-1-      Terug

"Ben je daar eindelijk?" Mevrouw Randel wierp een geïrriteerde blik op haar achttienjarige kleindochter, die met rode wangen en verwarde haren de winkel met hobbyartikelen binnenkwam. Vervolgens keek ze overduidelijk op haar horloge.

Julline was verbaasd. Zo kattig kende ze haar niet. "Goedemiddag, oma en opa," zei ze zo opgewekt mogelijk. Ze had geen zin haar goede humeur te laten verpesten. Het leven was de laatste tijd al moeilijk genoeg.

Maar oma was niet te vermurwen. "Niks goedemiddag. Je bent uren te laat. Waar ben je geweest?"

"Dat wil ik u graag vertellen, maar eerst ga ik even bij mamma kijken."

"Helemaal niet," bemoeide opa Randel zich er nu mee. "Er is werk aan de winkel."

Julline keek vragend om zich heen. De winkel was leeg. Er was geen klant te zien. "Hoe bedoelt u?"

"Er is vandaag een lading nieuw spul binnengekomen en oma en ik hebben geen idee wat we daarmee moeten. Dat is jouw werk."

Julline knikte. "Dat snap ik," zei ze glimlachend, "maar die spullen lopen niet weg. Dus ik ga eerst even naar boven om mamma te begroeten."

"Je moeder heeft rust nodig. Ze kan je niet gebruiken," hield oma vol.

"Niet gebruiken?" Julline voelde dat het moeilijk werd haar goede bui niet te verliezen. "Sorry, hoor, oma, maar dat vind ik een raar woord. Denkt u niet dat mamma het leuk vindt om me te zien?"

"Misschien wel, maar het is te vermoeiend, zeg ik toch. Ze kan al jouw praatjes er nu niet bij hebben."

Jullines gezicht betrok. Had oma gelijk? Was het haar moeder echt te veel als ze vertelde over hoe het op school gegaan was en wat Simon haar ge-sms't had? Maar dat deed ze altijd! Elke dag vertelde ze alles aan haar moeder. Ze had nog nooit iets voor haar geheim gehouden of verzwegen. Zelfs de kleinste dingen vertelde ze haar en haar moeder had altijd geluisterd en haar nooit het idee gegeven dat het haar te veel was. Had oma echt gelijk?

"Nou, sta niet zo te treuzelen," onderbrak opa haar gedachten. "Maak die dozen leeg. Ze staan vreselijk in de weg."

"Dan ga ik met het eten beginnen," zei oma.

"Toch ga ik eerst mamma dag zeggen," hield Julline vol en zonder nog op een reactie te wachten, liep ze de winkel door naar de deur waar 'privé' op stond.

Maar zo moedig als ze zich net nog voelde, zo aarzelend beklom ze nu de trap naar de woning boven de winkel. De woorden van oma hadden haar aan het twijfelen gebracht. Op de overloop zette ze zacht haar rugtas onder de kapstok en trok ze net zo zacht haar jas uit. De deur naar haar moeders slaapkamer stond wagenwijd open. Als mamma echt zo veel rust nodig had, kon ze die deur toch beter dicht houden? Nu leek het een uitnodiging voor Julline om binnen te komen.

Op haar tenen liep ze naar de deur. Voorzichtig keek ze om het hoekje. Haar moeder lag aangekleed, maar met gesloten ogen op bed. Sliep ze? Achter zich hoorde Julline gestommel op de trap. Oma kwam hoorbaar naar boven en dat ergerde haar. Als mamma echt rust nodig had, kon oma toch wel zachter doen? Daar had je het al. Mamma deed haar ogen open. "Julline?" vroeg ze blij. Er verscheen een grote glimlach op haar gezicht.

"Hoi mam," zei ze, terwijl ze op het bed afliep.

"Ben je er weer? Fijn. Hoe was het op school?"

Julline bukte zich en gaf haar moeder een kus, maar ze aarzelde met antwoord geven. Oma's woorden klonken nog na in haar hoofd.

"Wat zei de leraar van de advertentie?" vroeg Gonda Randel. Ze drukte op een knop en het bovenste deel van haar bed kwam een stukje omhoog, zodat ze rechterop in bed kwam te zitten. Ze keek haar dochter vol belangstelling aan en Julline vergat wat oma gezet had. "Hij was zo enthousiast," riep ze uit. "Hij vond het helemaal te gek dat de advertentie zelfs in de krant stond. Hij heeft hem op het grote prikbord gehangen, zodat iedereen hem kan zien." Ze trok een stoel bij en ging naast het bed zitten. "Hij vond het logo ook prachtig, mamma. Hij was..."

"Heeft Julline je wakker gemaakt?" mopperde oma. "Ik had nog zo gezegd dat ze je moest laten slapen. Je hebt je rust zo hard nodig."

"Moeder..." protesteerde Gonda. "Ik vind het juist..."

"Julline, naar beneden," commandeerde oma. "Opa wacht op je."

Gehoorzaam, maar met een gezicht als een oorwurm, stond Julline op en liep ze de slaapkamer uit. Ze had haar moeder helemaal niet wakker gemaakt. Dat had oma zelf gedaan. En moeder vroeg toch meteen naar de advertentie. Bovendien had ze zo blij gekeken, toen ze haar zag staan. Ze liep duidelijk hoorbaar de trap af.

In de winkel ging ze naar de toonbank en pakte het grote boek met de bestellingen. Opa was al bezig de dozen uit te pakken. Hij gaf haar de artikelen aan en zorgvuldig noteerde ze wat er in de zending zat. Later zou ze de ontvangen artikelen keurig in de computer zetten.

"Hebt u mijn advertentie gezien, opa? De advertentie die ik voor onze winkel gemaakt heb?"

Opa knikte.

"Dat moest voor school. Nou ja, niet voor onze winkel. Ik moest een advertentie maken en toen heb ik er een voor onze winkel gemaakt. Vanmorgen moest ik hem inleveren en mijn leraar was heel enthousiast, opa. Goed, hè?"

"Mooi, hoor. Moeten die vouwblaadjes hier liggen?" Opa was naar een rek toegelopen en keek haar nu vragend aan.

"Nee, dat zijn hele speciale blaadjes. Die heb ik voor mevrouw Ploegh besteld. Ik zal haar straks even bellen dat ze binnengekomen zijn. Legt u ze maar op de toonbank."

Opa liep weer terug en legde de pakjes met blaadjes neer. "Je moet trouwens echt je winkelbel eens na laten kijken."

"Waarom? Wat is er dan mee?" Ze keek hem verrast aan.

"Hij rinkelt soms zonder dat er klanten zijn."

"Hoe kan dat nou?"

"Precies, dat kan niet, maar hij doet het toch. En oma of ik lopen dan voor niets de trap af naar beneden. Kan je de elektricien van die winkel verderop niet vragen of hij er even naar wil kijken? Ik denk dat jij het beter kunt doen dan wij. Hij is tenslotte jullie buurman en eigenlijk ook jullie collega."

"Maar de bel kan toch alleen maar rinkelen als de deur open of dicht gaat." Julline begreep er niets van.

"Dat zou je wel denken, ja, maar er is niemand binnengekomen."

"Opa, dan zijn het kwajongens! Die doen de deur open en dicht en rennen weg."

"Dat heb ik ook wel even gedacht. Vanmiddag gebeurde het drie keer achter elkaar. Daarom heb ik een poos achter de deur naar boven gestaan om meteen de winkel in te stappen als de bel ging, maar er was niemand. De bel doet dat echt vanzelf."

"Slimme kwajongens dus," stelde ze vast.

"Nee, de bel rinkelt uit zichzelf en je moet er echt naar laten kijken. We vinden het niet leuk om voor niets naar beneden te lopen."

"Dat begrijp ik, opa."

Hij keek zijn kleindochter zuchtend aan. "Waarom was je nou eigenlijk zo laat? Dat kunnen we er niet ook nog bij hebben."

"Bij hebben?" Julline keek op van de doos met kleine potjes glasverf. "U bedoelt bij die bel die vanzelf rinkelt?"

"Nee, ik bedoel dat oma en ik het niet echt leuk vinden om hier elke dag te zijn. Als jij dan ook nog zo laat komt..."

"Maar..." Ze zweeg. Ze wist niet wat ze terug moest zeggen. Alsof voor haar de situatie leuk was. Bovendien hadden ze het zelf aangeboden om de winkel te doen, zolang haar moeder ziek was. Ze hadden er zelfs op aangedrongen, want ze vonden het maar niets dat de winkel een aantal weken gesloten zou zijn.

"We zouden het toch samen doen," mopperde opa. "Tot jij uit school thuis kwam."

Samen... dacht ze. Natuurlijk zouden ze het samen doen. Dat sprak vanzelf, maar gevraagd was haar niets. "Opa, als de lessen afgelopen zijn, ben ik nog niet vrij. Ik moet bijna alle huiswerk op school maken."

"Wat een onzin. Het heet niet voor niets huiswerk. Dat doe je thuis."

"Ik heb opdrachten en projecten. Die moet ik wel op school maken. Daar hebben ze er de apparatuur voor. Wij hebben hier thuis geen dure videocamera. En die heb ik nu nodig voor het volgende project. Als ik een certificaat heb, dan mag ik de videocamera ook eens mee naar huis nemen, maar zo ver ben ik nog niet."

"Certificaat?" Opa keek haar met gefronste wenkbrauwen aan. "Vroeger ging dat allemaal heel anders."

"Vroeger bestonden er ook nog geen video's en dvd's en cd's."

"We hebben die dingen ook helemaal niet nodig. Morgen kom je op tijd. Als je lessen om half drie afgelopen zijn, kan je hier om drie uur zijn. Het is maar dertien kilometer fietsen naar jouw school. Dat doe je gemakkelijk in een half uur."

"Nee, opa. Morgen blijf ik op school, want ik ga met twee klasgenoten aan ons videoproject werken."

"Moet ik nog duidelijker zijn?" Opa kwam voor haar staan en dwong haar hem aan te kijken. "Vanmorgen is de dokter bij je moeder geweest."

"O?" Ze keek hem gespannen aan, maar haar grootvader zweeg. "En? Wat zei hij?" Was dat de reden waarom en opa en oma zo uit hun hum waren vandaag? Had de dokter iets ergs gezegd?

"Dat het nog maanden, zo niet een jaar kan duren voor je moeder weer de oude is. En dat is wel erg lang."

"Een jaar?" Ze keek haar opa geschrokken aan. "Maar het gaat toch al elke dag beter met mamma?"

"Dat lijkt maar zo. Het gaat helemaal niet goed en daarom moet jij meer in de winkel zijn. Om oma en mij te ontlasten."

Ze knikte aarzelend. Ergens begreep ze dat wel. Het was hun winkel niet en ze hadden helemaal geen verstand van creatieve dingen, maar zij moest naar school. Ze moest huiswerk maken. Ze kon gewoon niet nog vaker in de winkel zijn. Ze was er al elke dag om uiterlijk vijf uur en elke koopavond en zaterdag. Ze deed alle avonden al de administratie. Ze had geen tijd om nog meer te doen. "U bent toch vrij overdag," zei ze zacht.

"Ja, ik ben met pensioen, maar dat betekent niet dat ik de hele dag niets te doen heb. Ik ben drukker dan ooit. Nou ja, we moeten het er binnenkort nog maar eens over hebben. In elk geval verwacht ik dat je eerder uit school thuiskomt. Dat is toch wel het minste dat je voor je moeder over kunt hebben."

"Ik heb heel veel voor mamma over," protesteerde ze. "Ik ben al elke vrije minuut met de winkel bezig. Wat vindt mamma er eigenlijk van?"

"Zulke dingen bespreken we niet met Gonda. Dat is te veel voor haar. Het enige wat zij moet doen is uitrusten en wij moeten ervoor zorgen dat ze die rust krijgt. Jij net zo goed als wij." Opa draaide zich met een zorgelijk gezicht om. "We hebben het er nog wel over," herhaalde hij voor hij door de deur met 'privé' verdween. De woorden klonken als een dreigement.