldig, bekeek nog even haar lange roodgelakte nagels, maar die zagen er prima verzorgd uit, toen greep ze haar autosleutels, liep ze haar flat uit en ging met de lift naar beneden.

'Ha, daar is mijn accountmanager voor de export!' Meneer Ratsma kwam verheugd overeind. 'En wat zie je er weer prachtig uit. Neem plaats. Ik heb champagne besteld, maar ik weet niet eens of je daar wel van houdt.'

Cynthia lachte naar de directeur en draaide toen haar hoofd naar zijn zoon, die ook was opgestaan. Ook naar hem lachte ze voordat ze tegenover hen ging zitten. 'Op zo'n grote opdracht drink ik graag een glas champagne,' zei ze.

'Mooi.' Meneer Ratsma stak een hand op en de ober kwam meteen met de fles champagne aanzetten. Hij wilde de drank inschenken, maar meneer Ratsma stuurde hem weg. 'Dat doe ik zelf,' vond hij.

Cynthia keek toe hoe hij de champagne in de drie glazen schonk, ondertussen was ze zich terdege bewust van de onderzoekende blik van Jakob. Ze probeerde hem te negeren, wilde vooral niet de indruk wekken dat ze in hem geïnteresseerd was. Oké, hij zag er geweldig uit en het verraste haar dat ze hem “een stuk” vond, maar ze wilde niets van hem en niets met hem, of hij nu de zoon van de directeur was of niet. Ze wilde dan ook geen enkele aanleiding geven. Daarbij kwam dat hij haar ogenblikkelijk zou laten vallen als hij haar grote geheim kende. Daarvan was ze overtuigd. Hij kon trouwens heel goed getrouwd zijn en waarom zou hij eigenlijk precies in haar geïnteresseerd zijn? Ze glimlachte inwendig om zichzelf, maar ze wist het antwoord: het waren zijn onderzoekende en ondeugende ogen die haar dat idee gegeven hadden.

'Salute, zullen we maar zeggen, ' zei de directeur lachend. 'Of is dat geen proost in het Italiaans?'

'Si, salute!' Ook Cynthia hief haar glas, keek van de een naar de ander, nam een slok van de bruisende goudkleurige drank en knikte naar de beide heren.

'En vertel eens,' begon Jakob. 'Wie is die Compagnia Tappeti?' Hij keek haar belangstellend en met een innemende lach aan, toch voelde Cynthia de vraag als een steek onder de gordel.

'In Italië een van de grootste importeurs op het gebied van karpetten,' zei ze. Ze keek hem recht aan. Ze wist dat ze haar werk goed gedaan had, maar ze wist ook dat ze zich als vrouw telkens opnieuw moest bewijzen. Was ze een man geweest, had hij haar beslist joviaal op de schouder geslagen en uitsluitend gefeliciteerd.

'Dat zegt niets,' zei hij inderdaad vernietigend, al bleef hij vriendelijk glimlachen. Hoe had ze ook maar een seconde kunnen denken dat hij wat in haar zag als vrouw?

'Natuurlijk niet,' zei ze net zo vriendelijk glimlachend. 'Zelfs de betrouwbaarste bank kan failliet gaan. Tappeti is echter een volledig betrouwbaar bedrijf. Voor te late betalingen, laat staan het uitblijven van betalingen hoeven we niet bang te zijn.'

'Dat klinkt geweldig,' zei Jakob met een ernstig gezicht, 'maar Italianen zijn charmeurs en maffiosi tegelijk. Ze lijken betrouwbaar, maar zijn het vaak niet.'

Ze keek hem zwijgend aan. Hij zat haar midden in haar gezicht te beledigen en dat voelde niet goed. Ze begreep dat hij haar niet op haar blauwe ogen geloofde, zoals zijn vader inmiddels wel deed, maar die had haar nu natuurlijk ook al twee jaar meegemaakt. Hij kon echter wel iets van dat vertrouwen van zijn vader overnemen, toch? 'Wat wil je zien?' vroeg ze met een zo zakelijk mogelijke stem.

'Hun winst- en verliesrekening van de voorgaande jaren. Hun inschrijving bij de Kamer van Koophandel. En vooral graag minimaal twee referenties.'

Wat was ze blij dat ze hierop gerekend had. Ze pakte haar zwartleren aktetas die ze naast haar stoel gezet had en legde die op haar schoot. Ze zocht er even in en overhandigde hem toen een stapeltje papieren. 'Alsjeblieft. Nog meer?' vroeg ze met een koele blik in haar ogen.

Hij bladerde er vluchtig doorheen en keek haar toen indringend aan. De blik in zijn ogen was veranderd. Er sprak nu bewondering uit. 'Je hebt je zaakjes prima voor elkaar!'

'Dank je,' zei ze afgemeten, terwijl ze de papieren weer van hem aannam en in haar tas stopte, waarbij ze haar hoofd boog, zodat hij niet kon zien dat hij haar verwarde. De bewondering had oprecht geleken, en dat vleide haar, al deed de belediging nog steeds zeer. Hij wekte tegenstrijdige gevoelens in haar op. Hij was aantrekkelijk, charmant, maar tegelijk vijandig. Het was duidelijk dat hij niet van zakenvrouwen hield, wel van vrouwen.

'Ik heb je gezegd dat Cynthia goed is,' zei zijn vader met geïrriteerde stem. 'Niet alleen beledig je haar door haar duidelijk te laten voelen dat je haar niet vertrouwt, maar mij beledig je ook, door mijn keuze van werknemers niet te accepteren.'

Cynthia durfde niet op te kijken. Het liefst wilde ze meneer Ratsma dankbaar aankijken, maar een koele zakenvrouw toonde haar emoties niet. Dat hij echter zijn zoon een uitbrander gaf waar ze bij zat, ging wel heel ver en opnieuw voelde ze bewondering voor de directeur.

Jakob lachte en haalde zijn schouders op. 'Ik heb ook ervaring, al was het dan niet hier maar in Amerika en als ik het bedrijf overneem, wil ik weten waar ik aan toe ben en met wie ik van doen heb.'

Nu keek Cynthia hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, alsof de gedachte dat hij het bedrijf over zou nemen nog niet in haar opgekomen was. Verrast wendde ze zich tot haar baas. 'Gaat u ermee stoppen?'

'Tja, ik word in oktober zeventig, dus het mag wel eens, maar helemaal ga ik niet stoppen, hoor. Ik blijf altijd in de buurt als adviseur.'

Ze knikte begrijpend. In oktober. Dat was over vier maanden. Vier maanden de tijd dus om zich opnieuw waar te maken, maar nu voor Jakob. Aan de blik in zijn ogen te zien was dat niet voldoende. Ze hoopte dat ze niet merkten dat ze inwendig zuchtte. Ze had zo haar best gedaan en het ging zo goed, maar onder Jakobs ogen leek ze weer van onderaf aan te moeten beginnen.

'Je werkt nu twee jaar bij Karpet diem?' vroeg Jakob alsof er geen vuiltje aan de lucht was.

Ze knikte en nam een slokje van de champagne.

'En wat deed je hiervoor?'

Hier had ze dus echt geen zin in. 'De chef PZ heeft vast wel een uitgebreid dossier over mij,' zei ze koel.

'Dat denk ik ook wel, maar ik hoor het liever van jou,' hield hij vol. Ondertussen wierp hij haar zijn charmantste glimlach toe en ze moest toegeven, dat die er wel heel verleidelijk uitzag.

'Ik heb diverse werkgevers gehad en meerdere cursussen gevolgd, maar echt tevreden met wat ik deed was ik nooit. Tot ik bij Karpet diem kwam. Ik voel me hier thuis, dit is werk wat ik met erg veel plezier doe.'

'En je bent single?'

'Jakob,' siste zijn vader.

'Ach, als ik haar dossier opvraag bij PZ zal dat er ook wel instaan, toch?'

'Ik ben alleenstaand, ja en jij?' flapte ze er zeer onzakelijk uit, maar vreemd genoeg wilde ze weten waar ze aan toe was met hem. Ze had namelijk het gevoel dat hij ondanks zijn wantrouwen aangaande haar zakelijke kunnen toch met haar zat te flirten en als bleek dat hij getrouwd was, had ze haar standpunt al ingenomen.

Hij schoot in de lach om haar vraag. 'Wat zou je willen dat ik antwoordde?' Hij keek haar uitdagend aan.

Cynthia liet hem een minzaam glimlachje zien. 'Het maakt mij niet uit of mijn baas getrouwd is of niet. Als hij maar prettig in de omgang is.'

'Die zit,' zei meneer Ratsma lachend. 'Salute!' Hij hief opnieuw zijn glas op. 'Drink eens door, meisje, de fles is nog lang niet leeg. Wacht, ik zal ook wat borrelhapjes bestellen. Daar heb ik namelijk echt zin in.'

Maar terwijl de directeur even met de ober in gesprek was, boog Jakob zich naar Cynthia toe en fluisterde hij in haar oor: 'Weet je waar ík zin in heb? Om die speldjes uit je opgestoken haar te trekken en mijn handen door je losse haren te halen.'

Terug naar nieuws

Terug naar romans